Mijn verhaal: De moordenaar van Kims mama werd nooit gevonden
Kim (36): “Mama en ik hadden een hechte band. We belden elkaar een paar keer per week, en zagen elkaar elke vrijdag. Dan ging ik met mijn dochterje bij haar eten en babbelden we aan een stuk door. Ik kende haar door en door. Dus toen ik die vrijdag voor een gesloten deur stond, wist ik meteen dat er iets mis was. Een gsm had ze niet, maar ik had een sleutel van haar appartement en ben met een bang gevoel naar binnen gegaan.
Mama was er niet. Haar woonkamer zag eruit als altijd. Netjes in orde, alles aan de kant, mooi gepoetst. Ook haar slaapkamer, de badkamer en de logeerkamer waren zoals altijd. Maar waar was mama dan? Ik ging naar het politiekantoor, waar ze mijn bezorgdheid niet meteen ernstig namen. ‘Je moeder is een volwassen vrouw, ze zal bij een vriendin zijn of zo’, zei de agent.
Hij stuurde me weg, terwijl ik wist dat er iets ernstig gebeurd was. Mama wist dat ik zou komen – het was onze wekelijkse afspraak. Als er iets was tussengekomen, had ze me zeker gebeld. Nu ik erbij stilstond,hadden we elkaar die week nog niet gehoord. Het was druk geweest, en ik had wel een keer gebeld, maar toen was ze niet thuis geweest. Hoe lang was ze al weg?
“Wat deed ze daar aan die gracht? En waarom had iemand haar kwaad willen doen? Een antwoord kwam er nooit”
Die nacht deed ik geen oog dicht, ik bleef haar maar bellen, in de hoop dat ze intusen veilig thuis zou zijn. De volgende ochtend ging ik terug naar het politiekantoor, en dit keer namen ze me wél serieus. Er was immers een vrouw gevonden die aan mama’s beschrijving voldeed… Ze was gevonden in een gracht, niet ver van haar huis. En ja, uiteindelijk kreeg ik te horen dat het mama was. Ze was vermoord.
Ik mocht haar niet meer zien – de politie zei me dat ze me dat beeld wilden besparen. Er kwam iemand van slachtofferhulp – ik ben nog altijd blij dat die mevrouw er toen voor me was, maar uiteindelijk zit je op een gegeven moment toch alleen. Niemand die wist wat er precies was gebeurd. Ze werd gewurgd en had een hoofdwonde. Heeft ze zich nog proberen te verweren tegen haar aanvaller? Kende ze hem? Wat deed ze daar precies aan die gracht? Ze kwam daar eigenlijk nooit, voor zover ik wist. Waarom had iemand haar kwaad willen doen? Zoveel vragen, maar er kwamen geen antwoorden. De politie zat al snel op een dood spoor. Mama was gescheiden, maar kwam nog altijd goed overeen met papa. Ze had geen nieuwe relatie, geen ruzie met iemand. Ze was gewoon een lieve, zachte, warme vrouw, stond altijd klaar om iedereen te helpen.
Er werd gezocht naar getuigen, naar iemand die iets had gezien. Het was zo bevreemdend, om een opsporingsbericht over je eigen moeder op de televisie te zien… Maar er kwam geen reactie, geen antwoorden. En dat is nu, acht jaar later, nog altijd niet anders. In het begin had ik elke dag contact met de politie – ofwel belden zij mij, ofwel nam ik contact op, maar na een tijd verwatert het. Wat konden ze me nog vertellen, buiten: ‘Geen nieuwe wendingen in het verhaal’?
Ik probeerde de draad van mijn leven weer op te pikken. Ik had mijn dochter, voor haar moest ik sterk zijn. Ze miste haar oma zo hard, viel avond na avond huilend in slaap. Hoe leg je aan een kind uit dat haar oma dood is omdat iemand haar heeft vermoord? Ik heb het haar toen niet verteld, ze was pas zes. Het echte verhaal vertelde ik pas vorig jaar, omdat we het nog maar eens over haar hadden. Al die jaren is ze in onze gedachten en onze gesprekken gebleven. Ik heb haar verteld wat ik wist. Mijn dochter is er ongelofelijk van geschrokken. Ze begreep het niet en dat snapte ik zo goed: het is ook onbegrijpelijk. Ik ben opgegroeid in een warm gezin, zelfs toen mijn ouders scheidden hebben ze me altijd omringd met de beste zorgen. Ik dacht dat de wereld eerlijk was, rechtvaardig. En dan sterft je eigen moeder op zo’n manier, en de dader wordt gewoon niet gevonden? Ik begreep het niet. Ik begrijp het nog altijd niet. En ik zal het nooit begrijpen. Het heeft mijn leven voorgoed veranderd.
Mijn rouwproces zit nog altijd vast. Ik heb twee jaar een therapeut bezocht omdat ik het zo beu was om altijd weer vast te lopen in hetzelfde cirkeltje. Het deed me deugd om erover te praten, maar ik ben uiteindelijk gestopt. Het maakte me alleen maar verdrietiger. Opstandig ook. Waarom heb ik haar niet eerder gebeld? Had dat iets kunnen uitmaken? Waarom is dit gebeurd bij haar, bij mij? Waarom kan mijn leven niet zijn zoals het was voor haar dood? Ik was zo gelukkig, maar nu kan ik me amper nog herinneren hoe dat voelt.
Mijn leven bestaat uit een leven voor en na. Ooit was ik gelukkig. Nu voel ik me zo vaak alleen, zo vaak bang. De wereld is een akelige plek geworden voor mij door wat er met mama gebeurde. Ik probeer het niet over te dragen op mijn dochter – ze moet vrij en blij opgroeien – maar toch: als ze niet bij me is, ben ik nooit gerust. Ik ben al iemand verloren die me zo dierbaar is, dat kan ik geen tweede keer aan…”