In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Een uurtje langer slapen, want de kinderen moeten niet naar school. ‘s Middags wat langer aan tafel blijven zitten en als vieruurtje een ijsje en wat afkoeling zoeken in het water. Klinkt heerlijk, toch? Sinds de zomervakantie hier in Zweden twee weken geleden begon, ben ik ook wat minder streng voor mezelf. En toch mis ik mijn vertrouwde ritme. Ken je dat gevoel?
Een vast ritme, ook voor mezelf
Een wekker die afloopt klokslag 6 uur, dat is geen overbodige luxe als de kinderen een uurtje later de deur uit moeten om de bus naar school te halen. Het is vroeg, dat geef ik grif toe, maar als ochtendmens had ik er doorgaans weinig problemen mee. Als de ochtendrush erop zat, was het tijd voor mezelf. Een half uurtje op de yogamat, een verkwikkende douche en een kop stevige koffie en ik was klaar voor de werkdag.
Mijn voormiddagen zijn heilig. Voor de klok van twaalf ben ik namelijk het meest productief én creatief. Vroeg starten en stevig doorwerken dus, zodat ik na het middageten even de benen kan strekken in het bos. Koptelefoon en favoriete podcast op en even wat zuurstof voor het brein tanken. De yoga, de wandeling, het was een vast moment in mijn dag. Een gewoonte die ik koesterde, en ook nodig had.
Het klinkt tegenstrijdig, maar soms mis ik rust als de vakantiemodus aanstaat
Vakantiemodus aan!
Nu de vakantiemodus aanstaat is mijn ritme volledig zoek. De wekker gaat wat later af -omdat het kan?-, waardoor het beste moment van mijn dag opeens een stuk korter wordt. Heb ik een vroege afspraak, dan schuif ik mijn oh zo kostbaar yogamomentje op naar later op de dag. Of, zoals het in de praktijk vaak verloopt, naar de volgende ochtend.
Tegen de middag besef ik dat ik niet gedaan heb wat ik had willen doen, en groeit de frustratie. Toch neem ik uitgebreid de tijd om samen met de kinderen te eten, een afspraak die hier geldt in de vakantie en waar ik stevig aan vasthoud. Je voelt ‘m al komen. ‘Ik ga vanavond wel even wandelen’, zeg ik tegen mezelf, wetend dat de kans groot is dat er weer wat anders tussenkomt.
Net wanneer ik de momentjes op de mat en in het bos het meest nodig heb, verlies ik ze uit het oog
Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, soms mis ik rust in mijn vakantiemodus. Dankzij mijn ritme had ik tijd voor de momenten voor mezelf, die me rust gaven en konden opladen. De vakantiemodus is eerder onvoorspelbaar – wat gaan de kinderen doen, hebben ze me nodig, komt er iemand over de vloer, …- en dat durft voor onrust zorgen.
Wanneer ik mijn momentjes op de mat en in het bos het hardst nodig heb, verlies ik ze uit het oog. Gelukkig krijg ik er heel wat voor in de plaats. Een knuffelsessie met de katten, een onverwachte verfrissende duik in de namiddag of Stina die vraagt of ik ook een ijsje wil.
Misschien moet het niet allemaal in een schema passen, die kleine gelukjes zijn er ook om te koesteren.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!