SOS relatie: “Opnieuw drie jaar borstvoeding geven, is geen optie. Toen ik dat aan hem vertelde, werd hij boos”

Simon (33) en Hannah (35) hebben twee kinderen van 3 en 2. Hannah geeft nog borstvoeding, maar wil dat bij hun derde kindje dat op komst is, anders aanpakken. Simon is het daar niet mee eens.

Wat zegt Hannah?

“Ik ben moe, leeg. Nog eens drie jaar borstvoeding kan ik echt niet aan”

Hannah: “Ik leerde Simon kennen op een event voor singles. Het was een van de eerste keren dat ik opnieuw uitging na mijn scheiding. Ik ben negen jaar samen geweest met mijn ex, een echte dwingeland. De laatste jaren kwam er ook regelmatig geweld bij te pas, waarvoor ik uiteindelijk ben gevlucht. Toen de scheiding rond was, was ik blij met mijn tijd alleen. Maar ik wilde ook graag kinderen, wat mijn ex weigerde. Ik moest er alleen voor hem zijn, al brak hij me ook de hele tijd af. Simon was anders, hij gaf me het gevoel belangrijk te zijn. Ik voelde me opnieuw een vrouw die de moeite waard is.

We gingen snel samenwonen en binnen het jaar was ik zwanger. Mijn beide zwangerschappen zijn erg moeilijk verlopen. De laatste maanden had ik altijd verplicht platte rust. Onze kinderen zijn ook geen makkelijke slapers, ze eisen me veel op en omdat ik nog borstvoeding geef, kan alleen ik voor hen zorgen.

Ik ben er samen met Simon altijd van overtuigd geweest dat borstvoeding het beste is wat we onze kinderen kunnen bieden, zo lang als mogelijk. Tot op vandaag krijgen Lars en Lennert borstvoeding. Sommige mensen vinden dat vreemd, maar wij zijn daarin altijd onze weg gegaan. Wij leven bewust, op veel vlakken. Na de bevalling van Lennert, onze tweede, heb ik het een hele tijd moeilijk gehad. Hij weende veel, waardoor ik moeilijk een band kon opbouwen met hem, hij putte me zo uit. Ik denk dat ik toch een soort van postnatale depressie heb gehad. Deze derde zwangerschap is gewenst, maar was niet gepland. We krijgen een dochter, waarmee ik heel blij ben, maar tegelijkertijd ben ik ook bang. Moet ik nu opnieuw door al de zwangerschapsellende gaan? En ook: hoe zal het zijn na de geboorte? Ik had voor mezelf al uitgemaakt dat opnieuw drie jaar borstvoeding geven, geen optie is. Ik ben moe, leeg, na zolang continue mijn borsten te delen.

Toen ik dat aan Simon vertelde, werd hij boos. Hij is ervan overtuigd dat onze dochter nooit een goede band met mij zal opbouwen, dat ze niet de geborgenheid zal kennen van de andere twee. En hij vindt flesjes ook voor haar gezondheid een mindere keuze. Ik kan dat niet maken volgens hem. Hij eist dat ik opnieuw borstvoeding geef en ook verder ga met de andere kinderen zolang ze dat nodig hebben. Als het te zwaar is, suggereert hij dat ik maar deeltijds moet gaan werken. Dat zie ik niet zitten. Ik heb een heel toffe job die ik niet deeltijds kan uitoefenen, dus dat zou dan stoppen betekenen. Hij vindt dat ik de kinderen op de eerste plaats moet zetten, niet de carrière. Zelf geraken we hier niet meer uit. Ik heb zelfs schrik gekregen om het thema aan te raken, maar panikeer ook als ik bedenk dat ik hier weer voor jaren door moet. Ik zie dat echt niet meer zitten en kan het ook niet meer aan, maar dat gelooft Simon op de een of andere manier niet.”

Wat zegt Simon?

“Je wilt toch het beste voor je kind? Ze hebben die troost en nabijheid echt nodig”

Simon: “Toen ik Hannah leerde kennen had ik al een aantal relaties achter de rug, telkens van eerder korte duur. Ofwel vonden zij mij na verloop van tijd te ernstig, te geëngageerd, ofwel vond ik hen niet bijzonder aantrekkelijk, waardoor ons seksleven al heel snel verwaterde tot niks. Voor mij is dat erg belangrijk. Als de seks niet goed zit, werkt het niet, kan ik het ook niet opbrengen te investeren in een relatie. Met Hannah voelde het van bij het begin goed aan. Zij is een heel lieve vrouw, erg gericht op de relatie, heel zorgzaam ook. We hadden ook allebei een sterke gezinswens die we snel uitgesproken hebben. Waarom nog wachten, zo voelde het voor ons beiden.

Hannah was snel zwanger en we waren daar allebei heel blij mee. De zwangerschap verliep niet van een leien dakje, maar ik heb haar in alles zoveel mogelijk ondersteund. De geboorte van onze eerste zoon was een heel mooi moment. Ik was blij eindelijk vader te kunnen zijn, maar voelde tegelijkertijd ook de enorme verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt. Bovendien heb ik het toch onderschat, de nachten, de praktische zorg voor een klein kind. Ook tussen ons als koppel ging het daardoor toch minder. Ons seksleven schoot er bij in, ik had het gevoel dat Hannah minder open stond voor mij, dat ik er minder toe deed, en ik vond dat best pijnlijk. Ik weet dat ze haar best doet, maar ook als partner wil je graag aandacht en erkenning krijgen.

Ik kom zelf uit een koud gezin. Mijn moeder was altijd ziek, zat vaak in de psychiatrie, mijn vader werkte hard, maar dronk ook veel. Wij waren met drie en ik als oudste heb altijd voor mezelf en mijn broers moeten zorgen. Ik wil het anders doen, wil dat mijn kinderen aan warmte en betrokkenheid niets te kort komen. Ik ben bewust met hen bezig, zo heb ik bijvoorbeeld de tv opgezegd om echt aanwezig te kunnen zijn. Wij aten thuis ook heel ongezond en ook dat doen wij anders. Evenwichtige, goede voeding vind ik heel belangrijk.

Om die reden vind ik die borstvoeding ook zo belangrijk. Ik ben er zeker van dat dit het beste is voor de ontwikkeling van kinderen en ze die warmte en nabijheid hard nodig hebben. Vrouwen die geen borstvoeding geven, ik snap dat niet. Je wil toch het beste voor je kindje? Ik begrijp het dan ook niet dat Hannah het voor ons derde kind nu in vraag stelt en ze ook de borstvoeding voor de anderen wil afbouwen. Ik voel dat ze nog veel nood hebben aan die troost en nabijheid en vind het belangrijk dat ze die ook ten volle krijgen.

Onze kinderen goed opvoeden beschouw ik als onze belangrijkste opdracht, ik dacht ook altijd dat zij er ook zo over dacht. Dat wil voor mij ook zeggen dat werken daaraan ondergeschikt is. Ik zou liever hebben dat Hannah deeltijds gaat werken en zo voldoende tijd heeft voor ons en onze kinderen. Ik zal dat standpunt ook altijd blijven verdedigen en hoop dat ze via deze weg opnieuw tot dat inzicht kan komen.”

Hoe moet het nu verder?

“Simon heeft een immens verlangen geborgenheid. En Hannah blijft maar geven, bijna grenzeloos”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Hannah en Simon zijn op het eerste gezicht een rustig stel dat bewust in het leven staat. Hun interactie lijkt afgestemd, maar onderhuids leven er spanningen. Zo merk ik dat Hannah voortdurend bezig is met wat Simon zegt en ze zich duidelijk daaraan aanpast. We hebben het over de conflicten in hun relatie. Zij geeft aan dat ze bang is voor ruzie, ze dan dichtklapt, stress opstapelt en hoofd- en buikpijn krijgt. Ze ervaart Simon ook als erg eisend. Simon geeft aan dat hij het allemaal zo niet bedoelt. ‘Als ik een opmerking geef, is dat ook maar omdat ik met iedereen het beste voorheb.’

We praten over hun jeugdervaringen. Hannah heeft het over haar ouders die veel ruzie maakten. ‘Ik wist nooit hoe mijn ouders gezind zouden zijn. De ene dag verliep alles perfect normaal, de volgende dag kwamen we van school en belandden we midden een soort van oorlogsgebied. Hierdoor heb ik tot op vandaag schrik van conflicten.’ Simon heeft het over zijn zorgende rol, het feit dat er nooit iemand was voor hem en zijn broers. ‘Ik vind daarom nabijheid en betrokkenheid erg belangrijk. Als koppel moet je er voor elkaar zijn, altijd. Zo vind ik het erg als Hannah persoonlijke dingen met haar familie bespreekt, alsof ik niet voldoe als steun.’ Hannah begrijpt dat. ‘Ik moet het natuurlijk blijven aankunnen. Ik heb nu vaak het gevoel dat mijn lichaam niet van mij is. Mijn borsten lijken wel openbaar bezit. Ik ben zo op. Ik heb ook nood aan meer dan ons gezin. Mijn familie is in tegenstelling tot Simon altijd belangrijk geweest. Waarom zou ik niets met hen mogen delen?’

Wanneer we verder doorgaan op deze thema’s blijkt dat de discussie over de borstvoeding samenhangt met hoe ze thuis leerden overleven. Simon heeft een immens verlangen naar een samensmeltend gezin, Hannah blijft maar geven, bijna grenzeloos. Voor Simon staat borstvoeding gelijk met de geborgenheid die hij nooit kreeg als kind. Omdat zijn ouders er nooit waren, vindt hij dat je binnen een gezin er altijd moet zijn voor elkaar. Hannah op haar beurt geeft zo veel vanuit een angst voor conflict, vanuit aanpassingsgedrag, waardoor ze zichzelf verliest en uitgeput geraakt. Ik heb het met hen over hun behoefte aan nabijheid, hoe je die toch maar ingevuld krijgt als je ook jezelf mag blijven en er in overleg dingen beslist kunnen worden. We pakken vanuit die visie de discussie over borstvoeding aan. Simon blijft hameren op het belang van de kinderen, waarop Hannah telkens heel emotioneel wordt. ‘Ik wil hetzelfde als Simon, ik kan het alleen niet meer en als we als gezin verder willen, moet daar een andere oplossing voor komen.’

Doordat ze zo emotioneel wordt, beseft Simon voor het eerst hoe diep het gaat bij zijn vrouw. ‘Misschien voelde ik me afgewezen als ze zei dat ze het niet langer wou.’ We denken na over alternatieven. Hannah heeft het over kolven, zodat Simon flesjes kan geven en niet alle nachten voor haar zijn. Simon ziet langzaamaan de positieve kanten, het feit dat hij daardoor van bij aanvang de kans krijgt een dichtere band met zijn kind op te bouwen. Ze besluiten het zo aan te pakken. Verdere gesprekken worden uitgesteld tot na de bevalling omdat Hannah platte rust voorgeschreven krijgt.”

Uit: Libelle 47/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “De voorspelbaarheid in onze relatie is groot. Vaak besluipt me een gevoel van ‘is dit het nu?'”
• SOS relatie: “Dat ze nu alleen wil gaan wonen, vind ik pijnlijk. Ik voel me letterlijk bij het huisvuil gezet”
• SOS relatie: “Dat hij ondanks mijn leeftijd voor mij koos, gaf me het gevoel dat ik waardevol ben”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!