Waarom steunen we Eva Daeleman niet?

“Vorige week maakte presentatrice Eva Daeleman bekend dat ze met een burn-out kampt en een poos uit de running zal zijn. Ze deelde dit aan de wereld mee via alle mogelijke sociale media, waarna ze op diezelfde sociale media prompt de volle laag kreeg. In plaats van bewonderd te worden om haar moed en haar eerlijkheid, werd ze geëtiketteerd als ‘een mediageil luxepaard dat zich aanstelt en niet weet wat werken is’.

Ik heb de hele heisa met stijgende verbazing gevolgd. En met de volgende twee bedenkingen.

Burn-out is in de ogen van veel mensen blijkbaar een ingebeelde ziekte of alleszins een zwaktebod.
Wie niet sterk van karakter is én het zich kan veroorloven, geeft er makkelijker aan toe, zo is de teneur van een heleboel reacties. Dat is niet alleen kort door de bocht, maar ook een kaakslag voor de duizenden mensen die geveld worden of werden door een burn-out en die toch al het gevoel hebben dat ze hopeloos falen. Ik mag dat zeggen én ik kan het weten, want ik was een van hen, jaren geleden. Maar liefst één op de vier mensen kampt vandaag met psychische problemen. Laten we met z’n allen wat meer begrip tonen en minder snel oordelen, ook los van campagnes als ‘Te Gek’ en ‘Rode Neuzen’.

Eva Daeleman is een vrouw, dus vraag ik me af: zouden de reacties even hevig zijn geweest als het om een man ging?
Zou ze dan ook zo verguisd en nagetrapt zijn? Ik kan me alleszins niet herinneren dat Riadh Bahri op dezelfde manier door de mangel is gehaald met zijn Koppen-reportage over zijn depressie. Toen hij zijn wanhoop liet zien en voor de camera in huilen uitbarstte, kreeg hij niets dan lof en vond iedereen dat – terecht – taboedoorbrekend. Kunnen we bepaalde dingen dan toch beter verdragen van mannen?

Zo, dit moest me even van het hart.

Wie gaat akkoord, wie niet? Liken mag, disliken ook…”