Column Marcel: Over waarom hij moeite heeft met de crèche

Misschien ligt het aan de herfst, misschien komt het door de naderende winter, het nare weer, mijn hekel aan kou. Misschien ben ik gewoon chagrijnig. Wellicht zelfs een zeurzak. Waar het door komt, maakt echter niet zoveel uit, het feit blijft dat ik de laatste tijd nogal moeite heb met kinderdagverblijven. En dan specifiek het kinderdagverblijf waar Sammie sinds een half jaartje een keer per week naartoe gaat. Niets gemeens of naars hoor, niks dan liefde voor het verblijf en de mensen die er werken, maar ik heb er gewoon moeite mee. Ik twijfel er over, ik peins, en dat zou natuurlijk niet moeten. Ik zou er blij en gelukkig mee moeten zijn. Maar dat ben ik dus niet. Sammie zelf trouwens wel. Die vindt het geweldig. Als ik haar ’s ochtends wegbreng en haar vertel dat ze naar ‘de kindjes’ mag om de hele dag te spelen, wordt ze immens vrolijk. Ja, roept ze dan, ja, kindjes! Ik plant haar in het kinderzitje en of het nu regent of waait of hagelt of sneeuwt: ze is extatisch. Kindjes, papa, kindjes!

”Sammie vindt het kinderdagverblijf geweldig. Ik minder. Want zodra ze thuis is, begint ze te mopperen en te zeuren”

Ook nadat ik haar jasje heb opgehangen, even iets koetjes en kalferigs heb gezegd tegen de altijd montere en lieve kinderdagverblijfleidsters en aanstalten maak om weg te gaan: geen probleem. Papa gaat hoor, zeg ik nog even plichtmatig, maar dat interesseert Sammie op dat moment al niks meer. Papa komt wel weer terug, weet ze, Sammie is nu even druk met leeftijdsgenootjes en speelgoed dat ze thuis niet heeft en jahaa, papa, superdoei!

Ook bij het ophalen: geen centje pijn. Ze is blij om ons weer te zien en ze is vrolijk en ze is uitgelaten. Ja, zeggen de leidsters, ze heeft goed geslapen, lekker gegeten en gedronken en ze heeft zich uitstekend gedragen. Ze is een voorbeeldpeuter, een schatje, een lieverd en alle andere kleintjes zijn dol op haar. Dat zijn de woorden van de leidsters, hè, niet die van mij. Dus, al met al, geen centje pijn, alles goed en prachtig en mooi en waar zeur je nou eigenlijk over, Marcel?

Wel, lieve lezers, ik zeur over wat er daarna gebeurt. Want daarna gaat het namelijk fout. Elke week weer, al een half jaar lang. Zodra Sammie thuis is, begint ze te mopperen en te zeuren. Ze hoeft haar door mij met zoveel liefde gemaakte eten niet, ze is jengelig en waar ze normaliter de hele nacht doorslaapt, wordt ze in de nacht na het kinderdagverblijf altijd wakker om eens een stevig potje te huilen. Nooit heel lang en dramatisch, maar toch, we zijn er allemaal maar mooi een uurtje wakker door.  Ook de dag erna is ze in de ochtend vrijwel altijd bozig. Daarnaast is Sammie sinds het kinderdagverblijf veel vaker ziek geweest dan ze daarvoor was, maar dat schijnt een logisch gevolg te zijn van het bij elkaar zetten van een roedel peuters, dus daar zeur ik niet over.

Ik vind het alleen stom. Stom dat het veel geld kost en dat we die dag vrij evenzogoed moeten bekopen met een verstoorde nachtrust en een chagrijnige en hangerige peuter. En ik vind het stom dat Sammie het ondanks dit gedoe erg leuk lijkt te vinden op het kinderdagverblijf. Maar het allerstomst is dat andere mensen met kinderen ons als enige advies geven Sammie vaker weg te brengen. Goed idee van ze, ware het niet dat dat nog meer geld kost en dat we dientengevolge de rest van de week soep uit blik en oud brood moeten eten. En ik haat soep.