“Iedereen zag dat het fout ging op het podium, maar Anthony en zijn vrienden speelden hun kleine rol groots”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Het grote optreden

Een van dé hoogtepunten van het zesde leerjaar in de lagere school van Anthony is de langverwachte eindejaarsmusical. Al maanden zijn de kinderen, onder de bezielende leiding van meester Joeri, bezig met voorbereidingen voor hun grote optreden aan het eind van het schooljaar. Gisteren was het dan eindelijk zover voor Anthony. Enkele maanden geleden was hij nog teleurgesteld thuisgekomen, omdat hij maar een kleine rol te pakken had gekregen na z’n auditie. Een paar schamele regeltjes tekst. Ik probeerde hem te troosten en zei: “Anthony, elke kleine rol kun je groots spelen.” Niet overtuigd vroeg hij meteen: “Hoe dan, mama?”

Tja, hoe legde ik dat uit? Ik dacht aan Bertje Truyens, vroeger, in het amateurtheater in Lier. Bertje had vaak een of andere bijrol – een soldaat, dorpsbakker of Oostenrijkse boer – en altijd weer kreeg hij het publiek aan het lachen. Vaak kende hij zijn tekst maar half en improviseerde hij erop los, maar hij stal de show en de harten van het publiek. Maar hoe leg je dat uit aan een jongen van twaalf? Hun musical ging over een tweedehandswinkel vol oude spullen die het niet goed deed en gered moest worden. Een deel van de winkel zou verhuurd worden aan de verkoper van een spiksplinternieuw gsm-model die alle vierkante meters van de winkel wilde inpikken.

De grotere rollen waren weggelegd voor het winkelpersoneel, de eigenares, de influencers die digitale filmpjes postten en de stoere mannen van het magazijn die riepen ‘Het magazijn is mijn terrein!’ Anthony moest een minder reguliere klant spelen, een onhandige Mexicaan. Of beter: een derde van die Mexicaan, want hij deelde deze rol met twee vrienden. Samen zouden ze een soort menselijke taco in een gigantische poncho vormen.

Bob stak aan de ene kant met z’n arm uit die grote poncho, Jef stond in het midden als de buikvulling en Anthony nam de andere zijde voor zijn rekening. Alle drie kregen ze ook zo’n plaksnorretje en een sombrero op. Na een babbeltje met het winkelpersoneel – dat ‘kostos veel centos’ – moesten ze met hun drieën, tegelijkertijd, die driepersoons-poncho aantrekken.

Natuurlijk… liep dat niet helemaal vlekkeloos. Anthony, die links en rechts nooit goed uit elkaar kan houden, stak zijn verkeerde arm door de poncho. Naast z’n vrienden bleek hij dus met zijn rug naar het publiek te staan. Toen de opzwepende, optimistische Mexicaanse muziek door de boxen klonk, probeerde hij zich nog wat ongemakkelijk en onhandig naar het publiek te draaien. Dat lukte maar half en zo danste een ietwat rare, maar wel erg enthousiaste Mexicaan van links naar rechts over het podium al ‘Fiesta!’ roepend. Hilarisch.

De tranen liepen me over de wangen. Iedereen zag natuurlijk dat het fout ging, maar net dat maakte het zo geweldig. Anthony en z’n vrienden gingen gewoon verder met hun feestje. Net zoals bij Bertje was het podium van hen. Ook zij hadden die kleine rol groots gemaakt. Zo zie je maar, het maakt niet uit welke rol je krijgt, maar wel hoe je hem speelt.

Nog meer columns lezen?