De blog van Kris, kleuterjuf in Sint-Jans-Molenbeek
“Toen afgelopen weekend bekend raakte dat de terreurdreiging in Brussel naar niveau 4 was opgetrokken, en het ganse Brusselse gewest min of meer was lam gelegd, was ook ik geschrokken. Is er werkelijk een realistische dreiging of zijn het voorzorgsmaatregelen? De hele zondag dacht ik aan mijn Molenbeekse ketjes en hun ouders. In een opwelling pende ik gisteren in een berichtje op Facebook neer wat ik vorige week op school en in Molenbeek had meegemaakt. In eerste instantie om mijn emoties van me af te schrijven en te delen met collega’s, ouders en vrienden.
Ik was er gisteren de hele dag van overtuigd dat ik vandaag zou kunnen gaan werken, maar het draaide anders uit. De Brusselse scholen zijn deze maandag dichtgebleven. Ik zit momenteel thuis en kan het niet geloven. Het is zo surreëel. Ik besef aan den lijve wat het moet betekenen om juf, meester, kind, ouder, grootouder,… te zijn in een belegerd of bedreigd gebied. En het roept wel wat vragen op: hoe leg je dit aan kinderen uit? Hoe geef je hen opnieuw het gevoel dat ze zich veilig buiten kunnen wagen, dat ze weer zorgeloos kunnen spelen op het speelplein in de buurt van huis en school? Op sociale media lees ik reacties van bange ouders; ik probeer hen te troosten zo goed en zo kwaad als ik kan. Ik ben in gedachten bij hen, daar in ‘mijn Molenbeek’. Tegelijkertijd zag ik ook veel hoopvolle berichten passeren: ‘We laten ons niet afschrikken! We gaan verder met ons leven!’ Samen met mijn collega’s blijf ik vandaag niet bij de pakken zitten: we plaatsen leuke ideetjes op onze school- en klaspagina’s en blogs om onze kleine ketjes wat om handen te geven. Een kookideetje, een leuk dansliedje,… Als het maar wat verstrooiing brengt.
En verder wacht ik vooral af. Stilletjes hoop ik dat ik morgenvroeg om half negen mijn kindjes in de klas kan onthalen. Maar er zullen veel vragen zijn. Zelfs kleine kleuters willen weten wat er is gebeurd, waarom ze plots niet naar school hoefden te komen? Ik wil hen graag duidelijk en – zo goed als ik kan – geruststellend antwoorden. Ik wil samen met hen rustig blijven ademen. En als de klassen terug opengaan, dan bouwen we misschien wel een feestje, een ‘Joepie, we kunnen weer naar school-feestje’. En dan gaan we lekker samen dansen. Hopelijk.”
Morgen lees je hier het tweede deel van de blog van Kris.