SOS relatie: “Hoe meer ik thuis ben, hoe meer ik voel wat er thuis níét is. En hoezeer Veerle en ik naast elkaar leven”

Veerle (38) en Pieter (37) zijn dertien jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Recent is uitgekomen dat ze allebei een relatie hadden buiten hun huwelijk.

Wat zegt Veerle?

“Terwijl Pieter hard werkte, zorgde ik alleen voor de kinderen. Ik voelde me alsmaar eenzamer en leger”

Veerle: “Ik leerde Pieter kennen toen ik achttien was. Hij was nieuw op school, knap… Zijn gedrevenheid intrigeerde me én hij was gek op mij. Wij beloofden elkaar eeuwige trouw, we geloofden echt dat we voor elkaar gemaakt waren. Die zekerheid en standvastigheid was alles waarnaar ik op dat moment verlangde. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was, mijn vader bleek homo en heb ik pas recent beter leren kennen. Mijn mama kon een gezin met drie niet aan, er passeerden veel foute mannen, we hadden geldproblemen…

Pieter voelde als thuiskomen. Ik ben meteen na het middelbaar beginnen te werken, Pieter studeerde en werkte tegelijk, en spaarde veel. We wilden graag kinderen, hij omwille van het gevoel ergens bij te horen, ik omdat ik het graag anders wilde doen dan mijn ouders. De liefde voor mijn kinderen maakte mij heel. Ondertussen was Pieter hard bezig met carrière maken. Hij was er vaak enkel tijdens de weekends. Ik deed het merendeel van de tijd alles alleen. Als ik al eens klaagde over het feit dat we zo weinig deden als koppel, en dat ik me toch vaak alleen voelde, herinnerde hij me altijd aan ons plan, als tieners. Hij had me toen met veel overtuiging uitgelegd dat hij de eerste vijftien jaar keihard zou werken en we dan nadien konden genieten. Ik dacht toen dat het een droom was, maar hij pakte het écht zo aan.

De kinderen zag hij als mijn taak, hij werkte hard zodat we later als gezin maximaal zouden kunnen genieten. De villa kwam er inderdaad, en het zwembad, alles wat we maar konden wensen, maar ik voelde me alsmaar leger en eenzamer. Tot Filip op mijn pad kwam, een leerkracht van de kinderen. Filip was net gescheiden, lief, romantisch, vooral bezig met dingen die niets met geld te maken hadden. We beleefden een korte, intense romance, ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld, zo op-en-top vrouw.

Toch voelde ik ook dat ik Pieter nog graag zag en niet zomaar uit mijn gezinsleven wilde stappen. Plus: naar een rijhuisje verhuizen zonder al te veel middelen, ik vrees dat alle romantiek snel voorbij zou zijn. Ik zette een punt achter de affaire, ging even naar een psychologe en zette me opnieuw meer in voor mijn huwelijk. Maar net toen ervoer ik meer dan ooit hoe afwezig Pieter was, zelfs als hij er wél was. Hij gaf toe dat er iemand anders was, op het werk, maar dat hij met mij – met ons – verder wilde. Maar ook dat hij het allemaal niet meer weet. We willen hier graag uitzoeken of onze levensdroom nog een basis heeft.”

Wat zegt Pieter?

“Toen Veerle haar verliefdheid had opgebiecht, probeerde ik de dingen wat meer in evenwicht te krijgen, meer thuis te zijn. Maar ik voelde dat er voor mij totaal geen ruimte was”

Pieter: “Toen ik Veerle het eerst zag, wist ik het: dit is de vrouw van mijn leven, de vrouw met wie ik een gezin en kinderen wil. Ik was amper zeventien, maar ik ben altijd zo geweest. Ik weet wat ik wil en ga ervoor. Ik stop pas als ik mijn doel heb bereikt. In een gesprek met mijn coach die me al langere tijd begeleidt in mijn carrière, ging het er laatst nog over waar die drang vandaan komt. De coach zei toen dat ik het profiel heb van een echte overlever. En dat herken ik wel een beetje. Ik groeide op in een gezin met vier zonen, ik ben de derde. Mijn moeder heb ik nooit gekend, ze stierf bij de geboorte van mijn jongste broer.

Wij zijn grotendeels opgegroeid bij mijn grootouders en toen ook zij overleden, hadden we een tijdje een pleeggezin. Mijn pleegouders verhuisden vaak en mijn pleegvader was heel streng en autoritair. Ik heb toen al geleerd dat me aanpassen de beste strategie was om vooruit te komen. Ik wilde zelf een ander leven, geen financiële zorgen, een veilig nest. Ik heb van jongs af aan gewerkt en gespaard. Ik heb ook altijd mijn broers geholpen, die het tot op vandaag erg moeilijk hebben. Een van hen is ook al overleden, door een ernstige drugsverslaving. Ik weet dus wat ellende is. Ik ben dan ook dankbaar voor het betere leven dat mijn kinderen hebben.

Ik voel de laatste jaren wel dat ik voor al het werken een prijs heb betaald. Misschien heb ik te veel gedacht dat ik alles in een plan kon gieten en de omgeving wel zou volgen. Veerles verliefdheid was een echte wake-up-call. Toen zij dat had opgebiecht, probeerde ik de dingen wat meer in evenwicht te krijgen, meer thuis zijn, maar ik voelde dat er voor mij totaal geen ruimte was. Niet bij Veerle en ook niet bij de kinderen. Bovendien leerde ik in die periode ook iemand kennen via het werk, een wat rijpere vrouw met veel diepgang en maturiteit. Haar veerkracht, de manier waarop zij voeling heeft met haar emoties, hoe ze haar kwetsbaarheid en behoeftes naar buiten kan brengen, dat trok mij enorm aan.

Ik werd verliefd op een heel ontwrichtende manier. Het verlangen naar haar was in strijd met het leven dat ik heb en niet wilde kwijtspelen. Toen ze voor langere tijd naar het buitenland moest, heb ik radicaal het contact verbroken. Bevrijdend, maar ook pijnlijk, want daardoor weet ik nog beter wat er thuis níét is, hoe zeer Veerle en ik naast elkaar leven, hoe weinig wij delen, omdat we het nooit gedaan hebben. Ik wil er echter alles aan doen om onze relatie opnieuw op de rails krijgen.”

Hoe moet het nu verder?

“Veerle en Pieter zijn kwaad, maar praten er niet over.
Bang om de boel te doen ontploffen”

Rika Ponnet: “Omdat Veerle en Pieter geen thuis kenden, hebben ze die met en voor elkaar gecreëerd door zich al heel vroeg te settelen. Dat is iets wat hen bindt. Als ik vraag wat ze via de bemiddeling willen bereiken, heeft Pieter het over ‘een plaats in mijn gezin, me niet meer altijd het vijfde wiel aan de wagen voelen.’ Veerle heeft het over ‘me echt verbonden voelen met iemand.’ Gedurende enkele sessies gaat het over koetjes en kalfjes, het gezin, de kinderen, kleine conflicten. Ze gaan het onderwerp ‘tweede relaties’ volledig uit de weg, al staat het wel de hele tijd als een soort olifant in de praktijkruimte.

Ik zeg uiteindelijk zelf dat ik merk dat er iets duwt wat echte verbinding in de weg staat. Als ik ernaar peil, reageren ze koel, vanuit het hoofd. ‘Tja, het is gebeurd, daar is nu niets meer aan te veranderen’, zegt Veerle. ‘Ik kan moeilijk kwaad zijn, want ik deed het ook’, zegt Pieter. ‘Hoor ik het goed dat jullie dit overspel als een goede zaak zien dat dit is gebeurd?’ suggereer ik. Daarop reageren ze ongemakkelijk. Ik vertel wat overspel doet met het vertrouwen, dat het altijd woede oproept, omdat het zo bedreigend is. Ik geef ook aan dat ik in hun lichaamstaal andere dingen zie. Ze zeggen dat het verwerkt is, maar ze keren zich letterlijk van elkaar af. Ze zijn wél kwaad. Dat kan en mag, zeg ik, want het kan iets tussen hen in beweging zetten. Maar dan moeten ze het wel durven delen. Kwaadheid krijgt vaak geen ruimte omdat mensen het ervaren als de geest uit de fles die alles zal doen ontploffen.

Ik zeg dat ze kwaad mogen worden, en dat we gewoon blijven zitten, ook als er geroepen wordt. Schoorvoetend heeft Pieter het over de pijn. ‘Ik vind het wel erg dat ze dit deed, na alles wat ik voor ons heb gedaan, het mooie leven dat ik haar gegeven heb.’ Hij spreekt haar ook rechtstreeks aan. ‘En dan nog met de leraar van de kinderen, wat een vernedering.’ Veerle begint te wenen. Ze heeft het over haar eenzaamheid en richt zich tot hem. ‘Ik was altijd en overal alleen met de kinderen, al die feestjes, al die momenten. Hard werken en sparen was altijd jouw masterplan. Heb jij je eigenlijk al eens afgevraagd wat ik wil? Denk je dat ik gelukkig word van me altijd aan te passen aan jouw agenda? En dan begin jij nog iets met die vrouw! Slim en belezen, niet moeilijk als je geen kinderen of partner hebt en alleen maar met jezelf bezig moet zijn. Als ze echt zo matuur zou zijn, laat ze een vader van twee kinderen met rust.’

Achteraf blijkt deze sessie cruciaal. De daaropvolgende sessie slagen we erin om opnieuw vanuit hun overspel te kijken naar wat ze van een partner nodig hebben, en dat met elkaar te delen. Ze geven hun huwelijk opnieuw een kans en komen nog steeds tweemaandelijks, bij wijze van ‘onderhoud’.”

Uit: Libelle 22/2021 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Ik voel dat ik vaak bevestiging nodig heb en die dan op een niet zo positieve manier probeer te verkrijgen”
• SOS relatie: “Het voelt alsof ik tussen hem en mijn dochters moet kiezen, dat kan toch niet de bedoeling zijn?”
• SOS relatie: “Seksueel loopt het al jaren niet goed tussen ons en dat weegt heel zwaar”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!