Het is Wereldmeisjesdag! Redactrice Diny ging mee op pad met Plan België
Vandaag nemen meisjes de macht, want het is Wereldmeisjesdag! Een dag waarop wereldwijd extra aandacht besteed wordt aan gelijke rechten. Ook Plan International België zet via verschillende projecten gelijkheid in de kijker.
Alle meisjes aan de macht!
Of laat ons zeggen… geef meisjes ook de kans om hun talenten te onwikkelen zonder in angst te moeten leven. Met de slogan ‘Unlock the power of girls’ wil Plan International dat meisjes hun leven in handen nemen. Nog veel te vaak krijgen zij te maken met discriminatie en geweld. Ook in Oeganda, dat zag Libelle-redactrice Diny met eigen ogen. Zij volgde Plan International tijdens een van hun projecten en ze leerde er Faridah kennen. Dit is haar verhaal.
Verkracht, geslagen, geschopt
Faridah is nog maar 18 en mama van een dochter en een zoontje. Elke dag vreest ze voor haar leven, al zolang ze zich kan herinneren. “Toen ik vier maanden zwanger was van mijn zoontje, liep ik met mijn vriendin door een steegje. Het was donker en kil. We werden verrast door een bende drugsdealers. Vier mannen riepen ons na, raakten ons aan. We probeerden te vluchten. Ik kon ontsnappen. Ik rende voor mijn leven en wist me uiteindelijk te verstoppen in de struiken. Maar mijn vriendin kregen ze te pakken. Haar geschreeuw ging door merg en been. Ze werd brutaal verkracht, geslagen, geschopt. En uiteindelijk vermoord.” Het meisje dat voor me zit, lijkt plots tien jaar ouder. Het is onvoorstelbaar: ze is piepjong en al voor de rest van haar leven getekend. Maar ze is sterker dan ze eruitziet. Het gemis van haar vriendin is groot, maar de strijdlust om haar wijk veiliger en vrouwvriendelijker te maken, is nóg groter. Onder begeleiding van Plan International heeft ze zich met een tiental meisjes verenigd in de werkgroep ‘Safer cities’. Dit project maakt steden veiliger voor jonge meisjes zoals Faridah.
Als we moeten vluchten, dan betekent dit onze dood
Regelmatig trekt ze ’s avonds met de werkgroep de straten in om de gevaarlijke plekken in de wijk te zoeken. Ze nodigt me uit voor een van deze ‘safety walks’. Als ik diezelfde avond aan het clubhuis aankom, zie ik een zelfverzekerde groep staan. Jongens en meisjes samen. Die samenhorigheid ontroert me. Hand in hand, arm om arm beginnen ze aan hun missie. We zijn nog geen tien meter verder of we stoppen bij een verlaten huis. “De perfecte plaats voor bendeleden om zich schuil te houden. En wij, wij kunnen geen kant op”, legt Farida uit. We stoppen bij putten, struikgewas, bruggetjes. “Als we moeten vluchten, dan betekent dit onze dood. Eén val en we zijn er geweest.” Woorden schieten me te kort. Nooit heb ik moeten stilstaan bij de gevaren in mijn buurt. Nooit heb ik me onveilig gevoeld. En zij? Een stomme put in de weg kan hun dood betekenen.
Ja, ik ben een meisje. En daar ben ik trots op!
Na de wandeling verzamelen de meisjes en jongens in het clubhuis. Ze bespreken élk punt op hun checklist en zoeken samen naar een oplossing. Op de plaats waar Faridah’s vriendin werd vermoord, hangt nu verlichting. Enkele bruggen werden al verstevigd en ook sommige buurtbewoners laten licht branden zodat de meisjes zichtbaar zijn op straat. Toch is Faridah nog steeds bang. Ze vreest regelmatig voor haar leven, dat van haar dochter en dat van alle andere meisjes. Tegelijk zie ik een enorme vechtlust in haar ogen en haar houding. “Ja, ik ben een meisje. En daar ben ik trots op!”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Bron en beeld: Libelle 40/2017