De zoon van Ann (43) werd 12 weken te vroeg geboren.
Ann: “Verhalen van vrouwen die negen maanden zwanger geweest zijn kunnen me nog altijd van slag brengen, want ik heb geen idee hoe weeën voelen, en hoe het is om een voldragen kindje op de wereld te zetten. Ik dacht dat een zwangerschap vanzelfsprekend was: mijn mama kon het, dus waarom ik niet? Mijn eigen zoon kwam spijtig genoeg drie maanden te vroeg ter wereld na een zwangerschapsvergiftiging. Van de ene dag op de andere voelde ik me niet langer onoverwinnelijk.
Een schuldgevoel maakt zich meester van me: Bert is heel lang te mager geweest en heeft erg gevoelige luchtwegen, en dat was in mijn hoofd mijn fout.
De geboorte van Bert was het begin van een zware periode: Bert was zo broos; je zag zijn ribbetjes en de adertjes onder zijn huid zitten. Hij heeft drie maanden op neonatologie gelegen: met extra beademing, en veel slangetjes en buisjes aan zijn lijfje. Zelfs de kleinste kleertjes en luiertjes waren hem te groot. Erna verbleef hij nog tweeënhalve maand in een speciaal revalidatiecentrum. We konden in die periode met hem ‘buidelen’, en dat waren heerlijke momenten. Maar hem niet thuis hebben was zo’n teleurstelling. Het was een eenzame tijd en ik sliep met zijn sokjes op mijn hoofdkussen. Zo voelde hij iets dichterbij. In de laatste fase mocht hij eerst tijdens het weekend mee naar huis, dan een ganse week en uiteindelijk voor altijd.
Die eerste weken thuis had ik het gevoel dat ik een verpleegster was voor ons zoontje: ik hield de monitor en de beademing constant in de gaten. Maar het was ook een tijd van moederen en bouwen aan een onverwoestbare band. Ik zag Bert opgroeien tot een sociale, intelligente jongen. Maar ik heb me lang onzeker gevoeld over zijn ontwikkeling: in de lagere school was het telkens bang afwachten of hij mocht overgaan. Ondertussen is dat vertrouwen er wel. Bert zit in het vierde middelbaar en volgt ASO. Hij is nog steeds tenger, maar groot. Hij krijgt de baard in de keel (lacht), en speelt toneel. Hij maakt plannen en is vastberaden. Er werd wel autisme vastgesteld, en dat maakt het weer iets complexer. Maar ik vind het relatief.
Eigenlijk wilden mijn man en ik destijds gewoon een gezinnetje stichten, maar de vroeggeboorte van Bert heeft ons leven danig op zijn kop gezet. We hebben altijd gedroomd van meer kinderen, maar dat werd ons afgeraden. Ook dat moet je als jong koppel verwerken. We zijn ondertussen ook gescheiden. Sommige koppels worden hechter, maar ons deed het uit elkaar groeien. Hoe dan ook is er iets dat ons altijd zal binden en dat is Bert, onze fantastische zoon.
We zijn nog elke dag onnoemelijk dankbaar dat hij het toen heeft overleefd. Hoe Bert nu in het leven staat, zo had ik het vijftien jaar geleden niet durven te dromen.”
Tekst: Els De Ridder. Foto: Joost Joossen