Column Marcel: Over het perfecte cadeau voor jonge ouders

Misschien is het beter als je even gaat zitten. Ik ga het namelijk hebben over blootloperij. Meer specifiek: blootloperij in de sauna. Niks ordinairs hoor, jullie kennen mij inmiddels en weten dat ik eerder preuts dan ordinair ben. Wat me direct brengt tot het heikele punt dat ik in deze column zou willen bespreken: ik heb een hekel aan sauna’s.
Niet aan sauna’s an sich, trouwens. Ik vind het heerlijk, die warmte, dat zweet, het weldadige gevoel achteraf. Maar: ik doe het graag alleen. Ik hoef geen andere mensen in mijn omgeving als ik in mijn blootje lig te zweten in een slecht verlichte houten ruimte. Ik heb niks tegen andere mensen, ik ben de vriendelijkheid zelve, maar ik hoef ze niet naakt en zwetend op 10 cm afstand van me te hebben.

Nu jullie dit weten, kunnen jullie je misschien enigszins voorstellen dat ik op zijn zachtst gezegd verrast was toen Carlijn en ik door vrienden werden getrakteerd op een dagje sauna. Het was goed bedoeld natuurlijk. Ze hadden het verzonnen zodat wij eens met z’n tweeën konden genieten. Zij zouden op Sammie passen en wij waren er even helemaal uit. Want dat was belangrijk voor jonge ouders, zeiden ze, dat je van elkaar bleef genieten. En waar kon je dat nu beter doen dan in de sauna? Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig. Want liefhebbers van de sauna zeggen dat je er heel zen en relaxed van wordt, maar het komt in mijn ogen vooral neer op zweterig en naakt in een hok vol net zo zweterige naakte mensen zitten.

“Ik hoef geen andere mensen in mijn buurt als ik in mijn blootje lig te zweten in een slecht verlichte houten ruimte”

Ik wil niemand voor de nudistische billen stoten, maar ik kom daar niet van tot rust. Dat is geen zen voor mij, dat is gewoon vies. Niks tegen andere mensen, maar ik word al nerveus als restauranttafeltjes te dicht op elkaar staan, dus ik zit er al helemaal niet op te wachten om in mijn blootje naast iemand anders te zitten. Bovendien zitten er in tegenstelling tot wat de foto’s op de websites van die sauna’s laten zien helemaal geen mooie mensen in de sauna. Op die foto’s staan alleen knappe, gespierde, jonge mensen. Ze hebben echt schitterende lichamen, lijken rechtstreeks uit een Hollywoodfilm gestapt. Hun billen zijn van graniet, hun glimlach hagelwit. Prachtige mensen, zijn het, een feest om naar te kijken.

Het zijn echter ook mensen die je nooit in de sauna ziet. Niet om naar te doen, maar de meeste mensen zijn nu eenmaal niet heel mooi. Op z’n best kunnen we er redelijk mee door, maar vaker zijn we gewoon best lelijk en kampen we met een mild tot fors over-
gewicht. Dat is niet erg, dat is zelfs helemaal prima, leuk voor de afwisseling en godzijdank hebben we allemaal een heel erg leuk karakter, maar om nu te zeggen dat je mij een
plezier doet door met z’n allen poedelnaakt in de sauna te gaan zitten… nee, bedankt.
Godzijdank denkt Carlijn er net zo over – wat heel lief is, want zij is dus wel degelijk heel knap, maar dit terzijde. Dus verzonnen we een list. We besloten te doen of onze neus bloedde. We speelden alsof er niks aan de hand was, alsof ons zojuist de heilige graal onder de cadeaus was toebedeeld.

Toen de dag kwam dat we daadwerkelijk naar de sauna mochten, bedankten we onze ‘vrienden’ nogmaals, pakten een stapeltje handdoeken in, knuffelden met Sammie, legden uit waar de luiers, voeding en wat dies meer zij lagen, zeiden vrolijk ‘tot vanavond’, gingen al zwaaiend de deur uit, kochten om de hoek drie stinkkaasjes en twee flessen wijn,
fietsten naar het park en kwamen aan het eind van de dag bruin en vrolijk terug.
We voelden ons echt wel heel relaxed en zen, die avond.

Marcel Langedijk is…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn/ sinds 2016 papa van dochter Sammie

Lees ook:

• Nog nooit eerder spijbelden zoveel kinderen om voor broer of zus te zorgen
• Hilarisch: 15 gezinnen maken reconstructie van kinderfoto
• Kidskwesties:Kan het dat mijn kind van 10 last heeft van verlatingsangst?”