Koen
“Ilse en ik hadden best veel stress, daar in Frankrijk. Eén intense hagelbui en je hele oogst was eraan”
Koen Strobbe keerdena twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over ontspannen zomeren
Met vallen en opstaan kabbelt de zomer voort. Maar voor mij is deze zomer heel speciaal. Ik verander van job en begin pas in september opnieuw, wat zorgt voor een unieke, lange zomervakantie. Ik heb me al in lange tijd niet meer zo relaxed gevoeld, en merk dat ik helemaal anders begin te denken. Een hoop dingen waar ik normaal van wakker lig, blijken nu totaal onbenullige nevenzaken te zijn. Terwijl andere dingen – je familie, je vrienden, de natuur in trekken en ga zo maar door – die je dag in, dag uit heel normaal vindt, je des te meer doen genieten.
Je zou denken: die Koen heeft tot nog niet zo heel lang geleden twintig jaar onder de Franse zon geleefd met zijn gezin, dus lekker ontspannen moet toch zo’n beetje zijn tweede natuur zijn. Maar schijn bedriegt. Nu ik erop terugkijk, hadden Ilse en ik eigenlijk best veel stress, daar in Frankrijk. Het was een ander soort stress dan werken voor een baas met zich meebrengt, maar hij was er daarom niet minder om.
Hoe druk de zomer ook was: Ilse en ik deden er alles aan om onze gasten daar niets van te laten merken
Die stress had vooral met de druiven te maken. Als het weerbericht mogelijke hagelbuien voorspelde, sliep je ’s nachts geen minuut. Een intense hagelbui kan in enkele minuten tijd je volledige oogst vernielen. We hebben ook eens een jaar gehad dat het zo lang en zo veel regende in mei, dat de tractor de drassige wijngaarden niet in kon en we onze druivenstokken niet konden sproeien. Een hardnekkige ‘plaag’ vernielde alle bloesems en jonge trosjes, met als resultaat een jaar zonder oogst.
Op zo’n momenten kon ik weemoedig terugdenken aan mijn dagen binnenskamers aan een bureau. Het grappige was dat veel vrienden en bekenden ons alleen binnen dat perfecte plaatje zagen: een rustig leven midden in de natuur onder een zalig zonnetje. Ik kreeg ooit een kaartje van een ex-collega, met daarop een mannetje dat op zijn rug in het gras tussen de wijnranken lag, met een grashalm in de mond naar de hemel kijkend. Dat was ik, volgens hem, haha. Toen ik het kaartje in de brievenbus vond, had ik er net een dag op zitten van twaalf uren hels tractorgeweld en -lawaai.
We deden onze job doodgraag, en als mensen je vertelden dat ze dat ook mérkten, was dat voor ons de ultieme vorm van geluk.
Maar hoe überdruk het landbouwleven in het voorjaar en de zomer ook was: Ilse en ik deden er alles aan om onze B&B-gasten daar niets van te laten merken. Als ik ’s ochtends om halfvijf de wijngaarden in moest met de tractor, dan ging ik die bij valavond, als de gasten op restaurant zaten, al in de verste wijngaard ‘parkeren’, zodat het lawaai van de motor ’s ochtends niemand zou storen. Wanneer onze gasten aan het ontbijt zaten, stond ik alweer fris gewassen spiegeleitjes of omeletjes te bakken in de open keuken, alsof ik óók nog maar net was opgestaan.
Het beste recept tegen de uitputting van het harde werk of de stress voor alles-wat-er-mis-kon-gaan was natuurlijk het feit dat wij die job, zowel het telen van de druiven, het maken van de wijn als het vertroetelen van onze gasten, dolgraag deden. Als mensen je vertelden dat ze dat ook mérkten, was dat voor ons de ultieme vorm van geluk.
En dan… even niets
Als we de B&B dan begin september weer tot het volgende voorjaar sloten, trokken we onze eindspurt: de druiven moesten worden binnengehaald en de wijn gemaakt. Een drukte van jewelste, die ongeveer tot begin november duurde. Pas dan gingen we met de kleine Kwinten ook zelf eventjes met vakantie, meestal naar dezelfde plek in Spanje. De rust die dan over me heen viel, en het gelukzalige gevoel om lekker met ons drietjes van de gezapige zuiderse winter te genieten: ik kan het nog aanraken alsof het gisteren was.
Het is een gevoel dat me ook nu weer overvalt. Nu Ilse en Kwinten profiteren van de schoolvakantie en ik ook twee maanden lang thuis ben, is het weer net als vroeger, zij het natuurlijk dat de nu-niet-meer-zo-kleine Kwinten meer weg is dan thuis, haha. En als je daarvan aan het genieten bent, verschilt ons eigen België eigenlijk niet eens zozeer van het zuiderse Frankrijk. Een knapperend buitenvuurtje op een warme zomeravond, met het geluid van krekels in de verte. Met als enige deadline de tijd voor het ontbijt de volgende ochtend. Ja, zo’n zomer heeft wel iets.