Mijn verhaal: Tessa beviel tien weken te vroeg van haar zoon
Tessa (33): “Toen Luca geboren werd, woog hij 1,450 kg. Zijn hoofdje was kleiner dan de palm van mijn hand, zijn armpjes leken breekbare twijgjes. Omdat hij tien weken te vroeg was, kwamen we direct op een medische sneltrein terecht. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde dat ik hem bij mij wilde houden, maar een leger dokters en verpleegkundigen namen hem weg en deden er alles aan om zijn leven te redden.
Hij kreeg buisjes in zijn neus en zijn maag. Er werd in hem geprikt en gepord en in plaats van in mijn armen te mogen liggen, moest hij moederziel alleen in een warme glazen box. Maar op dat moment had hij meer nood aan al die medische zorg dan aan mijn moedergevoelens. “Heb je al een naam?”, vroeg de vroedvrouw bijna verontschuldigend. “Luka. Met een ‘k’, denk ik.”
Achteraf hebben we het nog veranderd en is het Luca, met een ‘c’, geworden, want mijn man Daan en ik hadden de knoop nog niet doorgehakt en op het ogenblik van de geboorte zat hij hoog in de lucht, als steward. Pas twintig minuten na de bevalling kon ik hem bereiken. De twintig langste minuten van mijn leven. In het begin voelde ik me ongelooflijk schuldig. Naar Luca toe, maar ook naar Daan. Enkele weken voordien had de gynaecoloog op de echo gezien dat Luca een probleem had met zijn slokdarm en daarom werd ons op het hart gedrukt dat hij best voldragen ter wereld zou komen. Na de geboorte zou er snel een operatie moeten plaatsvinden en daarvoor moest hij zo sterk mogelijk zijn.
Het was mijn taak geweest om onze baby zo lang mogelijk in mijn buik te houden, en dat was me niet gelukt. Ik voelde me gefaald als moeder. Gelukkig wimpelde mijn man dat snel weg. “Het was Luca die zelf gekozen heeft om te vroeg te komen”, zei hij. “Jij kon er niets aan doen.” De eerste dagen na de geboorte had ik het moeilijk. Ik lag op de afdeling materniteit terwijl Luca op neonatologie lag. In de andere kamers hoorde ik kindjes huilen terwijl ik helemaal alleen was. Drie dagen na Luca’s geboorte werd hij geopereerd. Pas na die operatie durfde ik mijn gevoelens ten volle te beleven.
Prematuurtjes huilen niet, ze kreunen. Daarom was het eerste geluid dat hij maakte, met longen die sterk genoeg waren, een mijlpaal.
De dagen ervoor hield ik wel al van hem, maar met een rem op. Alsof ik mezelf wilde beschermen. Luca verbleef zeven weken op neonatologie. De zwaarste zeven weken van mijn leven, die ik eigenlijk zo snel mogelijk wil vergeten. En toch zat die periode ook vol mooie momenten. De eerste keer dat ik hem kleertjes mocht aandoen. Het moment dat hij mijn vinger vastnam met zijn handje. Zelfs de eerste keer dat ik hem hoorde huilen was geweldig. Prematuurtjes huilen niet, ze kreunen. Daarom was het eerste geluid dat hij maakte, met longen die sterk genoeg waren, een mijlpaal.
Ik ben de verpleegkundigen van de neonatologie eeuwig dankbaar en toch had ik een haat-liefdeverhouding met hen. Terwijl ik al thuis was, bij ons andere dochtertje van 2,5 jaar, hebben zij mijn zoontje verzorgd en geknuffeld. Net daarom kon ik zo vreselijk jaloers zijn. Zij leerden hem kennen, terwijl ik een bezoeker bleef. Het moeilijkste moment was altijd wanneer ik zijn deur achter me dichttrok. Omdat het voelde alsof ik hem in de steek liet. Elke avond belde ik om te horen hoe het met Luca was en als ik dan hoorde dat hij ontroostbaar was, brak mijn hart. Als er thuis geen peutertje was dat mij nodig had, was ik direct in de auto gesprongen om naar Luca te gaan. Maar dat kon niet.
Al die tijd werd ik verscheurd door een schuldgevoel, naar mijn beide kinderen toe. Toen Luca eindelijk naar huis kon, waren we dolgelukkig. Maar ook bang. We kenden onze zoon niet. Heeft hij krampjes na het eten? Wanneer is zijn lastige uurtje? Ik had mijn moedergevoel ingeruild voor cijfertjes. Gewicht, hartslag, bloeddruk… Alles was belangrijk. Thuis moest dat buikgevoel terug bovenkomen. Gemakkelijk was het niet. Maar elke dag begon ik me meer en meer zijn mama te voelen. Want ook al laat hij zich gewillig door iedereen knuffelen omdat hij het nooit anders gekend heeft: alleen ik ben zijn mama.
Luca doet het ongelooflijk goed. Nu ik nog. De afgelopen maanden zijn traumatiserend geweest. Alleen bevallen, de angst om Luca te verliezen, zeven weken tussen twee werelden leven: ik moet een heleboel verwerken. Bovendien zijn de reacties van anderen soms lastig: ‘Alles komt wel goed, kijk eens hoe flink hij al is!” Ik weet dat het goedbedoeld is, maar om eerlijk te zijn: als mama van een prematuur heb je daar niet veel aan. Want we wéten niet of alles goed komt; Luca is officieel vijf maanden oud, maar hij hinkt nog altijd twee maanden achterop. Maar na die tijd neonatologie zijn we al heel dankbaar dat Luca het gehaald heeft. Niet elk kindje heeft dat geluk. We hebben een zoon en een dochter, een koningswens.
Uit: Libelle 03/2017