SOS relatie: “Het voelt alsof ik tussen hem en mijn dochters moet kiezen, dat kan toch niet de bedoeling zijn?”

Vanessa (43) en Karl (41) zijn zeven jaar getrouwd en hebben samen een zoontje. Vanessa heeft ook twee tienerdochters uit een vorig huwelijk. Karl heeft moeite met hun gedrag en dat leidt tot spanningen.

Wat zegt Vanessa?

“Dagen voor mijn dochters komen heb ik al hoofdpijn. Bang voor de conflicten die er zullen zijn”

“Ik leerde Karl kennen via een datingsite. Ik stond er amper een week op toen hij mij een berichtje stuurde. We hebben onze tijd genomen. Ik voelde dat hij het met mij volledig zag zitten, maar dat hij twijfelde omwille van mijn dochters, toen acht en zeven. Hij vond hen schattig, het klikte wel, maar er was ook weerstand als het over de co-ouderschapsregeling ging. Mijn dochters zijn veel bij mij. We gingen samen verder, dus ik ging ervan uit dat hij mijn gezin accepteerde. Ik vind het dan ook heel erg dat hij nu vaak zegt dat hij voor mij heeft gekozen, maar niet voor mijn dochters. Voor mij is mijn gezin het allerbelangrijkste in het leven. Ik ben in eerste instantie moeder.

Ik denk niet dat hij snapt hoe pijnlijk het is, afgewezen worden op je kinderen. Kim en Fien doen hun best, maar het zijn natuurlijk pubers. Ik ben ook in het algemeen minder streng dan Karl, dat merk ik ook bij Thor. Karl staat heel erg op regels en vindt het niet respectvol als die niet gevolgd worden. Hij wordt dan erg kwaad, en straft Thor dan door hem bijvoorbeeld in het berghok te zetten. Ik blokkeer dan volledig, maar durf ook niet tegen hem in te gaan. Ik groeide net als hij op bij een heel dominante, kolerieke vader. Ik wil niet zo zijn, hij blijkbaar wel. Maar het werkt niet. Ik denk dat je veel verder komt met een positieve basishouding, met belonen wat kinderen wél goed doen. Ik voel wel dat Karl het vooral goed wil doen, de perfecte vader wil zijn, maar hij wil diezelfde perfectie ook van zijn kinderen, en dat kan toch nooit.

Het maakt nu dat ik de laatste tijd almaar meer gespannen ben als mijn dochters komen. De dagen ervoor al heb ik hoofdpijn en als ze bij ons zijn, loop ik op de toppen van mijn tenen uit schrik voor escalerende reacties. Het is een soort van koude oorlog geworden. Zij zijn er, doen wat hen gevraagd wordt, maar ik voel geen connectie meer met hen. Ik ben de hele tijd aan het schipperen om iedereen te tevreden te houden. En Karl, ik heb de indruk dat hij altijd op scherp staat, alles in het oog houdt om toch maar iets te kunnen zeggen dat niet goed is. Hij doet dat dan niet rechtstreeks, maar spreekt er mij op aan en stelt dan ultimatums die ik niet rond krijg. Het voelt alsof ik tussen hem en mijn dochters moet kiezen, dat kan toch niet de bedoeling zijn. Hij is zo wrokkig als mijn meisjes er zijn. Erg moeilijk. Nu ligt de discussie op tafel wat we gaan doen tijdens deze tweede lockdown. Karl wil een soort van tracing-app op hun smartphone, zodat hij kan volgen waar ze zijn en of ze de regels wel volgen. Zij weigeren dat en zijn boos. Karl suggereert dat als ze zijn regels niet volgen, ze niet meer moeten komen tijdens de hele coronaperiode. Ik vind dat een verschrikkelijke gedachte, maar het idee de hele tijd dit soort spanningen het hoofd te moeten bieden, is ook geen optie. Hoe krijg je zoiets verzoend en hoe kunnen we hiermee beter omgaan?”

Wat zegt Karl?

“Die meisjes geven onze zoon het verkeerde voorbeeld. Ik wil hem daarvan afschermen”

“Toen ik Vanessa leerde kennen, was ik al een tijdje single. Ik had voor haar een moeilijke relatie met een vrouw met twee jonge kinderen. Die waren rotverwend, en dat werkt voor mij niet. Kinderen moeten hun plaats kennen. Ik kan er bijvoorbeeld ook niet tegen als er geld verbrast wordt aan prullen. Dat heeft met respect te maken, beseffen wat de waarde van dingen is, maar als ik zoiets zeg, word ik door Fien en Kim voor pastoor versleten.

Ik had aanvankelijk het gevoel dat het met hen wel zou lukken, maar het lijkt almaar meer dweilen met de kraan open. Telkens ze bij hun vader geweest zijn, is het van vooraf aan beginnen. Het is ook duidelijk dat het kinderen van hun vader zijn, heel oppervlakkig materialistisch. Vanessa ziet dat niet, laat zich doen en ook manipuleren. Ik begrijp dat het haar kinderen zijn, maar Thor is dat ook. Door zijn zussen krijgt hij verkeerde voorbeelden en dat wil ik absoluut niet. Op deze manier blijft de ex van Vanessa ons leven bepalen, terwijl ik niets met hem en hun leven daar wil te maken hebben. Ik wil mijn gezin afschermen van die invloeden. Gezonde voeding, een evenwichtig leven, niet de hele tijd op schermen zitten, de studies ernstig nemen, maar ook helpen, je bijdrage leveren in het huishouden… dat zijn onze waarden. Maar ja, de andere weg is makkelijker natuurlijk.

Ik vind het toch vaak een opdracht, het telkens weer veranderende gezinsleven, van drie naar vijf. Bovendien denken we nog aan een tweede kind, maar zoals het nu loopt, weet ik het toch niet hoor. De laatste maanden zijn extra moeilijk geweest. Ik ben mij bewust van de gezondheidsrisico’s rond corona voor mijn gezin. Ik volg strikt de regels, beperk mijn contacten en kom ook zo weinig mogelijk op plaatsen waar ik het zou kunnen oplopen. De dochters van Vanessa, maar ook de ex, zijn zich van geen kwaad bewust en doen maar wat. Zo heeft Fien aangekondigd dat ze in het weekend een dag bij de bakker kan gaan helpen. Ik wil dat niet, omdat het toch een risico inhoudt. Het is opnieuw een teken van egoïsme. Zij lopen in heel geringe mate risico, maar wat met ons, wat als wij ziek worden, met een jong kind? Ik heb voorgesteld aan Vanessa’s dochters om een app op hun telefoon te zetten. Het zou toch goed zijn dat ik wat controle uitoefen als zij niet de kracht hebben om de regels te volgen? Het feit dat ze daar negatief op reageren, zegt voor mij genoeg. Het kan toch alleen maar betekenen dat ze iets te verbergen hebben? Ik wil het nu ook niet anders, wil niet om de week al die risico’s lopen. Ofwel aanvaarden ze de dingen zoals ik ze zie, ofwel heb ik liever dat ze bij hun vader blijven gedurende deze tweede lockdown. Ik wil niet de gevolgen dragen van hun onverantwoordelijk gedrag. Tijd dat ook Vanessa daarin eens een duidelijk en volwassen standpunt inneemt.”

Hoe moet het nu verder?

“Karl reageert heel heftig op Vanessa’s ex. Dat spiegelt zich af in zijn gedrag tegenover de dochters”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Als Vanessa en Karl zich aanmelden, is dat in eerste instantie om de bezoekregeling in coronatijd voor Kim en Fien te bespreken. Daaruit blijkt al snel dat de discussie over de tracing-app de zoveelste in een lange rij is. Vooral Karl heeft het moeilijk met zijn positie. Zo ervaart hij elke weerstand bij de meisjes als een persoonlijke afwijzing. Die frustraties parkeert hij dan bij Vanessa van wie hij eist dat ze onvoorwaardelijk zijn kant kiest. Doet ze dat niet, dan wordt hij wrokkig en onredelijk. Dat zorgt ervoor dat Vanessa constant tussen twee vuren staat. ‘Ik kan die conflicten niet oplossen. Iedereen zet zijn hakken in het zand. Plezant hoor.’ Het gedrag van Vanessa is er duidelijk een van de kool en de geit sparen. Ze probeert haar dochters te sturen in het bijzijn van Karl, maar sust en staat toe als hij er niet is. Dat heeft Karl al een paar keer ervaren, waardoor het gevoel dat hij niet mee telt, almaar sterker is geworden. ‘Ik zet me in voor hen, maar wat doet het er toe?’

Karl zoekt erg naar bevestiging in zijn rol als vader en plusvader, zo blijkt verder uit het gesprek. Hij is daarin perfectionistisch, en heeft ook een ideaalbeeld van opvoeden, wat hij ziet als een soort van kneden. Lukt dat niet, dan ziet hij het als een falen van zichzelf, ervaart hij zichzelf als een mislukte papa. We hebben het over het co-ouderschap, waaruit ook bij hem veel onzekerheid spreekt. Die hangt samen met het verleden van Vanessa, haar ex, een succesvol zakenman. Hij wil bijvoorbeeld niet dat ze de kinderen naar daar brengt. ‘Ik doe dat zelf wel, hij hoeft niet meer te zien hoe zij het stelt en ik wil al helemaal niet dat hij Thor te zien krijgt.’ Als ik aangeef dat zijn gevoelens tegenover die ex wel best heftig zijn, gaat hij emotioneel door. ‘Ik kan er ook niets aan doen, ze herinneren me er telkens aan dat Vanessa voor hem koos. Eerst een materialistische macho en nu kiezen voor iemand als mij?’ Daarop reageert Vanessa erg emotioneel. ‘Ik ben met een reden weggegaan. Net omdat ik zo’n leven aan de oppervlakte verschrikkelijk vond en hij ook helemaal niet liefdevol was. Maar als ik dat zeg, dringt het niet bij je door.’

In de sessie erna is de tweede lockdown aangekondigd, waardoor de discussie zich opnieuw daarop toespitst. Karl houdt vast aan de app, de kinderen weigeren, waardoor Vanessa zich weer tussen twee vuren voelt. Uiteindelijk brengt een voorstel van de ex soelaas. De kinderen kunnen bij hem blijven gedurende de hele periode. Dat stemt Vanessa erg droef, maar ze gaat erin mee. Ze belt me daarna nog eens op. We hebben het over haar diepe angst voor conflicten, waardoor ze zich nu een slechte moeder voelt. ‘Het is alsof ik mijn kinderen laat vallen, al hoor ik ze dagelijks via whatsapp. Ik weet dat we hierin allebei moeten groeien. Karl in minder zwart-wit zijn en ik in meer opkomen voor wat ik denk en wil.’ De week erna stuurt ze me een brief door van haar dochter. Die schrijft dat ze het allemaal begrijpt en dit het beste is voor iedereen. Ze vermeldt ook dat Karl toegestemd heeft om na de lockdown de therapie verder te zetten.”

Uit: Libelle 02/2021

LEES OOK:

• SOS relatie: Seksueel loopt het al jaren niet goed tussen ons en dat weegt heel zwaar”
• SOS relatie: “Het lijkt alsof mijn relatie haar niets kan schelen. Wat betekent ons huwelijk dan voor haar?”
• SOS relatie: “Ik ben altijd voorzichtig geweest, maar pas nu dubbel op. Ik mag dit virus echt niet oplopen, want wat zou dat niet betekenen voor mijn gezin en de kinderen?”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!