Mijn verhaal: Jacqueline is teleurgesteld in haar ouders
Jacqueline (37): “Op boze momenten denk ik weleens: mijn ouders hadden nooit kinderen moeten krijgen. Ze wilden er eenvoudigweg niet de tijd en ruimte voor maken. Hun werk in de horeca – ze runden een eigen restaurant – ging altijd voor. Ik denk eerlijk gezegd dat ze aan kinderen begonnen zijn ‘omdat het zo hoorde’. Omdat al hun vrienden ook een gezin stichtten en zij niet wilden achterblijven.
En zo kwam ik, op de dag dat hun restaurant vijf jaar bestond, ter wereld. Mijn vader was op het feest ter ere van dat jubileum, terwijl mijn moeder lag te bevallen. Wie plant er nu een feest op de dag dat je uitgerekend bent? Mijn ouders, dus. Mijn verjaardag viel later altijd samen met het zoveelste jaar bestaan van de zaak, waardoor ik zelfs op die dag niet op nummer één stond. Dat is tekenend voor mijn hele jeugd. Er was aandacht als er toevallig tijd over was, niet wanneer wij die nodig hadden. Als mijn broer in het weekend voetbalde, stond mijn vader nooit aan de zijlijn. Tijdens de musical van mijn middelbare school schitterden mijn ouders door afwezigheid. ‘Tja, vrijdagavond hè’, zei ik tegen mijn vriendinnetjes, wier ouders er wel allemaal waren. Ik vond het niet eens gek, toen. Niet dat mijn ouders niet van me hielden. Dat lieten ze vaak genoeg merken door complimentjes, knuffels of cadeautjes. Maar voor de dagelijkse dingen en problemen waren we aangewezen op mijn opa en oma, die naast ons woonden. Pas in mijn puberteit merkte ik dat het ook anders kon. Ik zag bij vriendinnetjes ouders die wél betrokken waren. Die oprecht meeleefden en niet alleen maar, zoals mijn vader deed, dwingende schooladviezen gaven.
Het duurde nog tien jaar voor ik de opvoeding van mijn ouders emotionele verwaarlozing durfde te noemen. Maar ach, ik ben prima terechtgekomen. Ik heb een goede opleiding gehad, ontmoette daar mijn man. Ik ben heel zelfstandig en ondernemend, dat heb ik immers al vroeg geleerd. En de band met mijn broer is superhecht, we voelen nog altijd: het zijn wij tegen de rest van de wereld. En sinds mijn ouders hun zaak verkocht hebben, is mijn band met hen beter geworden. Ze geven toe dat ze vroeger wel erg hard werkten. Ze hebben er zelfs spijt van. ‘We hebben de mooiste jaren met ons gezin voorbij laten gaan’, zei mijn vader eens en dat ontroerde me. Ook beseffen ze dat ze veel te weinig genoten hebben van wat het leven te bieden heeft, en dat halen ze nu in sneltempo in. Ze maken verre reizen, gaan naar musea en theatervoorstellingen en vertellen daar enthousiast over. Ik vind dat fijn, want ik hou natuurlijk van hen.
Toch stellen ze me ook nu nog altijd teleur. Ik ben moeder van twee kinderen, nu zes en drie jaar. Ik had zo gehoopt dat mijn ouders voor mijn kinderen wél de aandacht zouden opbrengen die ze voor mij niet hadden. Dat ze het nu een beetje zouden goedmaken. Tonen dat ze het verleden inderdaad betreuren. Bovendien gun ik mijn kinderen net zo’n geweldige grootouders als ik heb gehad.
“Mijn ouders kregen kinderen omdat het zo hoort, niet omdat ze het wilden. Hun restaurant kwam op de eerste plaats”
Maar de geschiedenis herhaalt zich. Natuurlijk waren mijn ouders blij toen ik zwanger was. Ze verwenden me met alles wat ik nodig had, op geld zijn ze nooit zuinig geweest. En ze stonden met tranen in hun ogen aan mijn kraambed, opnieuw met een hoop cadeautjes. Maar vaak langskomen was er niet bij. Toen mijn oudste nog een baby was, snapte ik dat nog. Ofwel huilde ze, ofwel sliep ze. Maar toen ze groter werd, deed het me pijn dat mijn ouders niet meer betrokken waren. Als ze kwamen, was het kort. Dan speelden en kirden ze, maar haastten zich dan weer weg. Naar vrienden, naar het theater, naar een klassiek concert: er was altijd wel wat. Oppassen deden ze alleen als ik het vroeg. Terwijl ik het zo leuk gevonden zou hebben als ze het eens spontaan hadden aangeboden. Omdat ze het zélf leuk vonden. Maar dat gebeurde niet.
Bij mijn tweede ging het precies zo. Een reusachtige ooievaar in de tuin zetten, maar slechts mondjesmaat op bezoek komen. Ze hebben zelfs de eerste verjaardag van mijn zoon gemist omdat ze net die week een cruise hadden geboekt. ‘Het was zo’n mooie aanbieding’, excuseerde mijn moeder zich. Onzin, natuurlijk, want op geld letten ze nooit. Ze waren ongetwijfeld gewoon vergeten dat hij jarig was. Die keer ben ik heel boos geworden en heb ik een poging gedaan om mijn frustraties eruit te gooien, maar mijn moeder reageerde vreselijk overgevoelig. Ze begon hard te huilen en kroop in de slachtofferrol. ‘Wij hebben altijd het beste voor jullie gewild’, snikte ze. Mijn vader keek boos omdat ik haar overstuur maakte. En ik bond weer in, om pas op het toilet mijn eigen tranen te laten stromen. Sindsdien hou ik me in. Liefde, aandacht, betrokkenheid – je kunt het niet afdwingen. Ik moet accepteren dat het er bij mijn ouders gewoon niet in zit. Zonde, ook voor hen: ze zouden zo veel plezier aan hun kleinkinderen kunnen beleven. Ik snap niet dat zij liever voor de zoveelste keer naar de andere kant van de wereld vliegen, dan met mijn kinderen eens een dagje naar de zoo te gaan.”
Tekst: Lydia van der Weide. Beeld: Getty Images