Karen
“Alle goedbedoelde raad van mama en papa is er voor onze zoon te veel aan. Hij zit in de ‘Laat mij gerust, ik moet studeren’-fase”
Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Tussen droom en werkelijkheid
Afgelopen week dwaalden mijn gedachten af naar een droom die ik vroeger had, toen de kinderen nog klein waren. Dan zei ik soms dat Oliver, Noor of Anthony later maar een goede bakker moesten worden, of beter nog: patissier. Er zijn er niet zo veel meer, en ik denk met zoete weemoed terug aan de tijd dat ik als student iedere zondagochtend ging helpen bij Bakker De Winter.
Zalig vond ik die geur van versgebakken brood en pistolets uit de oven. Die mooie schaaltjes met pateekes per zes: de heerlijkste eclairs met chocolade of met mokka, Astridjes met chocoladeschilfers rondom en een rode kers erbovenop, een ganache met heerlijke zachte chocolade en romige slagroom, zo’n mooie sierlijke zwaantjes of millefeuilles bedekt met een fijn laagje roze suiker, die lekkere carré confituurtjes… Met m’n ogen toe kan ik al die zoete verleidingen bijna nog proeven.
Onze kinderen zouden patissier worden, en met het gezin zouden we dan een warme, nostalgische bakkerij openen
In die oude droom zou een van onze drie kinderen dus een opleiding voor patissier volgen zodat we later ergens in een gezellig dorp zo’n nostalgische warme bakkerij konden openen. ‘We’ zeg ik, want natuurlijk zag ik mezelf dan als bakkersvrouw in de winkel staan. Misschien met enkele tafeltjes erbij voor wie ter plaatse een gebakje wilde proeven. Ik zou zo’n witte gesteven schort met kant opzij aantrekken, precies zo eentje als mevrouw De Winter aanhad, de vrouw van de bakker in m’n studententijd. En natuurlijk hadden we veel vaste klanten van wie ik al op voorhand wist wat ze zouden bestellen.
Die droom geeft me nog steeds een warm gevoel vanbinnen en ik moest er de afgelopen week terug aan denken. Dat kwam zo. Oliver is weer bezig met een examenreeks en dat betekent stress in huis. Hij studeert Rechten en zit in wat ze noemen ‘een 10 weken-systeem’. Dat betekent dat hij zo’n 4 keer per jaar examenreeksen moet afleggen en dat is echt niet niks. Dit keer is het filosofie en verbintenissenrecht, twee best zware vakken. Tegelijkertijd gaat hij ook nog eens voor z’n rij-examen, want die mijlpaal kon niet meer wachten. Stress alom.
Ach, het zal een droom blijven, maar iets lekkers meebrengen van de bakker voor onze student, kan altijd
Het is veel in het hoofd van een bijna-twintiger. Dat zie ik. Eerst probeerde ik hem nog te helpen met een goede planning. Dat heeft mij vroeger immers altijd goed geholpen. Maar Oliver geef ik extra stress met mijn beproefde methodes. Dan probeerde ik hem vooral ook voldoende aan het leren te krijgen: ’s ochtends vroeg uit bed, genoeg uren per dag achter z’n bureau… Maar Oliver wil er z’n eigen uren op nahouden. Koen wilde hem ’s avonds ondervragen. Misschien hielp dat ook wel om een goed gevoel te krijgen over wat hij gedaan had die dag.
Alle goedbedoelde raad van mama en papa is er voor Oliver te veel aan. Hij zit in de ‘Laat mij gerust, ik moet studeren’-fase. Goede raad irriteert hem alleen maar. Hij wil en moet het zelf doen, in z’n eentje. Dat begrijp ik wel. Ik dacht dus even terug aan die oude droom van onze bakkerij en besefte meteen dat het bij een dagdroom zou blijven, jammer. Het enige wat ik wel nog kon doen, was naar boven roepen: “Zal ik iets lekkers meebrengen van de bakker?”