Mijn verhaal: Lies nam een pleegkind in huis, maar dat liep mis

Lies: ”Mijn zoontje Jack en zijn vriend Mats, dat waren echt twee handen op een buik. Ik nam Mats ook vaak mee naar huis na school. Tijdens een van die autoritten vertelde Mats dat hij niet mee mocht op schoolkamp. ‘Misschien ga ik ergens anders wonen’, vertelde hij droevig. Ik wist dat Mats bij een pleeggezin woonde, zijn ouders waren niet in staat om voor hem te zorgen. ‘Ik mag niet bij mama Els en papa Bart blijven’, ging hij verder. ‘Waarom niet?’, vroeg Jack spontaan. ‘Dat weet ik niet’, antwoordde Mats. ‘Ik denk dat ze me niet willen.’ Ik zat sprakeloos achter het stuur. Mijn hart brak. Toen mama Els later op de avond Mats kwam ophalen en de jongen me bij het afscheid in de armen vloog, hield ik het niet meer. ‘Blijft hij niet?’, vroeg ik Els terwijl Mats in de auto stapte. ‘We zijn maar een tijdelijke oplossing. Zo was het afgesproken’, antwoordde ze. Ik kon de situatie van Mats niet van me afzetten.

Toen ik het er op een avond met mijn man Erwin over had, stelde ik hem met kloppend hart de vraag: ‘Wat zou je ervan denken om Mats als pleegkind in ons gezin op te nemen?’ Erwin schrok in eerste instantie, maar hij zei geen nee. Pleegzorg zei ons al langer iets. Er was in ons hart en huis nog plaats voor een extra kind. We maakten een afspraak bij de pleegzorgdienst waar ze ons omwille van onze pleegwens al een tijdje kenden. Alles verliep zo vlot dat Mats enkele weken later met zijn koffer voor de deur stond. We hadden de logeerkamer voor hem ingericht. Jack vond het allemaal even fantastisch. Wat wil je als je beste vriendje ook een beetje je broer wordt?

Ik deed alles om Mats écht het gevoel te geven dat hij welkom was. Kreeg Jack een nieuwe pyjama, dan kocht ik er ook één voor Mats. En zo ging het met alles. Gek genoeg was het ook wel ergens wennen voor Jack. Van enig kind naar twee kinderen, hij had het er niet altijd even makkelijk mee. En geleidelijk aan zag ik ook Mats veranderen. Achteraf besefte ik pas dat hij goed doorhad dat ik met hem te doen had. En dat speelde hij uit. Ik durfde hem uit medelijden niets te weigeren…

“Het brak mijn hart om Mats te zien vertrekken, maar ik zag geen andere oplossing. Ons gezin ging eraan kapot”

Toen we voor het eerst met ons vieren op uitstap gingen, liep het fout. We hadden een vakantiehuisje gehuurd. Op een ochtend waren Erwin en Jack al naar de bakker vertrokken toen Mats wakker werd. Hij was zo kwaad dat ik niets met hem kon aanvangen. Mats vond dat hij ook mee moest naar de bakker en heeft uit boosheid Jack het hele weekend genegeerd. Het weekend werd door het gedrag van Mats één groot fiasco. Ik was kapot toen we weer thuis waren. Het begin van een lange rij slapeloze nachten. Want Mats bleef problematisch gedrag vertonen. En Jack was altijd het grootste slachtoffer. Mats vernielde speelgoed, verscheurde de tekeningen van Jack, besliste wat er op televisie was… Kortom, hij zwaaide de scepter. En Jack trok zich steeds meer terug. Op een avond kroop hij stiekem uit bed om nog even bij mij te komen liggen. ‘Mama, hoe lang blijft Mats hier nog?’, vroeg hij me. Van de twee handen op één buik bleef niets meer over. Net als van de rust in ons gezin. Op een dag was ik zo kwaad op Mats dat ik hem een tik gaf. Ik was mijn grip op hem volledig aan het verliezen.

Toen ik bij de pleegzorgdienst aanklopte, kreeg ik weinig gehoor. Heel even had ik het gevoel dat ze me niet serieus namen. Maar nu besef ik dat ook zij ten einde raad waren. Want waar moest Mats dan heen? Toen Mats uiteindelijk Jack zo’n duw gaf dat hij met zijn hoofd op de hoek van een tafel terechtkwam en we naar de spoeddienst moesten om hem te laten hechten, heb ik de knoop doorgehakt. Ik belde pleegzorg; enkele dagen later vertrok Mats. Ze hadden een plekje voor hem in een kinderopvangcentrum. Mats was in alle staten toen hij mee moest. Het brak mijn hart om hem te zien vertrekken, maar ik zag geen andere oplossing. Ons gezin ging ten onder aan datgene waar we aanvankelijk zo intens in geloofden.

We zijn nu enkele maanden verder. Mats belde me vorige week nog in paniek op. ‘Ik wil hier niet blijven’, huilde hij. En dan breekt mijn hart. Pleegzorg zoekt nu een nieuw pleeggezin voor Mats. Ik hoop zo dat het daar wel zal lukken. Mats is pas tien en heeft al zoveel meegemaakt. Als ik daaraan denk, dan komt er zo’n gigantisch schuldgevoel opzetten. ‘Ook wij laten hem stikken’, denk ik dan. Maar mijn verstand vertelt me dat we geen andere keuze hebben. Ons gezin zou eraan kapot gaan.”

Lees ook:

• Mijn verhaal: De man van Isabelle is internetverslaafd
• Mijn verhaal: Sonja’s koffiebar ging dit jaar failliet
• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom