Column Marcel: Over de schoonheid van zijn Carlijn
Ik ben niet heel onnozel, dus ik zag ook wel dat Carlijn erg knap was toen ik haar ontmoette, zo’n acht jaar geleden. Zelfs voordat ik haar ontmoette, wist ik al dat ze knap was, want ze had niet lang ervoor in de Nederlandse versie van Playboy gestaan, jullie weten wel, het aloude glamourblad dat vooral bekend staat om de goede interviews. Niet dat ik abonnee was, nee, het was veel straffer: ik was er jarenlang eindredacteur. Ik was dus diegene van die goede interviews.
Hoe dan ook: zo zag ik Carlijn dus voor het eerst. In haar blote billen in het illustere tijdschrift dat vele decennia geleden werd opgericht door wijlen Hugh Hefner, de man die zijn dagen sleet in een groot huis en een fluwelen badjas, omringd door schaars geklede vrouwen.
“In het begin van onze relatie was ik best onzeker. Carlijn was zo mooi en ik, nou ja, iets minder”
Niet heel lang nadat ik haar op papier zag, ontmoette ik Carlijn in het echt, op een feestje van Playboy. Iedereen heeft daar altijd heel spannende ideeën bij, die feestjes van Playboy, maar het was allemaal reuzenetjes. Althans, de Nederlandse versies ervan, bij de Amerikaanse ben ik nooit geweest en ook die villa van Hugh Hefner bleef voor mij gesloten. Wat prima was, want ik had me er toch maar ongemakkelijk gevoeld.
De Nederlandse Playboy-feestjes waren zoals veel andere Nederlandse feestjes: er werd wat gedanst, er was een beroemde dj, er werd gedronken en er waren bekende mensen en veel jaloersmakend mooie mannen en vrouwen. Carlijn was daar eentje van, maar ik dacht: wat kan mij het schelen, ik ga gewoon eens met haar praten.
Acht jaar later werk ik al lang niet meer voor Playboy, maar ben ik wel met Carlijn getrouwd en we hebben samen Sammie gemaakt. Zo kan het gaan in het leven. Zelfs in het leven van een eenvoudige journalist uit de provincie met een wijkende haargrens.
In het begin van onze relatie was ik nogal onzeker. Klopte het wel, zo’n mooie vrouw aan mijn zijde? Als ik met Carlijn over straat liep, voelde ik de gedraaide hoofden kijken, stiekem gluren. Eerst naar Carlijn, dan naar mij, dan weer naar Carlijn en dan weer naar mij. Alsof we het gekste stel op aarde waren. Carlijn zei dan altijd dat ik het los moest laten en me er niets van aan moest trekken, maar zij had makkelijk praten. Zij was al heel lang mooi en ik ben dan niet de gebochelde van de Notre Dame, maar om nu te zeggen dat mensen zich sinds jaar en dag op straat omdraaien om zich te verwonderen over mijn schoonheid: nee.
Edoch, zoals met alles: het went. Hoe mooi ze ook is – nog steeds ja – ze is en blijft Carlijn. Mijn Carlijn, mijn vrouw, de moeder van ons kind. Niet dat ik haar en haar schoonheid voor lief neem, maar we zijn inmiddels wel in balans. Zoals het hoort in een gezonde relatie.
Zo af en toe, echter, word ik weer even met de neus op de feiten gedrukt. Zoals onlangs, toen Carlijn door een beroemd Nederlands programma werd gevraagd of ze haar mochten portretteren. Dat programma heet ‘Het mooiste meisje van de klas’ en dat zegt eigenlijk wel genoeg. Iedereen in Carlijns omgeving werd geïnterviewd: oude klasgenoten, ex-vriendjes, haar ouders, vriendinnen en ook ikzelf mocht opdraven. Niet omdat het mijn vrouw is, maar toch: het werd een prachtige uitzending. Dat vond ik niet alleen, dat vonden bijna anderhalf miljoen kijkers. Carlijns Facebook en Instagram en mail ontploften. Lieve reacties van oud-klasgenoten, oude vrienden, verloren gewaande familie, maar ook bijna honderd berichten van mannen die eens polsten of ze nu echt zo gelukkig was met mij. Eventjes – heel eventjes maar – werd ik weer onzeker. Daarna was ik vooral trots. Heel trots.
Wil je de uitzending bekijken? Dat kan via deze link.