Als dat geen moederliefde is: Marina gaat helemaal mee in de olympische droom van haar dochter
Marina steunde haar dochter volledig om haar grote droom waar te maken: meedoen aan de Olympische Spelen
Marina’s dochter Laura wou en zou in 2016 naar de Olympische Spelen in Rio. En Marina steunde haar zoveel ze kan. Zo beleefde zij haar verhaal:
Marina: “Al op haar tweede stond Laura te popelen om op gymnastiekles te gaan.
Schattig, dacht iedereen, ze treedt in de voetsporen van haar grote zus Lynn. Maar terwijl
gymnastiek voor Lynn niets meer was dan een hobby, draaide het bij Laura al snel
anders uit.
‘Ze heeft talent’, vertelden de trainers mij. Ik had geen idee, ik was gewoon
een trotse mama en kende niets van de sport, maar voor we het wisten rolde Laura in
de competitie. Op haar achtste werd ze geselecteerd als topsportbelofte. Natuurlijk was
ik trots, maar om haar trainingen met schoolwerk te blijven combineren, moest Laura
veranderen van school.
Ik weet nog hoe ik twijfelde: zou ze daar wel gelukkig zijn? En: zou ze haar vriendinnetjes niet missen? Maar nog voor we een knoop hadden doorgehakt, had Laura haar vriendinnen al ingelicht. Ze moest en zou aan topsport doen, en van school veranderen hoorde daar nu eenmaal bij. Praktisch gezien was het even puzzelen. Laura’s school was 40 minuten rijden, dus ik regelde mijn werk als verpleegster zo dat ik elke ochtend en avond de afstand Beveren-Dendermonde – en terug – kon doen. Niet simpel, maar zoiets zou voor mij nooit een reden zijn om er niet in mee te gaan.
Engagement
Gymnastiek is overduidelijk Laura’s grote passie. En als moeder wil je niet liever dan dat je kind haar dromen najaagt – dat geldt evengoed voor mijn andere dochter. Als je daar als ouder een rol in kunt spelen, dan doe je dat toch? Dat is een engagement dat je aangaat zodra je aan kinderen begint. Het enige waar ik over gewaakt heb, is dat het haar eigen dromen moesten zijn. Deed ze dit omdat ze het zelf graag wilde, of omdat ze dacht dat het óns blij zou maken? Bij de start van elk schooljaar stelde ik haar die vraag, het antwoord was altijd positief.
Intussen zit Laura in het volwassenencircuit en reist ze de wereld rond. Als het haalbaar is, probeer ik de wedstrijden bij te wonen en voor de verre bestemmingen supporter ik via de telefoon of via Skype. Die extra steun is trouwens geen overbodige luxe. De trainingen zijn zowel fysiek als psychologisch zwaar. Té zwaar soms, als je ze met moederogen bekijkt. Meer dan eens moet ik op mijn tong bijten als ik haar aan de telefoon
krijg, huilend, zwaar teleurgesteld. Langs de ene kant wil ik dan niets liever dan mijn
dochter vertroetelen: ‘kom maar naar huis, het is genoeg geweest’, maar ik weet dat ik
haar daarmee niet verder help.
Teleurstellingen
Het is net mijn taak om positief te blijven en haar opnieuw de moed te doen vinden om door te gaan. Ik zie het als een les voor het leven: ze zal nog meer teleurstellingen tegenkomen – op welk vlak dan ook. En keer op keer moet die kin weer omhoog: rechtkrabbelen en verdergaan.
Op dit moment (toen 2015) timmert ze aan haar olympische droom. Een glazen bol heb ik niet en eigenlijk doet het er zelfs niet toe hoe ze het ervan af zal brengen. Mijn
moederoog ziet die schoonheidsfoutjes toch niet waar de trainers op hameren. (lacht)
Ik zie vooral een dochter die zich honderd procent inzet, voor haar sport én studies.
Ze legde al een prachtig parcours af. Trotser kun je als moeder denk ik niet worden.”
Laura werd uiteindelijk geselecteerd voor de Olympische Spelen en kon haar droom dus waarmaken.
Bron: Libelle 19 november 2015