SOS relatie: “Ik voel dat ik vaak bevestiging nodig heb en die dan op een niet zo positieve manier probeer te verkrijgen”

Alain (38) en Fien (35) zijn twee jaar samen. Bij Fien is recent endometriose vastgesteld, waardoor het onderwerp ‘kinderwens’ erg prominent wordt. Ze geraken er niet uit.

Wat zegt Fien?

“Dat hij kinderen voor zich uitschuift, maakt me erg onzeker”

Fien: “Toen ik Alain leerde kennen was ik al een aantal jaren single, wat me enorm beviel. Ik reisde veel voor het werk, had een fijne vriendenkring, deed vaak citytrips…Toch schreef ik me in bij een relatiebureau, misschien miste ik wel iets. Zo leerde ik Alain kennen. Onze relatie groeide traag, alles leek wat vrijblijvend. Ik voelde ook dat Alain veel nood had en heeft aan eigen ruimte. Dat had ik vroeger ook, maar nu doet het dingen met mij waardoor ik mezelf niet meer herken. Ik ben vaak onrustig, onzeker en gespannen en weet daar geen blijf mee. Misschien komt dit wel doordat ik hem direct heel leuk vond en dat ik het voor het eerst echt zag zitten met iemand. Die kwetsbaarheid vind ik erg vervelend. Ik hou ook niet van mezelf zoals ik nu ben, zo behoeftig.

We wonen nu al een paar maanden samen en dat loopt best goed, al zijn er ook al aanvaringen geweest. Zo had ik me vorige week na een lastige werkperiode helemaal ingesteld op een vrijdagavond samen netflixen, we zijn allebei fan van ‘The Crown’. Maar in de ochtend kondigde hij doodleuk aan dat hij die avond naar zijn ma ging. Hij doet dat wel vaker, zonder overleg dingen beslissen, en dat geeft me telkens een heel onaangenaam gevoel. Alsof ik voor een voldongen feit word gesteld. Ik heb niets gezegd en ben die avond vroeg gaan slapen, nog voor hij thuis was, maar de dag erna liep ik er niet zo vrolijk bij. Toen hij ’s avonds zei dat hij nog even ging lopen, barstte bij mij de bom. Hij wist hoegenaamd niet wat hem overkwam, wat ik ook begrijp. Hij zei dat hij toch ging lopen en dat we er daarna misschien even over konden praten, als ik rustiger was. Ik voel dat dit niet goed is, dat dit dingen kapot maakt en dat ik anders moet leren reageren, maar ik weet niet goed hoe.

Wat me evenwel het meest belast, is het onderwerp kinderen. Toen we elkaar leerden kennen, gaf hij vrij nonchalant aan dat hij er niet wakker van ligt, maar dat hij ook niet anti is en het dus wel kan, later, ooit. Nu er bij mij recent endometriose is vastgesteld en ik het dus beter niet meer uitstel om moeder te worden, wil ik daar graag duidelijkheid over. Ik had het voorheen nooit, dat dwingende gevoel mama te moeten worden, maar nu overheerst het mijn dagen en nachten. Alain zegt nog altijd geen nee, maar wil ook niet concreet aangeven wanneer het dan wel kan. Ik zou graag een duidelijk tijdstip afspreken, maar dat vindt hij dan weer erover, zo onnatuurlijk. Het feit dat hij het voor zich uitschuift, maakt me opnieuw onzeker. Wil hij wel kinderen of zegt hij ‘ooit’ om mij te sussen en weet hij het eigenlijk allemaal nog niet zo goed? Ik heb tegenwoordig vaak het gevoel niet meer te kunnen ademen, en sla volledig in paniek als ik erover nadenk. Hoe geraken we hieruit?”

Wat zegt Alain?

“Ik wil geen datum geven. Ik word niet graag gedwongen”

Alain: “Ik had een relatie eigenlijk al een beetje opgegeven. Mijn jaar lidmaatschap bij het relatiebureau liep ten einde en ik had me erbij neergelegd dat het niet zou gebeuren. Ik verzoende me met wat er was: geen slecht leven, een aantal goede vrienden, fijne hobby’s, een leuke job. Ja, af en toe knaagde de eenzaamheid en vooral ‘later’ vond ik als denkbeeld niet altijd aantrekkelijk, al zijn dat al bij al toch onterechte zorgen. Maar toen kwam Fien dus op mijn pad. Het klikte meteen tussen ons, omdat we zoveel dingen delen en die op een gelijkaardige manier beleven. We zijn ook allebei echte stadsmensen, Brussel willen we nooit verlaten. De eerste maanden hebben we volop van elkaar genoten. Fien leek me bij aanvang ook zoals ik in het leven te staan: met veel nadruk op autonomie. Ze woont net als ik al jaren alleen.

Toch merkte ik gaandeweg dat ze veel minder zelfverzekerd is dan ze liet uitschijnen. Zo kreeg ik in het begin vaak berichtjes in de stijl van ‘Het gaat toch nog wel door’ en ‘Moet ik mijn agenda vrijhouden?’. Bleek dat ze soms gewoon zat te wachten tot ik iets toezei. Daar ging ook onze eerste ruzie over. Dat ze het niet fijn vond dat ik haar aan het lijntje hield, terwijl dat helemaal mijn bedoeling niet was. Als ik iets voorstel en ze kan niet, dan is dat oké voor mij. Nu we samenwonen, voel ik wel dat zulke gevoelens vaker de kop opsteken. Ik begrijp het niet. Bij de eerste lockdown stelde zij voor om samen te wonen, waarop ik ja zei. Daaruit spreekt toch engagement? Ik zie een toekomst voor ons, maar wil ook tijd voor mezelf. Ik haalde dit al een paar keer aan, en ze begrijpt het wel. Maar als ik dan effectief bij een vriend of mijn ma ga of in mijn eentje wil wandelen in plaats van met twee, is ze heel ongelukkig, dat zie ik zo. Dat bouwt zich op, en op een totaal onverwacht moment barst dan de bom. Heel onaangenaam. Ik ben toch vrij gevoelig en heb een absolute hekel aan conflict en overspoelende emoties. Ik ervaar dat als erg ontwrichtend.

Het verhaal van de kinderwens komt er nu bovenop. We hadden het er weleens over, maar sinds die endometriose is vastgesteld, hangt het permanent in de lucht. Ik heb al aangegeven dat kinderen voor mij kunnen, maar nog niet dit jaar. Zij wil dan een datum, een tijdstip waarop we er wel voor gaan. Dat wil ik dan weer niet, want ik word niet graag op deze manier gedwongen. Ik heb een hekel ook aan zoveel controledrift. Als je met twee bent, is de essentie toch dat je tot een compromis kunt komen, niet dat de ene de andere van alles oplegt. Ik zie Fien graag en wil hier ook uit geraken. Ik verlang terug naar de Fien die ik bij aanvang leerde kennen, niet de angstige Fien die ik nu vaak zie.”

Hoe moet het nu verder?

“Alain en Fien zijn erg positief over elkaar, al verhult die houding ook conflictvermijding”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Van bij aanvang is duidelijk dat Fien en Alain het beste met elkaar en hun relatie voorhebben en dat ze bereid zijn naar hun aandeel te kijken. Ze zijn erg positief over elkaar, al verhult deze houding ook conflictvermijding. We praten over hoe ze omgaan met verschil, als dingen niet meezitten. Bij Fien is dat lang ‘werken’ geweest. ‘Dat geeft me een goed gevoel. Wat ik erin stop, dat rendeert.’ Bij Alain is dat alleen zijn, muziek luisteren of wandelen. ‘Ik moet tot mezelf kunnen komen. Permanent rekening moeten houden met anderen vind ik erg vermoeiend.’ Vooral Fien geeft aan dat haar mechanisme nu minder goed werkt. ‘Tijdens de lockdown was mijn zaak gesloten. Ik heb toen voor het eerst ondervonden hoe fijn een gewoon leven kan zijn. Misschien maakte ik mezelf lang wijs dat werken het helemaal was voor mij.’

We komen zo uit bij de kinderwens. ‘Nu ik het gewone leven aantrekkelijker vind, lijkt het me ook normaal dat te willen en vooral duidelijkheid te willen, gezien mijn aandoening.’ ‘Ik sluit het zeker niet uit’, antwoordt Alain, ‘maar nog niet in 2021. We zoeken nu een huis, wat me logischer lijkt dan halsoverkop aan een kind te beginnen.’ Ik peil bij beiden naar hun gevoel bij het ouderschap. ‘Ik ben daar nooit mee bezig geweest’, vertelt Alain. ‘Ik zal dat vooral heel goed willen doen, maar heb ook schrik voor wat het met zich meebrengt.’ Fien benoemt die verandering. ‘Ik was nooit jaloers van vriendinnen met kinderen. Byebye feestjes, citytrips, uit eten gaan als het ons zint, uitslapen… Dat jaagt me toch angst aan. Ik panikeer al eens bij de gedachte, misschien vinden we het toch niet zo leuk of kan ik het niet aan.’

We gaan door op die schijnbaar contradictorische verlangens. Daaruit blijkt dat Fien vooral nood heeft aan zekerheid. ‘Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar mijn grootste angst is dat ik op een dag zal thuiskomen en Alain er niet meer is. Ik voel dat ik vaak bevestiging nodig heb en die dan op een niet zo positieve manier probeer te verkrijgen.’ Alain brengt hiervoor begrip op. ‘Ik wil die wel geven, als ze erom vraagt. Eens knuffelen of zo. Maar niet op die escalerende wijze.’ We bekijken samen hoe zo een gevoel zich bij Fien opbouwt, Alain die signalen wel opvangt maar er uit angst voor conflict van weg blijft. Beiden beseffen dat het gevoel van bij aanvang op tafel leggen voorkomt dat het escaleert. We oefenen dit een aantal keren. Fien die vraagt om eens geknuffeld te worden, en de bevestiging te krijgen dat Alain haar graag ziet… Dat is de eerste keer moeilijk. ‘Ik voel me zo flauw en zwak’, luidt het. Maar het lukt almaar beter: ‘Ik merk dat het mij, en onze relatie goed doet als ik dat doe.’

Nu ze deze sleutel hebben om anders om te gaan met hun onzekerheden, verschuift de kinderwens naar de achtergrond. In de laatste sessie zegt Fien: ‘Misschien doen we het niet. Ik besef nu dat het mij meer ging om zekerheid over onze relatie dan om het moederschap. Nu dat goed zit, heb ik er vrede mee.’ ”

Uit: Libelle 14/2021 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: Seksueel loopt het al jaren niet goed tussen ons en dat weegt heel zwaar”
• SOS relatie: “Het lijkt alsof mijn relatie haar niets kan schelen. Wat betekent ons huwelijk dan voor haar?”
• SOS relatie: “Ik ben altijd voorzichtig geweest, maar pas nu dubbel op. Ik mag dit virus echt niet oplopen, want wat zou dat niet betekenen voor mijn gezin en de kinderen?”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!