Karen
“Omdat leerkrachten zo belangrijk zijn in het leven van onze kinderen: dankjewel allemaal!”
Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Cadeautje
Zo, daar is ze dan: de allerlaatste week van dit schooljaar. Anthony heeft nog één schooluitstapje voor de boeg en mag daarna de klas van meester Joeri helpen opruimen. Hij moet alweer ruimte maken voor een nieuwe lichting zesdejaars in september. Noor moet alleen nog haar boeken inleveren, feesten op het galabal en haar diploma gaan halen op de proclamatie. En dan… ja, dan is het écht klaar. Een hoofdstuk afgesloten, de bladzijde omgeslagen, teruggaan is geen optie meer. Voor allebei betekent dit niet gewoon ‘een kus van de juf en een bank vooruit’, maar een compleet nieuwe bank, op een compleet nieuwe school.
Afgelopen weekend was ik in de stad, op zoek naar cadeautjes voor de leerkrachten. Het idee om zelf iets te maken, verdween al snel naar de achtergrond – waar zou ik de tijd halen? – maar ik wil er altijd wel iets persoonlijks aan toevoegen. Mijn gedachten gingen uit naar een flesje wijn, badzout, schuim, of zo’n mok met ‘Bedankt, meester!’ erop.
In de stad ging ik op zoek naar cadeautjes voor de leerkrachten. Maar een fles wijn, badzout of een mok leek me niet bijzonder genoeg
Maar eigenlijk voelde het me allemaal een beetje voorspelbaar, misschien niet bijzonder genoeg. Hoe bedank je mensen die zo belangrijk zijn geweest in het leven van je kind? Men zegt wel eens: ‘It takes a village to raise a child’. Wel, ik denk dat een groot deel van dat dorp toch ingenomen wordt door de school en al die leerkrachten.
Neem de klastitularis van Noor, meester Brams van Latijn en Grieks. Die man heeft die dode talen met zoveel humor en passie tot leven gebracht. In de Griekse les zaten ze maar met drie, maar hij gaf les alsof hij voor een volle zaal stond. Tussen Noor en hem was er een bijzondere klik – misschien kwam het door zijn droge humor, misschien ook wel omdat hij verhalen kan vertellen als was hij Homerus zelf. Feit is: hij is een leerkracht uit de duizend, want Noor bleef altijd geboeid. Om Anthony en z’n klasgenoten te boeien had meester Joeri ook zo zijn eigen trucjes. Met spelletjes en wat kleine competities tussendoor – de klas tegen de meester – wist hij hen extra aan te moedigen.
En wat de leerkrachten betreft die minder hun best lijken te doen: naar mijn bescheiden mening zijn zij de uitzondering op de schoolregel
Ik was oprecht blij bij de start van het schooljaar dat Anthony een meester had. Gewoon omdat het als rolmodel belangrijk is, een man voor de klas. Misschien is dat wel iets wat Anthony zelf later wil worden. En meester Joeri heeft z’n rol met verve vervuld. Tussen hen lag de klik vooral in hun gedeelde liefde voor voetbal. Ook al kwamen de ploegen waarvoor ze supporterden niet helemaal overeen, ze begrepen elkaar en Anthony voelde zich goed in de klas.
Vóór meester Joeri en meneer Brams waren er nog veel andere belangrijke leerkrachten in hun schoolperiode: van de kleuterschool tot al die jaren later, corona ertussendoor. En niet te vergeten: directrice Anne en de zorgjuffen die Anthony begeleidden doorheen z’n wat moeilijkere dyslexie-periodes. Laat meester Joeri, meneer Brams en juf Anne symbool staan voor al die geweldige leerkrachten in ons kleine landje, een dikke dankjewel aan allemaal! En wat de leerkrachten betreft die dan wat minder hun best lijken te doen: naar mijn bescheiden mening zijn zij echt de uitzondering op de schoolregel!