Column Marcel: Over het boek dat hij schreef over zijn broer
Het zijn roerige tijden in huize Langedijk. Deze maand komt het boek uit dat ik schreef over de dood van mijn broertje Mark, en dat brengt nogal wat commotie teweeg. Ik sta ineens namelijk aan de andere kant, de kant van geïnterviewde in plaats van die van interviewer. Vrijwel alle landelijke dagbladen, een aantal tijdschriften, een bekend radioprogramma en zelfs een paar tv-programma’s wilden met mij praten. Dat voelt vervreemdend en soms zelfs eng, maar het is vooral vermoeiend. Doodvermoeiend. Dat heeft met het onderwerp te maken, natuurlijk. Mijn broertje koos na een klein decennium te hebben geworsteld met psychische problemen en alcoholisme namelijk voor een zelfgekozen dood; hij liet euthanasie uitvoeren.
Er zijn journalisten die zich derhalve afvragen waarom ik het boek dan heb geschreven, als het zo vermoeiend is. Het antwoord is simpel: omdat ik niet anders kon. Ik schrijf mijn hele werkende leven al over de dingen die ik meemaak, de mensen die ik waardeer. Er niet over schrijven omdat het verhaal niet vrolijk is, niet past bij de dingen waar ik normaal over schrijf, vind ik hypocriet. De dood van mijn broertje heeft zo’n grote impact op mij, als mens en dus ook als journalist, dat ik niet anders kon. Leuke stukjes over Sammie schrijven blijft fantastisch, maar mijn broertje moet daarin ook een rol spelen. Al was het maar omdat hij haar slechts twee keer zag en stierf toen Sammie twee maanden oud was. Daarnaast is het boek er gekomen omdat ik de mensen die het niet redden een stem wilde geven. Dat zijn er namelijk veel. De meeste boeken die handelen over dit soort problematiek vertellen het verhaal van de mensen die hun psychische strijd of het gevecht met alcohol wonnen. Mensen die een hard leven hebben geleid en daar prachtig over vertellen, inclusief een (min of meer) happy end. Maar er zijn helaas meer mensen die het niet dan wel redden. Mijn broertje was daar eentje van.
“In de maand voor zijn dood vroeg mijn broertje of ik er iets over zou schrijven, over dit alles. Toen ik zei van wel, knikte hij tevreden”
Het is het verhaal van een 41-jarige jongen die het niet gered heeft. Een jongen, ja, zo zie ik hem, mijn kleine broertje. Die lieve jongen die altijd 41 zal blijven, die nooit oud zal worden, zijn kinderen niet zal zien opgroeien. De jongen die ik nooit meer zal zien en die ik elke dag mis. Soms moet ik huilen, vaker voel ik onverwacht een stekende pijn als ik iets moois zie, ergens blij van word; dit maakt Mark niet meer mee, denk ik dan. De laatste weken is hij vaker in mijn gedachten. Omdat hij onlangs al een jaar dood was, maar dus ook vanwege het boek en al die interviews. Ik ben benieuwd wat hij ervan zou hebben gevonden, van het boek, van al die aandacht. Of eigenlijk weet ik dat stiekem wel: hij had het geweldig gevonden. In de maand voor zijn dood hadden we het er al over, namelijk. Hij vroeg me of ik er iets over zou gaan schrijven, over dit alles. Ik zei dat ik dacht van wel. Hij knikte tevreden, hij lachte een beetje. Doe maar, zei Mark, maak er wat moois van, dat kun je.
Ik denk dat dat gelukt is. Ik denk dat hij trots op me zou zijn geweest. Daar dagdroom ik weleens over. Over dat hij zou grinniken als hij me zou zien stuntelen bij die tv- en radioprogramma’s. En dat we, als de rust een beetje was neergedaald, samen naar de kroeg zouden gaan voor een biertje. Want in mijn dagdromen is Mark geen alcoholist met psychische problemen. In mijn dagdromen is hij gewoon mijn broertje, mijn lieve, kleine broertje. Is mijn dagdromen is Mark niet dood. Ik hoop dat ik nog lang mag dagdromen.
Marcel Langedijk is…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie
Marcels boek over Mark: ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’ is vanaf nu te koop in
de boekhandel.
