De blog van Kris, kleuterjuf in Sint-Jans-Molenbeek / deel 2
Twee weken geleden, nog voor de aanslagen in Parijs, zijn we in de klas gestart met het thema emoties. Onze ketjes leerden hun gevoelens te uiten, te herkennen, te erkennen en te benoemen. En ze leerden zich in te leven in de emoties van anderen.
Dat is niet altijd evident. De peuters en jonge kleuters in mijn klasje zijn voor meer dan de helft anderstalig. Ze zijn het Nederlands niet echt machtig, laat staan dat ze onze taal gebruiken om hun emoties uit te drukken. Bovendien zijn ze nog erg jong en kunnen ze niet alle emoties even goed bevatten. Boze, blije of verdrietige gevoelens kunnen ze nog wel plaatsen, maar ‘bang zijn’ is iets onbevattelijks. Met heel veel spelletjes, knutselwerkjes, kringactiviteiten, boeken,… leerden we hen die vier belangrijkste emoties te kennen. We maakten foto’s waarop ze ontzettend boos of super blij mochten kijken. Sommigen gingen gespeeld huilend op de foto, anderen deden alsof ze geschrokken waren. Het werden prachtige beelden, en ik zag de kinderen meer en meer bewust worden van hun eigen gevoelens. Ze lachten, ze wezen, ze bootsten elkaar na. Ze leerden zich in te leven. En laat net die empathie iets zijn waar onze wereld op dit ogenblik nood aan heeft. De timing van het emotie-thema in ons klasje bleek spijtig genoeg een geluk bij een ongeluk. Het zorgde ervoor dat we de kinderen na de aanslagen beter konden uitleggen waarom er ‘ruzie is in de wereld’ en ‘waarom dat mensen verdrietig of boos maakt’.
Vandaag is de school nog steeds dicht. Ik schreef op het online schoolplatform dat ik de kinderen miste. Ik kreeg meteen een reactie van de mama van Haroun, 3 jaar: ‘Mijn zoon mist jou ook! Hij vroeg of hij alstublieft naar school mocht?’ Hopelijk kan dat morgen al. Mijn schooltas staat alleszins klaar, met een prentenboek erin over ‘Bang en dapper zijn’. En zo werken we in de klas nog even verder over het thema emoties, om daarna als vanouds samen te dansen, te knuffelen en te schilderen in ons kleine paradijsje.
Kris