SOS relatie: Felix en Martine kibbelen over futiliteiten
Felix (67) en Martine (53) zijn 20 jaar gehuwd en hebben samen de kinderen van Felix uit zijn eerste huwelijk opgevoed. Sinds een tweetal jaren zijn er steeds vaker conflicten over futiliteiten, wat beiden ongelukkig maakt.
Wat zegt Martine?
Martine: “Ik leerde Felix kennen toen ik startte als secretaresse in het bedrijf waar hij op dat moment al een hogere managementfunctie had. We werkten niet op dezelfde dienst, maar het had toch wat voeten in de aarde. Felix was op dat moment nog gehuwd, had drie jonge kinderen, en ik was de jonge vrouw die hem verleid had. Aanvankelijk was het best heftig, maar we zijn daar allemaal door geraakt.
De kinderen hebben mij ook snel aanvaard. Ik denk dat ik goed aanvoelde wat ik vooral níét moest doen. Ik wist dat ook vanuit mijn eigen kindertijd. De kinderen hebben al een mama, je moet niet de mama komen spelen, dus. En opvoeden, dat was en is evenmin mijn taak. Mee zorgen, er zijn, maar altijd van op enige afstand en in overleg. Uiteindelijk was Felix de papa en was hij het die besliste. Dat heeft me veel respect opgeleverd, bij zijn ex, bij de kinderen en ook bij hem. Ik had in die tijd het gevoel dat ik in dat gescheiden gezin een rol van grote betekenis had.
Tussen Felix en mij is het altijd goed gegaan. Ik werkte hard, hij ook, we begrepen elkaar, genoten daarnaast intens van het leven. We bouwden een mooi huis, reisden veel, gingen vaak uiteten, hadden en hebben een goede vriendenkring. We zijn een graag gezien koppel. Felix heeft me ook altijd op handen gedragen. Om wat ik deed voor zijn kinderen, denk ik, maar ook mij, als vrouw. Hij kocht me regelmatig lingerie, een juweel, een handtas, en kon, als ik me opmaakte voor een avondje uit, met bewondering zitten toekijken. Het gaf me het gevoel geliefd te zijn, gewild ook, begeerd.
De laatste jaren werd dat almaar minder. Dat ging niet ineens, maar geleidelijk tot ik recent vaststelde dat er in plaats van bewondering steeds vaker irritatie was. Opmerkingen over hoelang ik wel nodig had in de badkamer, terwijl hij alweer moest wachten. Opmerkingen in het bijzijn van anderen, soms ook seksistische. Dat je vrouwen toch best laat geloven dat je ergens om 19 u wordt verwacht als het 20 u is, en je dan nog met moeite op tijd komt. Dat soort dingen. Je wordt dan verondersteld daarmee te lachen, maar mij ligt dat absoluut niet. Ik herken Felix daar ook niet in. Als ik er nadien iets over zeg, ben ik de seut. Ik heb geen gevoel voor humor, ben verzuurd, typisch voor vrouwen van mijn leeftijd, dat soort discours, wat het natuurlijk alleen maar erger maakt.
Het constant leveren van commentaar is in het algemeen echt enorm toegenomen. Het lijkt wel alsof alles wat ik doe ineens niet meer voldoet. Ik gebruik te veel wasproduct, kook de eieren op een foute manier en ben in zijn ogen vooral dominant. Als ik vraag naar wat hij die dag gedaan heeft, ervaart hij dat als controle. Wat helemaal niet mijn insteek is. Ik probeer dan ook maar gewoon een gesprek te hebben over het verloop van de dag. Hij schermt ook bewust dingen voor mij af. Ontbijtjes met de kinderen, wat we vroeger altijd samen deden, doet hij nu alleen. Ineens doet hij ook geheimzinnig over centen. Met zijn pensionering kreeg hij een grote som geld uitgekeerd, maar hoeveel het is, mag ik niet weten. Dat doet erg veel pijn. Ik heb het gevoel dat de verbondenheid die er altijd was tussen ons, helemaal weg is. En dat we als het zo verder gaat, volledig uit elkaar zullen groeien, en er ook van een relatie geen sprake meer zal zijn.”
In plaats van bewondering is er steeds vaker irritatie. Het lijkt wel alsof alles wat ik doe ineens niet meer voldoet
Dit zegt Felix
Felix: “Toen ik Martine leerde kennen, liep het in mijn huwelijk al langere tijd erg slecht. We maakten geen ruzie, maar leefden gewoon compleet naast elkaar. We hadden zo weinig gemeen. Achteraf bekeken was de keuze voor mijn eerste vrouw een foute. We zijn eerder getrouwd omdat anderen dachten dat het een goed idee was, dan dat wij er zelf van overtuigd waren.
Met Martine had ik direct een heel andere klik, een totaal ander soort gevoel ook. We zijn seksueel altijd een heel goede match geweest; ik vond haar mooi, vrij ook in het genieten, wat ik toch belangrijk vind. Ik heb Martine altijd bewonderd. Ze was zoveel jonger dan ik, maar de wijze waarop ze omging met een moeilijke situatie, dat vond ik geweldig. Altijd opnieuw vonden wij een gezamenlijke weg om problemen aan te pakken, meestal hadden we daarvoor niet eens zoveel woorden nodig. We werkten hard, we leefden goed, we waren gelukkig. Het klinkt misschien nogal simpel, maar zo was het echt. Het gevoel als een team in het leven te staan en als team ook alles aan te kunnen.
We vullen elkaar ook heel goed aan. Ik ben een stuk praktischer, beter met cijfers, budgetten, dingen regelen. Martine is socialer, een schitterende gastvrouw, een warme plusmama, zorgzaam ook, een luisterend oor. Ze heeft ook veel smaak, weet van ons huis een echte thuis te maken. Ze is mooi, verzorgt zichzelf, gaat altijd goed gekleed. Ik ben altijd fier om als man naast haar te lopen.
Maar de laatste tijd zijn er dus de talrijke ruzies. Het gaat altijd over onnozele dingen, irritaties die te belachelijk voor woorden zijn, waarover zij dan toch wil doorbomen. Ze krijgt ook vaak zomaar ineens kwaaie buien. Ze roept dan, of erger, begint met dingen te gooien. Zo sneuvelden er al een paar borden. Ik vind het verschrikkelijk, want dit is niet wie wij zijn. Zo ken ik haar niet.
Ik merk ook op veel andere momenten dat ze erg emotioneel kan zijn, wisselvallig vooral. Ze wijst me ook vaak terecht, aanvaardt niet wat ik zeg of denk te weten, wat me mateloos irriteert. Als ik daarop reageer, zijn we altijd vertrokken voor een paar dagen. Vooral dat laatste vind ik zo lastig. Dat het niet voor even is, maar soms dagen aansleept. Er wordt dan weinig of niet gesproken, er hangt dan een constante spanning in huis die uiteindelijk vanzelf oplost, maar toch ook op de een of andere manier blijft hangen. Het worden ook allemaal oude koeien, die bij elke volgende ruzie weer uit de sloot worden gehaald. Zo vermoeiend.
Ik heb al veel nagedacht over wat er allemaal kan spelen, misschien is het de menopauze die haar parten speelt, dat lees je wel vaker. Maar als ik daarnaar verwijs, wordt ze pas echt pissig. Alsof ik mezelf dan volledig vrijpleit van alles, zegt ze, geen enkele verantwoordelijkheid draag of wil dragen in de ruzies die we hebben. Maar eerlijk, ik vind echt niet dat ik veranderd ben, ik heb toch vooral bij haar dat gevoel.
We zijn vaak vertrokken voor een paar dagen. Er wordt dan weinig of niet gesproken, er hangt dan een constante spanning in huis die uiteindelijk vanzelf oplost, maar toch ook op de een of andere manier blijft hangen
Dit zegt Rika Ponnet
Rika Ponnet: “Felix en Martine vertellen bij de start hoe goed hun relatie altijd was en hoe groot het contrast met vandaag is. Vooral Martine heeft het over een diep gemis aan verbondenheid, wat Felix niet vat. Volgens hem is er niets veranderd, en mocht zij wat minder emotioneel zijn, dan zouden er hier niet zitten. Waarop zij begint te wenen. Het gaat altijd op deze manier, vertelt ze. Als ze haar gevoel uit, vindt hij dat overtrokken. ‘Hij is dan precies een klomp ijs. Hij vernedert me. Het is alsof ik geen ruimte meer krijg om mezelf te zijn.’ Waarop hij: ‘Dat is geen ruimte innemen, dat is de agenda bepalen en domineren. Wat ik ook doe, die gevoeligheden zijn er altijd weer. Erg vermoeiend.’
Op dat moment vallen beiden verslagen stil, en geef ik met zachte stem aan dat ik twee mensen zie die zich enorm afgewezen voelen, klein, kwetsbaar.
Dat resoneert, ze knikken en zuchten. Waarop Martine vertelt dat ze moeilijke jaren achter de rug hebben. Zo werd bij Felix twee jaar geleden darmkanker vast gesteld, kreeg hij daarvoor eerst een foute therapie die hem zieker maakte en kwam het uiteindelijk toch allemaal goed.
En ook de situatie op haar werk bezorgt haar veel stress. Waar Felix vroeger haar beste adviseur was, zegt hij nu dat ze beter stopt, want dat ze het geld niet nodig hebben. Iets waarin zij geen zin heeft. Zijn pensioen oogt volgens haar niet direct aantrekkelijk en zij wil vooral niet de invulling van zijn leven worden.
Al die verhalen tonen aan dat dit koppel door een aantal echte transities gaat, mee gekleurd door hun leeftijdsverschil. Felix wuift de impact van de kanker en van zijn pensioen initieel luchthartig weg. Maar stilstaan bij deze gebeurtenis toont dat daardoor hun vertrouwen in het leven volledig onderuit werd gehaald. Elk hield zijn angst voor zich, wat als een muur tussen hen in kwam te staan. Vandaag voelt het voor Felix als een verlies aan mannelijkheid. ‘Ben ik nog een aantrekkelijke partner voor haar? Een gepensioneerde kankerpatiënt, zij in de bloei van haar leven.’ Door ruimte te geven aan wat de kanker met hen deed, begrijpen ze beter hun ruzies. Hij die zich kwetsbaar voelt, zij die schrik heeft om hem te verliezen. Haar bezorgdheid, die hem een nog kwetsbaarder gevoel geeft, waarop hij haar wegduwt en afwijst, en zij dan weer erg emotioneel wordt.
De daaropvolgende sessies gaan we hierop uitgebreid door. Het opnieuw opbouwen van vertrouwen in zichzelf, de andere en de relatie kan daardoor van start gaan. Zo maken ze opnieuw toekomstplannen: Felix engageert zich binnen een aantal vrijwilligersorganisaties, Martine kijkt uit naar ander werk. En ze gaan echt aan de slag met een droom die ze al lang koesteren: een huisje in Spanje. Doordat ze nu weten en voelen wat er speelt telkens als er een conflict is, kan er ook een echt gesprek volgen, wat hen het gevoel geeft opnieuw aan het stuur te zitten van hun relatie.”
Deze artikels interesseren je ongetwijfeld ook:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!