SOS relatie: “Als ik wil praten over ons huwelijk en de dingen die ik mis, dan klapt hij dicht”

Els (34) en Marnix (36) zijn tien jaar getrouwd en hebben een dochter van 6. Els is sinds een jaar in individuele therapie omwille van een burn-out. Sindsdien heeft het koppel herhaaldelijk intense conflicten.

Wat zegt Els?

“Als ik aangeef dat ik warmte mis, zegt Marnix dat ik me dingen inbeeld en dat mijn therapeute me tegen hem opzet”

Els: “Ik leerde Marnix kennen op een galabal van de geneeskunde. Ik ben zelf verpleegkundige, en ja, heel klassiek, met vriendinnen gingen we vaak naar de feestjes van de dokters in spé. De prins op het witte paard in mijn dromen was toch altijd een man in witte schort. Marnix viel me direct op door zijn ernst, maar ook door zijn looks. Hij was erg voorkomend, gaf me complimentjes, hield de deur open, dat soort van zaken. Ik kom uit een gezin waarin waarden en normen, beleefdheid, etiquette zelfs, altijd een belangrijke rol speelden. Mijn moeder ging nooit onopgemaakt de deur uit en verwachtte ook van ons dat wij er altijd ‘op ons best’ bijliepen. Je weet uiteindelijk nooit wie je tegenkomt, zei ze altijd. Marnix paste helemaal in dat plaatje. Ze waren thuis dan ook echt in de wolken met hem als schoonzoon.

Wij trouwden snel, ik werkte en onderhield ons, hij studeerde en liep zijn stages. Ik zag hem weinig, maar vond dat niet erg. Ik had toen heel erg het gevoel dat we samen aan een toekomst timmerden. Het waren de gelukkigste jaren van onze relatie als ik daar nu op terug kijk. Ook toen Lisa geboren werd, trok ik de kar. Ik deed alle nachten, hij had zijn rust nodig, ik zorgde ook praktisch voor alles, want hij had nergens tijd voor. Tot op vandaag is dat zo. Zijn carrière gaat altijd voor. Ik zeg ook bewust ‘zijn’, want erkennen dat ik een aandeel heb in wat hij opbouwde weigert hij te doen.

Twee jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek. Ze overleed ook snel erna. Dat heeft bij mij heel veel verdriet losgemaakt. Het lukte niet meer op het werk, ik voelde me vaak moe. Als ik het daarover probeerde te hebben met Marnix, zei hij dat dit zijn winkel niet was en wees hij me door naar een collega-psychiater. Ik had geen nood aan een dokter, maar aan wat warmte, iemand die eens voor mij zorgde. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij een psychologe bij wie ik nu al een langere tijd ga. Ik voel me daar heel goed, ben daar ook voor het eerst echt gaan nadenken over mezelf, over wat ik wil in het leven. Er kwam ook heel veel verdriet naar boven, over alles wat ik in de loop van ons huwelijk als pijnlijk heb ervaren. Marnix relativeert dat allemaal, ontkent het zelfs, zegt dat ik me alles inbeeld, het allemaal nooit zo bedoeld is geweest, en dat die therapeute me opzet tegen hem.

Als ik wil praten over ons huwelijk, de dingen die ik mis, erkenning, affectie, dan klapt hij dicht en gaat hij wat anders doen. Weet je, ik bedacht onlangs toen een vriendin zei dat ik toch wel een geweldige man heb, de prins op het witte paard, dat hij geen prins is, maar God. Maar ook: God praat niet en komt niet naar beneden uit de hemel, en dat is zoals ik vandaag ons huwelijk ervaar.”

Wat zegt Marnix?

“Plots heeft ze het over samen dingen doen, terwijl dat nooit aan de orde was. Ik herken haar bijna niet meer”

Marnix: “Toen ik Els leerde kennen was ik helemaal niet van plan om een vaste relatie aan te gaan. Ik had nog zoveel jaren studeren voor de boeg, dat was ook mijn belangrijkste levensdoel, een carrière als arts. Maar Els was bijzonder lief, aanwezig, charmant en ze zag er ook goed uit. Naarmate ik haar beter leerde kennen, zag ik in haar wel een goede levenspartner en ook wel de mama voor de kinderen die ik altijd graag gewild heb. Ja, ik doe thuis niet veel in het huishouden, maar mocht ik ergens gaan vertellen dat ik naast mijn drukke uurrooster, mijn werkweken van 80 uur en meer, nog verwacht word thuis te helpen, dan zou iedereen me enigszins meelijdend aankijken.

Ik verdien enorm veel geld, Els kan gaan en staan waar ze wil, ze hoeft niet te gaan werken, er is een poetsvrouw, wat wil ze nog meer? Ik begrijp haar ook niet meer, herken in haar de Els die ik leerde kennen totaal niet meer. Ze was altijd content met alles wat er is en was, en dat is veel, genoeg vrouwen zouden maar wat graag in haar plaats zijn. Maar het is niet goed genoeg voor haar. Nu heeft ze het de hele tijd over samen dingen doen, samen tijd doorbrengen, terwijl dat nooit aan de orde geweest is. Ik investeer inderdaad heel veel in mijn carrière, maar dat kan ook niet anders. Mensen zien altijd alleen wat ik bereikt heb, de villa, de auto, de reizen, maar vergeten wat daar tegenover staat. Op je lauweren rusten is er nooit bij.

Ik draai heel lange dagen, zit vaak op congressen, wil gewoon top zijn en blijven in mijn vak. Om dat vol te houden, moet ik ook goed voor mezelf zorgen, mijn rust in acht nemen, sporten, gezond eten. Ook dat verstaat zelfs Els niet altijd. Hierover vallen geen compromissen te sluiten, vergelijk het gerust met topsport. Het enige wat ik verwacht is dat als ik thuiskom er thuis enige orde en rust heerst, ook dat ze bij beslissingen mij raadpleegt en niet alles in haar eentje bepaalt. Ik vind het ook normaal dat ze er is als ik haar nodig heb. Ze plukt er evengoed de vruchten van. Ja, ik kan niet de hele tijd bezig zijn met haar persoontje, haar kleine en grote verlangens. Als ze iemand wou die dagelijks haar hand vasthield en vroeg of het wel gaat, die dagelijks samen Lisa van school afhaalt, dan had ze een leraar moeten kiezen, geen chirurg.

Misschien heeft ze gewoon te veel tijd. Ik hoor het ook al eens bij collega’s. Ineens is het voor al die vrouwen niet goed genoeg meer, moet er van alles. Ze zitten dan ofwel bij een psycholoog die hen dit aanpraat of bij een of andere coach of verlichte geest. Ik moet daar eens ferm mee lachen. Dat zijn vooral vrouwen die mochten ze voor zichzelf moeten zorgen, de tijd niet zouden hebben om daar allemaal wakker van te liggen.”

Hoe moet het nu verder?

“Ik heb het met hen over hoe ze allebei afwijzing als iets heel pijnlijks ervaren en dit afweren door kritiek te uiten”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “De eerste gesprekken met Marnix en Els verlopen bijzonder moeizaam. Marnix weert alles af wat Els anders wil. Hij doet dit o.a. door een foto te tonen van 15 jaar terug en aan te geven dat hij wil dat het opnieuw zo is.

Els doet van bij aanvang pogingen om Marnix te overtuigen van hoe het anders kan en moet. Ze wijst hem op alles waarin hij tekort schoot. Hoe hij na de geboorte van hun dochter nooit meer wou vrijen. Hoe hij tijdens de zwangerschap haar als dik en lelijk omschreef, weigerde haar buik aan te raken. Hoe zij zo vaak probeerde hem te verleiden, maar hij dat nooit zag. ‘Ik ging al eens mee naar een congres, op hotel. Zo had ik laatst een heel mooi lingeriesetje gekocht, een fles champagne klaar gezet. Hij bekeek me amper, had geen zin, moest de dag erna fris zijn en de fles konden we houden voor als de vrienden kwamen.’

‘Hij praat ook vaak bewonderend over een aantal jonge verpleegkundigen op zijn dienst. Hoeveel anders, beter die in het leven staan, hoe mooi ze wel zijn. Als ik dan aangeef hoe pijnlijk ik het vind vergeleken te worden, dan zegt hij dat ik overgevoelig ben. Door de therapie ga ik er wel beter mee om. Ik trek het me minder aan, want weet dat het nooit goed zal zijn. Op de een of andere manier wil hij me vooral kleineren.’

De reactie van Marnix hierop is afwijzend. Hij rolt met zijn ogen. ‘Zij gedraagt zich nu alsof ze mij, ons niet nodig heeft. Het lijkt wel een afrekening. Al die kleine en grote verdrietjes van haar, waarover gaat dat? Zo is het leven toch? Trouwens, de dingen die ze nu zo graag wil, die zijn er nooit geweest, waarom moet dat nu ineens veranderen?’ Wanneer het over het verlangen naar intimiteit en nabijheid gaat, weert hij dit af. ‘Ik ben zo niet. Ik ben nuchter en hou het ook graag zo. Ik voel die dingen niet en kan ze dan ook niet faken, toch?’ Ik heb het met hen over hoe ik denk dat ze allebei afwijzing als iets heel pijnlijks ervaren en dit afweren door kritiek te uiten en de andere op een afstand te plaatsen.

De daaropvolgende keer pakt Els het anders aan. ‘Ik heb wat zitten lezen over communicatie en wil het ook bewust anders aanpakken. Ik vraag het je, Marnix, zonder al de voorgaande verwijten, probeer me a.u.b. wat liever te zien, neem me eens vast, ik verlang daar zo naar.’ Ze voegt op dat moment de daad bij het woord, maar Marnix blijft bewegingloos zitten. ‘Ik kan en wil dat niet geven, dat voelt onecht aan. Het heeft niets met liefde te maken, ze vraagt dat gewoon voor zichzelf.’ Hij voegt er ook aan toe: ‘Heeft dit nu nog niet lang genoeg geduurd? Ik heb het echt wel wat gehad met al deze aanstellerij.’

Na dit gesprek weigert Marnix nog langer te komen. Els komt alleen, een aantal weken erna. Er is niets veranderd in de relatie, wel bij haar. ‘Ik besef nu dat dit is wat het is, ik van hem niets anders moet verwachten. Ik deel nu veel dingen met een zus en vriendin, haal daar veel warmte uit. Het is niet hetzelfde, maar het helpt. Ik ga met Marnix niet meer in discussie en dat heeft wat rust gebracht. Mijn vriendin suggereert dat dit toch het leven niet kan zijn, maar ik wil en kan nu niet weg, voor Lisa, maar ook om financiële redenen. Ik neem er vrede mee, we zien wel wat de toekomst brengt.”

Uit: Libelle 32/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Hij vindt dat ons seksleven niet is wat het moet zijn. Dat die behoefte weg is, vind ik op onze leeftijd normaal”
• SOS relatie: “Opnieuw drie jaar borstvoeding geven, is geen optie. Toen ik dat aan hem vertelde, werd hij boos”
• SOS relatie: “De voorspelbaarheid in onze relatie is groot. Vaak besluipt me een gevoel van ‘is dit het nu?'”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!