SOS relatie: “Toen hij iemand anders bleek te hebben, was ik gekwetst, maar scheiden wilde hij niet”

Jacques (46) en Valerie (39) zijn 5 jaar uit elkaar, maar niet gescheiden. Jacques komt nog heel vaak langs en mag de kinderen zien wanneer hij wil, maar Valerie wil het nu graag anders. Relatiedeskundige Rika Ponnet geeft advies.

Wat zegt Valerie?

“Ook de kinderen geven aan dat het stilaan anders mag, omdat zijn bezoekjes niet altijd sporen met hun activiteiten”

Valerie: “Toen ik Jacques leerde kennen was ik pas 19, jong en vooral naïef. Ik keek naar hem op: hij was ouder, verbaal en sociaal en met tal van boeiende projecten bezig. Ik voelde me vereerd dat deze man voor mij koos en vroeg me nooit af of we wel bij elkaar pasten. We trouwden jong en kregen snel onze dochters. Jacques was er vaak niet, waardoor de combinatie werk en gezin me zwaar viel. Ik had het gevoel er voor alles alleen voor te staan en had het heel moeilijk met die eenzaamheid.

Jacques verdiende veel geld, waardoor ons leven luxueus was, maar dat compenseerde het gemis niet. Ik bracht mijn ongenoegen vaak ter sprake, maar Jacques vond dat ik vooral niet te klagen had. Ik was een luxepaard, waarover had ik het? Emotioneel groeiden Jacques en ik almaar meer uit elkaar. Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat ik een bittere, klagende vrouw geworden was. Ik kon Jacques op het einde ook fysiek niet meer verdragen. Hij wilde vaak seks en als ik weigerde, werd hij heel kwaad. Mijn eerste gedachte ’s ochtends was altijd ‘Oef, vandaag moet het niet’ of ‘Help, vandaag moet het alweer.’

Toen hij iemand anders bleek te hebben, was ik gekwetst, maar ook snel opgelucht. Het leek na verloop van tijd zelfs eerder een bevrijding. Scheiden wilde Jacques niet. Ik mocht in onze villa met zwembad blijven wonen, en hij betaalde heel goed voor de kinderen. Hij kwam ook om de andere dag langs om de kinderen even te zien, wat ik geen probleem vond. Uiteindelijk is hij hun vader. Maar dat dit toch niet zo evident is, merkte ik toen ik twee jaar geleden een nieuwe relatie begon. Dat die nieuwe man in mijn leven Jacques niet zinde, wist ik toen hij zei dat het zeker geen optie was dat ‘die vent’ bij mij zou komen inwonen. Hij kwam ineens ook vaker langs en bleef langer hangen dan nodig. Mijn toenmalige vriend was daar absoluut niet mee opgezet. Helemaal te gek werd het toen Jacques op het verjaardagsfeest van gemeenschappelijke vrienden openlijk ruzie zocht met hem en zelfs op de vuist ging.

De relatie met die vriend liep spaak, maar het zette me wel aan tot nadenken over mijn situatie. Ik vermoed dat ik op deze manier nooit verder geraak. Ik heb al geprobeerd andere afspraken te maken met Jacques en ook de kinderen geven aan dat het stilaan op een andere manier mag, dat zijn bezoekjes niet altijd sporen met hun activiteiten, maar daar heeft hij voorlopig geen oren naar.

Mijn omgeving blijft zeggen dat ik wel gek moet zijn om dit alles in vraag te stellen en te willen opgeven. Mijn vriendin suggereerde zelfs dat ik toch af en toe een vent kan hebben zonder dat het meer moet worden, dat zij wenste dat ze in die vrije situatie zat. Tja, zo zie ik het wel niet. Wil ik zo ouder worden?, bedacht ik onlangs, en dan is het antwoord toch neen. Voor mij hoeft een scheiding niet, maar wel een duidelijkere afspraak over een aantal dingen.”

Wat zegt Jacques?

“Na mijn aanvaring met haar nieuwe vriend wil ze alles herbekijken, maar het blijft toch ook míjn huis?”

Jacques: “Valerie viel me indertijd meteen op: een aantrekkelijk, creatief en ook wat timide meisje. Ze keek naar me op, gaf ook regelmatig aan hoe blij en fier ze was met mij als partner. Ik heb dat nodig, niet alleen dat ik zelf fier kan zijn op mijn partner, ik wil ook het gevoel hebben dat mijn partner blij is met het feit dat ze bij mij is, dat ze mijn aanwezigheid waardeert en valideert. Van die houding bleef na een aantal jaren huwelijk niet veel meer over.

Ik denk dat ik meer dan mijn aandeel leverde, maar het voelde aan alsof het nooit genoeg was en ook nooit goed was wat ik deed. Elke keer als ik thuiskwam waren er ruzies, wat ik heel stresserend vond. Ook twee kleine kinderen in huis vond ik een hele opdracht. Ik heb nood aan rust, structuur en eigen tijd, zeker als ik thuis kom van een drukke dag op het werk. Ik wil dan geen roepende en springende kinderen. Zij begreep dat niet, werd dan boos, zei dat zij er wel altijd voor hen was, hoe onverdraagzaam ik wel was. Valerie kon me ook echt afbreken, al mijn gebreken in het bijzijn van de kinderen op een heel cynische manier uitspreken. Ik werd dan heel kwaad, waardoor ruzies vaak lang aanhielden en ook heel intens waren. De kinderen vroegen ons meer dan eens ermee op te houden, maar het was altijd opnieuw sterker dan onszelf.

In die periode kwam er iemand nieuw bij ons op het werk. Carolien is een heel rustige en lieve vrouw, het klikte direct tussen ons. Carolien zag me wel voor vol, respecteerde me, keek naar me op, prees me voor mijn kwaliteiten. Bij haar kan ik veel meer terecht met mijn zorgen, ook omdat ze geen kinderen heeft en beschikbaar is. Maar er is meer: ook onze karakters passen beter samen, waardoor samenleven veel meer in harmonie gebeurt.

Maar scheiden heb ik nooit willen doen. Valerie is de moeder van mijn kinderen, ik vond het ook niet meer dan normaal dat het gezin in onze woning bleef, die later toch naar de kinderen gaat. Het geld beheer ik wel nog altijd zelf, omdat het grootste gedeelte ook van mij is. Ik betaal Valerie een heel ruime alimentatie, eigenlijk zou ze zelfs niet hoeven te werken. Ik vind het ook beter dat ik hén bezoek dan dat ik de kinderen onder druk zet om bij mij en Carolien te komen, waar ze niet echt een eigen plek hebben.

Alles liep goed, tot Valerie met die nieuwe vriend op de proppen kwam. Ik kan haar dat niet verbieden, maar werkelijk iedereen kon zien dat dit echt niet de juiste man was. Ik denk dat ze me daarmee wou uitdagen, dat merkte ik vooral op het feestje waar het voorval gebeurde. Ik heb daar wel spijt van, maar vind ook dat haar vriend het uitgelokt had. Ik was blij toen die relatie ten einde was, maar nu wil ze ineens een aantal dingen gaan herzien. Ze kan me toch de toegang tot het huis, het contact met mijn kinderen niet verbieden?”

Hoe moet het nu verder?

“Al snel blijkt dat hun huwelijk is blijven steken toen Jacques vertrok. Voor hem is ‘thuis’ nog steeds bij Valerie”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Valerie en Jacques mogen dan al een aantal jaren uit elkaar zijn, toch zijn hun levens nog sterk met elkaar verweven. Onder de rationele afspraken die ze jaren geleden maakten, gaan nog tal van tegengestelde verwachtingen en onuitgesproken gevoelens schuil. Zo wil Jacques een status quo. ‘Het huis is van mij, ik betaal nog heel veel, dus het is normaal dat ik er kom. Ik wil de kinderen zien in hun leefomgeving als het ons goed uitkomt. Ik heb ervoor gekozen om mijn gezin in alle comfort achter te laten, dus mag ik dit wel verwachten. Waarom moet dat nu ineens anders voor Valerie?’ ‘Dat het zijn huis is, geeft hem niet het recht om te pas en te onpas langs te komen’, zegt Valerie. ‘En als ik het daarover heb, begint hij over de geldkraan dichtdraaien, wat manipulatie is.’

We hebben het ook over het incident met de ex-vriend van Valerie. Jacques vindt dat het niet meer was dan een uit de hand gelopen dronkenmansdiscussie waarvoor hij zijn excuses heeft aangeboden. Toch geeft hij toe dat hij liever heeft dat Valerie geen relatie heeft, al stuurt hij evenmin aan op een verzoening. ‘Ik ben al jaren met Carolien, die beter bij mij past, maar ik wil toch ook dat het bij Valerie blijft zoals het is. Ik kan dat niet verklaren, het is sterker dan mezelf.’

Ik geef aan dat ik dit wel vaker hoor, dat uit elkaar gaan of een andere relatie hebben, soms een manier is om de eerste relatie onder een andere vorm verder te zetten. Als we daarop doorgaan, geeft Jacques aan dat als hij over ‘thuis’ spreekt, hij het heeft over het huis met Valerie en de kinderen. Valerie zegt dit altijd gevoeld te hebben, maar uit comfort voor de regeling gekozen te hebben en dit erbij moest nemen. Uit de gesprekken blijkt dat hun huwelijk is blijven steken toen Jacques vertrok. ‘Ik was op, altijd maar weer moeten vragen naar meer betrokkenheid, en ook zijn dwingende behoefte aan seks, wat voor mij niet klopte. Zijn vertrek was een bevrijding, maar tegelijkertijd bleef ik de zekerheden die hij bood wel omarmen.’ ‘Er was alleen nog conflict, het was nooit goed. Carolien verzachtte dat, in haar huis vond ik rust en op die manier kon ik ook de situatie thuis verdragen’, zegt Jacques.

We proberen nieuwe afspraken te maken, een andere, duidelijke bezoekregeling voor Jacques. Hij aanvaardt ze, maar legt ze de daaropvolgende week alweer naast zich neer. Het kostte hem te veel moeite en de afgelopen week voelde hij ook echte paniek. Valerie erkent dat zij te weinig in staat was op dat moment een grens te trekken. ‘Als ik eerlijk ben, merk ik dat het me onzeker maakt, ik wil hem misschien wel minder zien, maar niet helemaal wegduwen. Helemaal op eigen benen staan, kan ik dat wel?’

Beiden erkennen dat ze er niet klaar voor zijn om definitief te breken met elkaar, zij omwille van het gevoel van zekerheid, hij vanwege zijn blijvende engagement voor zijn oorspronkelijke gezin. Ze beslissen daarom de onduidelijke situatie in stand te houden, maar Jacques is bereid om zich strikter te houden aan de bezoekafspraken en niet meer binnen te vallen telkens het hem uitkomt. We beëindigen de gesprekken.”

Uit: Libelle 8/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• Wel een relatie, geen seks: 3 lezeressen openhartig
• SOS relatie: “We vrijen twee keer per jaar. Het voelt nooit goed aan, maar we kunnen er niet over praten”
• SOS relatie: “Ik voel dat hij wegloopt of geen standpunt inneemt als het erop aankomt. Ik ben helemaal opgebrand”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!