SOS relatie: “Nu ons gezin compleet is, zou ik gelukkig moeten zijn. Alleen ervaar ik het niet altijd zo.”

Kristof (42) en Ilse (37) zijn 7 jaar samen en hebben drie kinderen van 5, 3 en vier maanden. Ilse is in volle coronatijd bevallen, en ook Kristof werkte al die tijd van thuis uit. Dat geeft spanningen en conflicten.

Wat zegt Ilse?

“De kinderen stil houden, de baby verzorgen, het huishouden… ik zou zo graag een paar uurtjes voor mezelf hebben”

Ilse: “Ik leerde Kristof kennen via een datingsite. Ik was al een aantal jaren single, het merendeel van mijn vriendinnen trouwde en kreeg kindjes. Een gezin is voor mij altijd een levensdroom geweest. Ik kom uit een warm nest en die geborgenheid wou ik ook graag in mijn eigen leven. Kristof komt uit een heel ander soort van gezin. Er waren bij hem thuis heel veel problemen, hij moest vroeg voor zichzelf zorgen. Voor hem was een warme thuis ook iets waarvan hij droomde en waarin we elkaar vonden. We zijn getrouwd en beschouwen dat ook als een levenslang engagement. We willen onze kinderen echt een stabiele thuis bieden. Zo ben ik deeltijds gaan werken omwille van de kinderen, iets waar Kristof helemaal achter stond, ook al betekent het spaarzaam leven. We hebben op heel korte tijd een groot gezin met drie kinderen die elk op hun manier aandacht vragen. We proberen de kinderen zo weinig mogelijk naar de opvang te doen, vooral Kristof vindt dat belangrijk. Hij wil dat zij mogen ervaren wat hij nooit gekend heeft. Ik ging daar altijd in mee, maar heb er nu wel een heel zware tijd opzitten.

Ik ben in volle lockdown bevallen, op een moment dat ook de andere twee kinderen permanent thuis waren en Kristof telewerkte. Wij wonen in een ruim huis, maar het is niet goed geïsoleerd en drie kinderen is uiteraard wel veel. Doordat iedereen thuis is, kom ik nooit aan rusten toe en dat weegt. Ik geef borstvoeding, de baby heeft nog veel aandacht en tijd nodig, maar ook de andere twee zijn er altijd. Bovendien is stilte voor Kristof belangrijk. Als er te veel geroepen of gelachen wordt naar zijn normen, dan wordt hij kort en boos, vliegt hij uit en straft hij de kinderen onnodig streng. Hij heeft dan ook vooral kritiek op mij. Ik ben niet georganiseerd genoeg, ik heb geen gezag, ik structureer onvoldoende, ik laat maar begaan. Dat is heel pijnlijk om horen, vooral omdat ik juist wel enorm mijn best doe om het stil te houden. Ik ga elke dag met de kinderen verschillende keren wandelen, maar niet thuis zijn, kan natuurlijk niet. De baby moet rusten, en ik liefst ook, gezien mijn korte en onderbroken nachten. En er moet toch ook gekookt en gegeten worden? Om over poetsen maar te zwijgen.

In het weekend wil Kristof zich ontspannen, hij gaat dan sporten. Ik vind dat prima, maar zou ook zo graag een paar uurtjes voor mezelf hebben. Alleen… Kristof denkt daar precies niet aan. Onlangs kreeg hij te horen dat het telewerken wordt gehandhaafd tot het einde van het jaar. Ik kreeg het er heel benauwd van. Hoe graag ik Kristof en de kinderen ook zie, een beetje eigen ruimte heeft iedereen toch nodig. Nu heb ik het gevoel constant gecontroleerd te worden. Ik merk ook dat ik korter ben en wil dat niet, maar zie op dit moment het allemaal niet zo positief meer in.”

Wat zegt Kristof?

“Mijn job vergt veel van mij, dus Ilse mag best wat strenger optreden tegen de kinderen”

Kristof: “Toen ik Ilse leerde kennen, was ik bijna 35. Ik had al een aantal relaties gehad, maar telkens liep het vast op verschillen in levensvisie. Ik ben nooit een uitgaanstype geweest, ik stond noodgedwongen al vroeg ernstig in het leven. Veel jonge vrouwen snapten dat niet. Het ging altijd alleen maar over shoppen, reizen, genieten. Bij Ilse voelde het dan ook als thuis komen. Eindelijk iemand die net als ik bewust leeft en gezinswaarden en huiselijkheid voorop stelt. Ik ben opgegroeid in moeilijke omstandigheden, en daardoor ben ik altijd bewust met geld omgegaan, en nu dubbel zo trots op wat ik in de tussentijd opbouwde. Papa worden is altijd een droom geweest. Ik wilde de geborgenheid en warmte ervaren die ik thuis nooit gekend heb. De geboorte van mijn kinderen is telkens een bijzondere ervaring geweest. Nog minder dan ervoor snap ik de manier waarop mijn ouders met hun kinderen omgingen.

Nu ons gezin compleet is, nu ik eindelijk sta waar ik altijd wilde staan, zou ik gelukkig moeten zijn. Alleen ervaar ik het niet altijd zo. Ik heb het gevoel dat alles zo moeilijk loopt, er is altijd wel iets dat niet klopt. De geboorte van de jongste was een bijzondere ervaring, zo in volle coronatijd. Het had iets heel intiem, maar de realiteit erna, met mijn werk en de dagelijkse zorg voor de kindjes is een ander paar mouwen. Ik voel nu ook dat er tussen Ilse en mij verschillen zijn. Ze heeft veel geduld en geeft veel van zichzelf. Dat waardeer ik enorm, maar tegelijk is ze wel niet streng genoeg. De kinderen maken er misbruik van, af en toe moet je ook gewoon zeggen: ‘tot daar en niet verder’. Zo maken ze veel lawaai, terwijl ze allemaal weten dat ik moet werken. Ik heb rust en stilte nodig om me te kunnen concentreren. Als ik me dan bemoei en zeg dat het stiller moet zijn, dat ze buiten moeten gaan, bevestigt Ilse wat ik zeg, maar niet van harte. En ja, soms reageer ik al eens impulsief, ik ben ook maar een mens en mocht het stiller zijn, dan zou ik niet moeten uitvliegen. Bovendien vergt mijn job veel van mij. Te veel van mijn collega’s lopen er de hele tijd de kantjes vanaf. Dat is bijzonder vermoeiend en heeft uiteraard ook impact op mijn gemoed. Alsof niks gewoon makkelijk en vanzelf kan gaan. Als iedereen zich hield aan wat afgesproken is, zich gedraagt zoals het hoort, zou de wereld er helemaal anders uitzien.

Ik hoop dat we via deze weg wat tools aangereikt krijgen om ons gezinsleven en het werken beter op elkaar af te stemmen. Ik denk dat vooral Ilse wat coaching kan gebruiken in het anders omgaan met de kinderen. Het mag allemaal best wat strenger. Zij suggereerde om de twee oudsten nu in de vakantie naar de opvang te doen, maar dat vind ik er echt wel over. Opvang is niet gratis, en vooral: hoe gek is het om je kinderen naar de opvang doen als je met twee thuis bent? Zoiets krijg je toch nooit uitgelegd?”

Hoe moet het nu verder?

“Uit de erkenning die ze nu bij elkaar voelen en de nieuwe regeling, putten ze zichtbaar energie”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “De gesprekken met Ilse en Kristof verlopen rustig, al voel ik ook veel onderhuidse, niet uitgesproken dingen. Vooral Ilse komt moeilijk uit voor wat ze denkt, stelt zich inschikkelijk op. Allebei ervaren ze ook wat van de andere kant komt snel als kritiek, waardoor er onuitgesproken gevoelens van miskenning leven die dan weer zorgen voor frustraties. Ik probeer in eerste instantie hen allebei te bevestigen in de manier waarop ze hun gezin hebben gedragen de afgelopen periode. Ik spreek vooral uit wat ze zelf niet durven benoemen. Hoe moeilijk het moet geweest zijn, bevallen in deze periode, geen moment alleen met de baby, de drukte van een gezin met drie jonge kinderen, het gebrek aan slaap en rust, gezinstijd, zorg en werk die door elkaar lopen, de moeilijke omstandigheden waarin Kristof moet werken… Doordat ik dit duidelijk uitspreek, durven ze dat ook meer te doen en voel ik dat de spanning tussen hen afneemt. ‘Het doet deugd het zo eens te horen, al voel ik me ook altijd schuldig, alsof ik mijn gezin afval’, zegt Kristof. Ilse geeft aan dat ze haar gezin heel graag ziet, maar dat ze snakt naar wat meer ruimte en rust, dat ze anders uitgeput geraakt.

Kristof heeft het over zijn gevoel te falen. ‘Ik bedoel het allemaal zo goed, maar dat is duidelijk niet voldoende.’ Als ik zeg dat hij het goed doet, dat het leven met jonge kinderen zwaar is en hij dat ook mag zeggen, zie ik hem twijfelen. ‘Het is alsof ik een droom moet opgeven die ik altijd gekoesterd heb.’ Om het emotioneel kluwen helder te krijgen, maken we samen een lijst op met wat ‘werk’ is en een lijst met wat ‘vrije tijd met het gezin’ is. Op die lijst ‘werk’ komt in eerste instantie de job van Kristof, maar ook de zorg voor de twee oudste kinderen, die in andere omstandigheden op school zijn gedurende de dag. Dit stuk ook als ‘werk’ zien, helpt Ilse om wat los te komen van schuldgevoelens. Het zorgt er ook voor dat ze tijdens de dag het makkelijker vindt om de striktere regels van Kristof te ondersteunen, omdat ze gelost mogen worden op het moment dat hij stopt met werken. Kristof op zijn beurt ziet in dat het ‘veel’ is voor Ilse en ze toch misschien opvang moeten overwegen.

Ilse zegt ook dat de stilteterreur, zoals ze het noemt, iedereen ongelukkig maakt en het niet houdbaar is tot het einde van het jaar. Ook daarin bevestig ik hen allebei: hoe ik begrijp dat hij het gevoel heeft dat niemand rekening met hem houdt. Hoe zij het gevoel heeft dat ze het weer niet goed doet als hij het ‘overneemt’ en zich kwaad maakt. Ik zeg dat de situatie zoals ze nu is, in veel gezinnen voor wrijving zorgt en dat het goed is dat ze zich daarvan bewust zijn. We zoeken samen creatief naar mogelijke oplossingen en vinden die bij de ouders van Ilse die met plezier een van de leegstaande kinderkamers als werkkamer ter beschikking stellen. Ilse en Kristof besluiten samen dat de kinderen op dinsdag en donderdag naar de opvang gaan en dat Kristof tot het einde van het jaar drie dagen per week bij de ouders van Ilse gaat werken. Uit de erkenning die ze gevoeld hebben bij elkaar en de nieuwe regeling, putten ze zichtbaar energie om er opnieuw voor te gaan.”

Uit: Libelle 32/2020 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Hij bekende dat hij verliefd was op een ander, dat er even iets geweest was, maar dat hij het voor mij en ons gezin opgegeven had”
• SOS relatie: “We kozen samen voor een open relatie, maar ik vrees nu dat dat weleens de doodsteek van ons huwelijk zou kunnen zijn”
• SOS relatie: “Ik stond er vooral alleen voor in ons gezin. We leefden op den duur naast elkaar”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!