SOS relatie: “Ik ben echt nog niet toe aan een tweede kind”

Stefanie (33) en Joris (31) zijn een jaar geleden getrouwd en hebben een dochter van drie. Stefanie wil graag een tweede kind, maar Joris voelt zich daar niet klaar voor.

Wat zegt Stefanie?

Stefanie: “Al sinds mijn kindertijd droom ik van een gezinnetje. Ik ben enig kind, mijn ouders werkten hard, zelf wil ik het anders doen. Op mijn 28ste leerde ik Joris kennen tijdens een reis met Joker. Het klikte meteen. Zijn vrolijke manier van in het leven staan, sprak me aan. Joris kan met iedereen opschieten en dat vind ik een mooie eigenschap. We gingen snel samenwonen op zijn appartement.

Na een jaar bleek ik onverwacht zwanger te zijn. Dat was niet makkelijk. Ik heb altijd al kinderen gewild en wilde er ook voor gaan, maar Joris zag het aanvankelijk niet zitten. Toch is hij erin meegegaan. Ik denk dat hij daar nu blij om is, en hij is een goede papa voor Fee. Omdat Joris veel in het buitenland is voor het werk, vond ik het belangrijk om te trouwen, zeker nu Fee er is. We kochten ook een huis in de buurt van mijn ouders. Fee kan altijd bij hen terecht, en ze zijn er als ik er alleen voor sta.

“Ik begrijp het niet. Waarom zouden we wachten, als we toch twee kinderen willen?”

Ik ben blij met waar we vandaag staan, maar denk dat een broertje of zusje voor Fee ons geluk echt compleet zou maken. Ik wil niet dat Fee alleen moet opgroeien zoals ik en volgens mij zou het goed zijn als er geen te groot leeftijdsverschil is. Maar Joris ziet dat anders. En deze keer blijft hij bij zijn standpunt. Hij wil het er zelfs niet meer over hebben, wat ik heel frustrerend vind. Ik wil duidelijkheid, ik vind dat ik daar recht op heb. Hij vindt dat ik geduld moet leren hebben.

Maar ik begrijp het eigenlijk niet. Waarom zouden we wachten, als we toch twee kinderen willen? Hij heeft altijd laten uitschijnen dat dat oké was voor hem. Hij verwijt me de laatste tijd steeds vaker dat ik te dwingend ben. Maar als ik niet voor dingen ga, komt er niets van in huis. Alle beslissingen in ons leven kwamen er op mijn aansturen. Als het van hem had afgehangen, zaten we nu nog altijd in zijn vrijgezellenflatje in de stad.

De laatste tijd maken we vaak ruzie, en het eindigt er altijd mee dat hij weggaat en pas ’s avonds laat weer terugkomt. Ik word daar heel ongelukkig van. Op die manier stapelen de dingen zich op. Er is ook minder ‘gevoel’ tussen ons. Zo neemt hij minder vaak het initiatief om te vrijen. Laatst, in een vlaag van kwaadheid, wierp hij me voor de voeten dat dat mijn eigen schuld is. Ik had er immers al eens voor gezorgd dat er ‘zo’ een kind kwam. Zoiets wilde hij geen tweede keer meemaken. Dat heeft me bijzonder diep gekwetst.

Het is alsof we niet meer dezelfde taal spreken, we alleen nog onze stekels opzetten. Ik hoop dat we via deze weg een opening vinden, zodat we verder kunnen met ons leven.”

Wat zegt Joris?

Joris: “Toen ik Stefanie leerde kennen, had ik nog geen lange relaties gehad. Een liefje af en toe, meer hoefde voor mij niet. Met haar voelde het anders. Zij nam in onze relatie het voortouw, wat ik heel prettig vond. Een ondernemende vrouw met een plan. Al van in het begin regelde zij veel: ze stelde dingen voor, nodigde vrienden of familie uit, boekte optredens en reizen en eerlijk, ik liet en laat me dat welgevallen. Omdat ik zelf niet zo praktisch ben ingesteld en makkelijk twijfel, stelde ik me daar verder geen vragen bij. Vrienden van mij zeggen dat ik onder de sloef lig, maar ik heb dat lang zo niet ervaren.

Toen Stefanie zwanger bleek, was dat voor mij een donderslag bij heldere hemel. Ik had nog nooit nagedacht over vader worden, en was er, als ik er nu op terugkijk, niet klaar voor. Toch ging ik mee in het verhaal, omdat Stefanie me met alle mogelijke middelen probeerde te overtuigen. Ik ben nu uiteraard blij met Fee, maar het leven met een kind is voor mij een grote aanpassing geweest. Het perkt enorm je vrijheid in. Uit de stad weggaan en in een landelijk huis in de buurt van haar ouders gaan wonen, was ook zeker niet mijn keuze. Ik ben Stefanie dus altijd in alles gevolgd.

“Ik ben nog maar net gewend aan het leven met Fee. Grote veranderingen zie ik nu echt nog niet zitten”

Nu ze een tweede kind wil, is het toch een ander verhaal. Ik zie dat echt nog niet zitten, ik ben nog maar net gewend aan het leven met Fee. Maar ik heb het gevoel dat ze hierin weer heel dwingend is, me haar wil oplegt zonder mijn visie te respecteren. Ik vind een kind krijgen een grote beslissing en wil geen tweede keer gewoon meegaan in haar verhaal.

Doordat ik mijn been nu wél stijf hou, merk ik pas hoe dominant Stefanie is, ook in andere dingen. Zij bepaalt eigenlijk mijn volledige leven en dat voelt niet goed. Ook wat Fee betreft, houdt ze de regie strak in handen: kleren, eten, school… Alle beslissingen neemt zij en over alles heeft ze haar eigen dwingende mening. Dat is vermoeiend. Als ik daar iets over durf te zeggen, is het kot te klein. Dan krijg ik het verwijt dat ik lui ben. Maar ik wil nog wat ademruimte. Het is allemaal veel geweest en zie een kind nu niet zitten.

Stefanie zet alle zeilen bij, maar dat heeft een averechts effect bij mij. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik in een kooi zit, waarin ze mij gevangen houdt. Geen idee hoe we hieruit kunnen geraken. Dat lukt wat mij betreft alleen als ze beseft én aanvaardt dat ze niet altijd haar wil kan doordrukken, en dat ik nog een hele tijd niet toe ben aan grote veranderingen in ons leven.”

Hoe moet het nu verder?

Rika Ponnet: “Tijdens het eerste gesprek neemt Stefanie meteen het voortouw. Ze probeert mij aan haar kant te krijgen. Als ik aangeef dat ik hen allebei begrijp, is ze duidelijk ontgoocheld. ‘Ik dacht dat we hier advies zouden krijgen.’ Waarop ik aangeef dat ik probeer om met hen allebei naar een antwoord te zoeken.

Al snel gaat het over een mogelijke zwangerschap en ook over de eerste. Stefanie spreekt over ‘intens geluk’, ‘een droom die uitkwam’. Joris vult schoorvoetend aan: ‘Dit staat los van mijn liefde voor Fee, maar het vaderschap is me opgedrongen. Wat is dat ook, een ongelukje?’ Dat raakt Stefanie diep, en ze begint te huilen. ‘Zegt hij nu dat ik met opzet zwanger ben geworden? Ja, ik was slordig met de pil, maar dat overkomt elke vrouw toch weleens?’

Ik geef aan dat het verlangen naar kinderen een erg sturende kracht kan zijn. ‘Ik kan wel zien dat het vanuit een verlangen is dat er bij mij niet was’, zegt Joris. Ik wijs hem erop dat dit een rationele reactie is en vraag wat hij er bij voelt. ‘Er is wrok. Ik voel me onnozel dat ik me zo in de luren heb laten leggen en besef nu pas hoe diep Stefanie daarmee mijn vertrouwen heeft geschaad.’ Stefanie antwoordt: ‘Ik wist echt niet dat jij dit zo ervaren hebt. Waarom heb je daar nooit wat over gezegd?’ Daarop reageert Joris met: ‘Er is bij jou geen ruimte om iets te zeggen, je luistert niet, je overtroeft me altijd met argumenten.’ Hierop volgt er een beladen stilte.

Als ik Stefanie vraag hoe dit bij haar binnenkomt, zegt ze: ‘Het is nooit mijn bedoeling geweest om zo te zijn. Als jij je toen zo hebt gevoeld, of nog altijd, dan vind ik dat heel erg. Sorry daarvoor.’ Opnieuw is het stil. Ik zie Joris herademen. ‘Het helpt echt dat je dit zegt. Ik besef ook goed dat ik moet leren de dingen meer uit te spreken.’

“Nu Joris durft te zeggen wat hij denkt en voelt, ondervindt hij dat Stefanie bereid is om te luisteren”

Daarna hebben we het over het belang van communiceren en hoe de manier waarop we communiceren, toont hoe we ons in een relatie voelen. Dat altijd maar zwijgen en je aanpassen op korte termijn wel rust oplevert, maar op lange termijn voor frustraties zorgt. Dat je door je mening door te duwen op korte termijn je gelijk haalt, maar dat je daar op lange termijn je relatie mee kapotmaakt. En dat beide strategieën wijzen op angst: angst voor conflicten, angst om niet aan je trekken te komen…

De sessies daarop komen een aantal pijnpunten aan bod. Doordat Joris steeds meer durft aan te geven wat hij denkt en voelt, ondervindt hij dat Stefanie bereid is om te luisteren. Hij wordt meer en meer zichzelf en minder defensief, ook over de keuze voor een tweede kind. Het zorgt ervoor dat ook Stefanie rustiger wordt en er meer vertrouwen in krijgt dat ze uiteindelijk tot de juiste beslissing zullen komen.”

Uit: Libelle 02/2022 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Onze laatste ruzie was zo destructief dat ik er dagen niet goed van ben geweest”
• SOS relatie: “Julie blijft leven als een studente, maar we zijn toch geen tieners meer?”
• SOS relatie: “Dat Bruno mij niets wil nalaten als hij overlijdt, is een slag in mijn gezicht”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!