SOS relatie: “Ik hou van structuur en duidelijkheid. Affectie tonen kost mij vooral energie”

Klara: “Ik leerde Didier kennen tijdens een bijscholingstweedaagse voor leerkrachten talen. We deelden veel van onze ideeën over het leraarschap. Ik liep al tegen de dertig aan, woonde nog thuis, maar droomde al lang van een gezin. Het klikte wel tussen ons. Op die leeftijd weet je al beter wat je wilt en ga je er ook voor. Na zes maanden zijn we getrouwd, en niet veel later was ik zwanger. We kochten een huis met tuin aan de rand van de stad, ideaal voor de kinderen.

Ik heb het altijd bijzonder belangrijk gevonden een goede moeder te zijn. Ik merk bij mijn leerlingen hoe lichtzinnig mensen vandaag het ouderschap opnemen. Ik heb nooit gewild dat mijn kinderen naar de opvang moesten, wou er zelf zorg voor dragen, op de manier die mij de beste leek. Didier ging daar in mee. We gingen allebei minder werken om die reden.

Mijn huis is ook belangrijk, ik heb de dingen graag op orde, hecht belang aan gezonde voeding. Ik hou van structuur en duidelijkheid, wat goed is voor de kinderen. Tot op vandaag hebben wij vaste uren waarop wij eten en ook wat wij eten is gevarieerd, maar in een vast schema. De kinderen weten daardoor perfect wat ze kunnen verwachten en dat brengt rust. Didier verwijt me mijn controlerende aard, maar zo ben ik nu eenmaal. Ik hou niet van verrassingen, vind het bijvoorbeeld niet fijn dat mensen zomaar aan mijn deur staan. Zijn ouders deden dat in het begin vaak, hier zomaar binnen springen. Ik was dan van plan om te poetsen of koken en dat stoorde me enorm. Ik ben ook erg gesteld op mijn privacy. Ik ga weleens graag uit eten met mensen, maar mijn huis beschouw ik toch als mijn nest, van mij en mijn gezin. Vandaag moet iedereen sociaal zijn, moet iedereen constant mensen ontvangen, dat brengt zoveel onrust met zich mee. Ik investeer ook heel veel in mijn voorbereidingen, wil mijn job goed doen en die combi, gezin en werk, is meer dan zwaar genoeg. Ik wil ook op tijd gaan slapen, heb mijn rust nodig.

Didier leidt op dat vlak een drukker leven en ik denk dat een deel van zijn burn-out ook daaraan te wijten is. Hij heeft zich geëngageerd in een aantal professionele organisaties en ik denk dat dit gewoon te veel is. Hij zou beter zoals ik zich meer aan keuzes houden en zich daar ook bij neerleggen. Hij verwijt me ook dat we in onze relatie te veel naast elkaar leven, ik te terughoudend ben. Ik ben opgevoed in een gezin waar affectie tonen niet gangbaar was en ik voel me daar ook niet zo goed bij. Ik ben ook vaak moe, heb dan niet de energie om ook daarmee nog eens bezig te zijn. Mij kost dat vooral energie. Ik vind het belangrijk dat we er als koppel blijven zijn voor onze kinderen. Zij hebben recht op een stabiele thuis en ik hoop dat Didier dat ook zo blijft zien. Ik wil mijn kinderen nooit een echtscheiding aandoen.”

Didier: “Klara was mijn eerste echte lief. Ik had voordien wel een aantal vriendinnetjes gehad, maar was nooit intiem geweest met een van hen. Ook met Klara was dat niet direct aan de orde. Ze was wel heel lief, wij konden goed praten en deelden veel van onze meningen. Klara nam ook altijd het voortouw in alles, wat ik toen wel graag had. We maakten veel uitstapjes. Ze stuurde snel aan op trouwen, te snel naar mijn gevoel, maar het zat goed, dacht ik, en ik ben erin meegegaan.

We zijn op huwelijksreis naar Duitsland geweest. Op zich een mooie ervaring, maar als ik er nu op terugkijk, voelde ik toen al dat er iets niet klopte. Klara is heel aanwezig, maar tegelijkertijd affectief heel erg afgesloten. Ze liet het toe dat ik haar aanraakte, maar van harte was dat nooit. Ze tolereerde me, meer niet. Dat maakte me van bij aanvang onzeker, waardoor ik almaar meer probeerde mijn best te doen. Toen ze zwanger was, nam dat nog toe. Ze ging ook meteen volledig op in haar moederschap, was al van maand drie bezig met alles in te richten, kleertjes te kopen, ze keek zelfs al naar scholen, zo ver ging het. Ik probeerde dat een aantal keren vruchteloos in te perken. Ze gaf daar behoorlijk wat geld aan uit, voor ons kind kon het niet goed genoeg zijn. Ze koos een heel duur kinderbedje en toen ik daar een opmerking over maakte, werd ze hysterisch.

Na de geboorte van Niels beterde het zeker niet, integendeel. Toen Fee er was, had ik het gevoel dat ik er gewoon niet meer toe deed. Ze droeg me tal van praktische dingen op, wou dat ik meedraaide in haar systeem en dat is ook wat ik tot op vandaag gedaan heb. Ik heb van thuis uit veel zin voor verantwoordelijkheid meegekregen. Het motto was altijd dat je niet alleen je best moet doen, maar vooral de beste moet zijn. Mijn vader gaf me ook altijd het gevoel dat ik dat aan hen verplicht was, dat ik door de beste te zijn, toonde dat ik dankbaar was voor de kansen die ze me gaven en die zij nooit gehad hadden. Om die reden stond falen nooit in mijn boekje en ben ik altijd heel hard blijven verder doen, tegen mijn gevoel in.

Ik ben in mijn huwelijk eenzaam, zo ervaar ik dat. Klara is er altijd, controleert me ook de hele tijd, draagt me van alles op, maar nabijheid is er niet. Ik heb lang het initiatief genomen voor seks, maar dat beperkte ze tot één keer per maand. Ze vond meer niet nodig, ik moest rekening houden met haar. Ze kondigde dan telkens de avond zelf aan: vanavond doen we het, het is een maand geleden. Verschrikkelijk eigenlijk. Sinds mijn burn-out vraag ik er niet meer naar en voor haar lijkt dat prima. Ze laat het helemaal zo. Ik wil graag een gezin blijven voor onze kinderen, maar ook voor ons, omdat ik er zeker van ben dat herbeginnen niet makkelijk is, maar ik wil me ook een beetje goed voelen en verwacht van therapie dat we vooral emotioneel wat dichter bij elkaar kunnen komen.”