SOS relatie: “Onze laatste ruzie was zo destructief dat ik er dagen niet goed van ben geweest”

Valerie (42) en Daan (40) hebben al drie jaar een latrelatie en allebei lijden ze erg onder de heftige ruzies die ze regelmatig hebben. Moeten ze hun liefde opgeven?

Wat zegt Valerie?

Valerie: “Ik heb Daan leren kennen via een relatiebureau. Ik vind het moeilijk om nieuwe mensen toe te laten, daar heb ik tijd voor nodig. Maar Daan is sociaal, heeft vrienden en neemt het leven zoals het komt. Dat trok me meteen aan. Ik vertrouwde hem ook, wat erg belangrijk is om me te kunnen openstellen. Toch zijn er dingen die ik niet zo aangenaam vind, verschillen waarbij ik me serieuze vragen stel.

Zo heeft Daan naar mijn mening heel asociale standpunten, terwijl ik een sterk rechtvaardigheidsgevoel heb. Ik heb het bijvoorbeeld heel moeilijk met sociale ongelijkheid. Als hij dan beweert dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven en dat wie van steun leeft, lui is, kan ik wel ontploffen. Dan wil ik hem overtuigen van zijn ongelijk, maar dat maakt het alleen maar erger en dan escaleert het soms. We gaan dat onderwerp zoveel mogelijk uit de weg, maar ik blijf het moeilijk vinden. Ik kan het niet loslaten.

Soms gebeurt het dat ik bij hem zou blijven slapen, maar dat ik na een discussie toch terug naar mijn eigen huis ga. Dat vindt hij niet fijn en dan zegt hij dingen die me diep kwetsen, zoals: ‘Als je voor zoiets al wegloopt, moet je misschien maar voorgoed wegblijven!’ Dat zeg je toch niet als je iemand graag ziet? Thuis blijft die zin dan door mijn hoofd spoken. Dan denk ik dat Daan me elk moment kan dumpen. Achteraf geeft hij telkens aan dat hij niet meende wat hij zei, dat ik hem intussen toch wel ken, maar ik blijf het er moeilijk mee hebben.

“Tijdens onze laatste ruzie werd er geduwd en gebruld”

Onze laatste ruzie was zo destructief dat ik er dagen niet goed van ben geweest. We waren weg met vrienden en hadden allebei gedronken. Ik weet dat ik dan nogal venijnig uit de hoek kan komen. Hij gaf een opmerking over de vrouw achter de bar. Ik reageerde omdat ik die ongepast vond, waarop hij snauwde dat ik de sfeer weer moest verpesten. Buiten ging de ruzie verder. Er werd zelfs geduwd, ook door mij. We stonden tegen elkaar te brullen, iets waar ik me nu voor schaam.

Uiteindelijk zijn we in de auto gaan zitten, waar hij me ijskoud aankeek en zei: ‘Hier stopt het, ik wil je nooit meer zien.’ Dat herhaalde hij een paar keer. Ik was volledig van de kaart. Toch ben ik die nacht bij hem blijven slapen en de dag erop hebben we het bijgelegd. Maar ik voelde dat het niet van harte was, er was iets gebroken. Dat heeft me heel diep geraakt.

Nu gaan we weer normaal met elkaar om, maar ik heb hem wel gezegd dat ik zo niet wil zijn, dat ik zulke ruzies niet meer wil en dat het misschien een goed idee is om aan onze relatie te werken.

Wat zegt Daan?

Daan: “Toen ik Valerie leerde kennen, was ik al een tijd single en had ik al behoorlijk wat gedatet. Ik vind het niet zo moeilijk om een eerste contact te leggen, wel om iemand te ontmoeten met wie ik verder wil gaan dan chatten. Bij Valerie voelde ik dat verlangen wel. Ze wilde ook niet te snel gaan, gewoon regelmatig samen dingen doen. Dat waardeerde ik echt. We zijn ook niet meteen in bed beland, want het is meestal geen goed teken als je zoiets overhaast.

We delen veel. Zo houden we allebei enorm van de zee en in het weekend zijn we daar vaak. Die tijd samen verloopt doorgaans heel gemoedelijk. Maar ja: soms hebben we al eens een discussie. Heel vaak gaat die over politiek, buitenlanders, werken, uitkeringen… Ik weet dat ik daar nogal uitgesproken meningen over heb, maar eigenlijk vind ik dat allemaal niet zo belangrijk. Alleen als zij erop doorgaat, van mij eist dat ik denk wat zij denkt, dan klap ik dicht. Of erger: dan zet ik de hakken in het zand en luister ik gewoon niet meer. Ik ben altijd al allergisch geweest voor gezag en macht, daarom ben ik ook zelfstandige geworden. Ik begrijp niet waarom we daar altijd op vastlopen. Wat doet een politieke mening ertoe?

Echt problematisch wordt het als ze heeft gedronken. Niet dat dat vaak gebeurt, maar als we uitgaan en ze een paar glazen gin op heeft, valt er niets met haar aan te vangen. Ik haat dat, en ik vraag haar ook om daar rekening mee te houden, maar ze vindt het niet rechtvaardig dat ik mij mag ontspannen met alcohol, terwijl zij water zou moeten drinken. Ook daarin zie je hoe zwartwit ze kan zijn.

“Ze schold me de huid vol omdat ik iets gezegd had over de mooie boezem van de vrouw achter de bar”

Onze laatste ruzie, een echte rel, had ook met alcohol te maken. Ze schold me de huid vol omdat ik iets gezegd had over de mooie boezem van de vrouw achter de bar. Een heel banale opmerking, maar het bleek de spreekwoordelijke rode lap. Ik heb haar mee naar buiten genomen, omdat ik me schaamde, maar daar ging ze gewoon door. Ze verweet me dat ik seksistisch was, dat ik geen rekening met haar hield, dat ik haar in het bijzijn van mijn vrienden had vernederd… Het was er zó over. Ze duwde me ook, daagde me uit. Ik werd zelf ook steeds woester, maar heb me gelukkig kunnen inhouden.

Wel heb ik toen gezegd dat het over was, dat ik er genoeg van had. En op dat moment meende ik dat echt. De volgende dag waren we allebei afgekoeld en hebben we erover gepraat. Toen heb ik ook voor mezelf beslist ons toch nog een kans te geven. Ik hoop dat we via deze weg onze conflicten kunnen aanpakken en zij vooral gaat inzien dat ze beter weg blijft van alcohol.”

Hoe moet het nu verder?

Rika Ponnet: “Daan en Valerie zitten allebei vast in hun eigen visie op de relatie. Zo heeft Valerie al veel over relaties gelezen en toetst ze haar theorieën de hele tijd af. Ze vindt het bijvoorbeeld belangrijk dat partners veel gemeen hebben, want dat heeft ze in het programma ‘Blind Getrouwd’ gehoord. Ze analyseert ook tot in detail wat er tijdens ruzies wordt gezegd. Het lijkt alsof ze naar bewijzen zoekt dat Daan níét van haar houdt, wat hij pijnlijk vindt. ‘Ik kan haar niet overtuigen dat ik in ons geloof. Ze vertrouwt me nooit echt.’

Al snel gaat het over hun politieke overtuigingen. ‘Wat maakt het uit dat ik liberaal ben en zij socialist? Het gaat toch over graag zien?’ Als ik bij Valerie inga op wat die tegenstelling met haar doet, heeft ze het over onzekerheid. ‘Misschien passen we niet bij elkaar, denk ik dan. Ik ben dan ook bang dat het niet zal lukken. Hij kan het goed uitleggen. Dan voel ik me klein en heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen.’ Valerie voelt het verschil in denken aan als een afwijzing. ‘Als hij anders denkt, is hij toch tegen mij?’

Ook in het alcoholverhaal speelt dit: als Daan haar wijst op wat drank met haar doet, ervaart zij dat als een totale afwijzing van wie ze is. Daan reageert daarop: ‘Ik wijs háár niet af, enkel haar gedrag in een bepaalde situatie.’ En ook de relatie van Daan met zijn kinderen komt aan bod. Zo heeft Valerie vaak het gevoel dat Daans liefde voor zijn kinderen groter is dan die voor haar. ‘Als puntje bij paaltje komt, zal hij altijd eerst voor hen kiezen.’ Waarop Daan aangeeft dat dat toch normaal is.

“Als je je liefdesbetuigingen regelmatig herhaalt, bevestig je daarmee dat de relatie voor jou nog goed zit”

Dit zorgt bij Valerie voor een bijna fysieke pijnreactie. Als ik dat benoem, begint ze te huilen. Daan raakt geïrriteerd. ‘Zo gaat het dus altijd. Ik kan daar niet tegen.’ We bekijken samen wat ze allebei nodig hebben als er zo’n discussie dreigt te ontstaan. Valerie geeft aan dat ze veel behoefde heeft aan bevestiging dat hij haar graag ziet, maar dat ze die nooit durft vragen. ‘Natuurlijk zie ik je graag, maar als ik dat heb gezegd, weet je dat toch? Dan hoef ik dat toch niet te herhalen?’

Ik leg uit dat als je je liefdesbetuigingen regelmatig herhaalt, je daarmee bevestigt dat de relatie voor jou nog goed zit. Dat zoiets troost en veiligheid biedt en je je partner daarmee geruststelt, de angst wegneemt. Maar het is belangrijk dat Valerie die liefdesbetuigingen voor zichzelf durft te herhalen, dat ze zich niet gaat wentelen in haar gevoel van afwijzing. We zoeken naar een manier waarop dit kan en komen uit bij het inspreken van boodschappen.

Daan vindt het oké om regelmatig een ingesproken liefdesboodschap door te sturen, die Valerie dan kan herbeluisteren als ze een moeilijk moment heeft en paniek de kop opsteekt. Met deze handvatten besluiten Daan en Valerie het zelf verder te proberen.”

Uit: Libelle 47/2021 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Julie blijft leven als een studente, maar we zijn toch geen tieners meer?”
• SOS relatie: “Dat Bruno mij niets wil nalaten als hij overlijdt, is een slag in mijn gezicht”
• SOS relatie: “Ik wéét dat ik zijn bedrog moet loslaten, maar ik kan het niet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!