Open brief lezeres: ‘Een kind is geen kiwi’
Het nieuws over recent onderzoek van KU Leuven waarin staat dat een 50-50-verdeling van kinderen bij een scheiding niet automatisch de beste oplossing is, maakte ook onder de Libelle-lezeressen heel wat bedenkingen en emoties los. Zo ontving de redactie deze openhartige brief die we graag met jullie delen:
“Een kind is geen kiwi die je in twee snijdt en eerlijk verdeelt. En toch is dat met mijn zoon gebeurd. Eén week bij mijn ex-man, één week bij mij. Omdat dat de ‘juiste’ regeling was. Hij was net twee jaar en ik werd parttime moeder. Ik vond het vreselijk. Mijn grootste nachtmerrie. Vrienden reageerden positief. “Het is toch goed dat je ex zijn verantwoordelijkheid wil nemen?” en “Als je dan toch moet scheiden, is een fifty-fifty regeling het beste voor iedereen.” Alsof ik blij moest zijn dat ons gezin zo mooi, zo eerlijk in twee werd gespleten.
Jarenlang huilde hij op vrijdagochtend, want dat is zijn ‘wisseldag’
Ondertussen is de breuk zeven jaar geleden. Ik ben verdergegaan. Mijn ex is verdergegaan. Maar onze zoon draagt onze littekens als een open wonde. Jarenlang huilde hij op vrijdagochtend want dat is zijn ‘wisseldag’. Dan wordt hij verhuisd, naar een ander gezin met andere regels en andere mensen. Hij neemt elke week opnieuw afscheid van mensen die hij graag ziet: een halfbroertje, stiefbroers en -zussen, stiefouders. Met een valiesje vertrekt hij naar zijn tweede leven, zijn ‘andere’ thuis. Al zeven jaar is hij ongelukkig met die fifty-fifty regeling.
Bij de psycholoog durfde hij het voor het eerst uitspreken. Dat hij meer bij zijn mama wil zijn. Niet omdat hij zijn vader niet graag ziet. Maar omdat hij meer stabiliteit wil en zich minder verloren wil voelen. Net dan hoorde ik op de radio dat experts het co-ouderschap flexibeler willen maken. Dat een fifty-fifty regeling niet de norm zou moeten zijn, zoals het nu is. Op mijn beurt heb ik gehuild. Omdat ik dit al zolang aanvoel. Ik pleit vurig om te luisteren naar het kind bij een scheiding. Van zodra je voelt dat er iets wringt, zouden we dapper genoeg moeten zijn om oplossingen te zoeken. Oplossingen die het beste zijn voor het kind, zelfs als ze pijn doen voor de ouders. Want kinderen zijn en blijven helaas het grootste slachtoffer van een scheiding.”
(Tekst: Lisa Gabriëls. Beeld: Getty Images)