SOS relatie: “Het valt me op hoe weinig wij eigenlijk delen, hoe sterk wij naast elkaar leven”

Karla: “Trouwen en met Fernand een leven opbouwen, voelde voor mij heel natuurlijk aan. We leerden elkaar kennen in de jeugdbeweging, trekken dus al sinds onze kindertijd met elkaar op. Ik heb in Fernand altijd een degelijke, zorgzame en betrouwbare man gezien, en voor mij is dat het allerbelangrijkste. Ik kom niet uit een warm nest, mijn vader was een vrouwenloper, mijn moeder was altijd ongelukkig, dat wilde ik niet. Ik ben niet gegaan voor de verliefdheid, maar voor de bewuste keuze.

Trouwen betekende voor mij vooral ook een gezin starten. Een leven zonder kinderen kon ik me niet voorstellen. Ik was dan ook blij dat ik telkens zo snel zwanger was. Ik ben oprecht gelukkig met mijn vier kinderen. Fernand heeft tot nu toe heel veel gewerkt, zodat ik deeltijds kon werken en me zelfs een periode volledig aan de kinderen kon wijden. Eigenlijk heb ik hen vooral alleen opgevoed, Fernand was er meestal niet.

De afgelopen 15 jaar hebben we tijdens de zomerperiode vaak geplaatste kinderen opgevangen. Ik heb van ons huis altijd ‘de zoete inval’ gemaakt. Er kwamen bij ons dagelijks kinderen spelen, iedereen was altijd welkom. Nog altijd brengen de kinderen hun vrienden mee en dat is heel fijn, maar niet meer zoals voorheen. Ik mis dat enorm, voel me nog jong, zou zo graag nog echt zorg dragen voor iemand die het nodig heeft. Zo is het verlangen naar een adoptiekind gegroeid. Fernand vindt ons te oud, maar heeft gezegd dat als ik het wil, hij er zich bij neerlegt. Maar ik wil dat we allebei achter die keuze staan, anders komen we nooit door de selectie. Ik wil met de adoptie ons leven ook bewust een andere wending geven. Ik mag er niet aan denken dat wij vanaf volgend jaar ‘overschieten’, als de jongste op kot gaat.

Ik begrijp Fernands standpunt natuurlijk wel, er is de leeftijd, de onzekerheid ook hoe dat zal lopen met een kind uit een andere cultuur dat altijd met een rugzakje komt. Toch heb ik er veel vertrouwen in dat ik dat aankan. Ik verwacht van Fernand ook niet dat hij plots de heel aanwezige huisvader wordt. Hij is dat nooit geweest. We hebben ons altijd goed gevoeld bij dat rollenpatroon. Ook onze kinderen staan achter dit verhaal. De oudste zei onlangs dat een kind niet beter kan landen dan bij ons, wat me ontroerde. Ik ben wel bang voor de aanmeldingsprocedure. Ik hoorde al dat die behoorlijk streng is, en je ook als koppel uitgebreid ondervraagd wordt. Wij zijn een tandem die werkt, maar op een klassieke manier en misschien niet volgens het recept dat vandaag als ideaal wordt beschouwd. Ik denk dat we daaraan dus wel een beetje moeten werken.”

Fernand: “Ik ken Karla eigenlijk al mijn hele leven en onze omgeving is er altijd vanuit gegaan dat wij samen verder zouden gaan. Zíj heeft mij ten huwelijk gevraagd en ik had het gevoel dat ‘nee’ zeggen geen optie was. Zo ging het ook met mijn werk. Mijn vader had een boekhoudkantoor, ik ging boekhouden studeren en toen hij stierf – ik was toen nog maar 29 – leek het evident dat ik zijn zaak zou verderzetten. Op mijn dertigste had ik een vrouw en een zaak waarvoor ik niet echt gekozen had en ook nog eens vier kinderen. Ik ben echter opgevoed met het principe dat je verantwoordelijkheid nemen het allerbelangrijkste is in het leven en dat heb ik tot op vandaag gedaan.

Ik kom goed overeen met Karla, wij zijn zorgzame ouders, doen verder elk ons ding, vullen elkaar aan. Ik zie ons als de steunpilaren van ons gezin, maar als koppel vind ik ons minder geslaagd. Karla ziet dat zo niet, maar dat heeft met haar behoeftes te maken. Het gezin, moeder zijn, is voor haar altijd belangrijker geweest dan partner zijn. Ik heb me daar al jaren geleden bij neergelegd. Seksueel heeft het tussen ons nooit zo goed gewerkt, al goed dat we zo vruchtbaar bleken te zijn en we het bij wijze van spreken maar vier keer moesten doen om vier kinderen te hebben. Ik vind dat vandaag een gemis, dat ik vooral sterk ervaren heb toen ik ziek geworden ben en een paar maanden heb thuis gezeten.

Ik heb toen gevoeld hoe weinig wij eigenlijk delen, hoe sterk wij naast elkaar leven. Dat is ook de reden waarom ik twijfel aan het adoptieverhaal. We hebben al vier kinderen opgevoed, misschien is het nu toch tijd om als koppel wat dingen te gaan doen. Want daarin geloof ik wel, dat we meer naar elkaar kunnen toegroeien door een meer gezamenlijk leven. Ik wil het ook bewust wat rustiger aan doen, meer investeren in een sociaal leven, reizen… en met een klein kind dat bovendien ook heel veel zorgen met zich kan meebrengen, lukt dat opnieuw allemaal niet de komende jaren. Maar ik weet dat als Karla iets wil, ze er ook voor gaat. En wie ben ik dan om haar hierin tegen te houden. Als ze na de gesprekken hier effectief stappen wil zetten, zal ik mee in de procedure stappen.

Het jaagt haar wat schrik aan, weet ik, maar mij ook, al denk ik om een andere reden. Ik heb niet zoveel zin in een jonge sociale assistente die mijn privéleven komt uitspitten of ons komt uitleggen waar we het goed, fout of anders moeten doen. Stel dat we een negatief rapport krijgen, wat zal dat met ons doen, als koppel en hoe gaan we dan verder? Ik denk dat het belangrijk is dat we ook die kant van de zaak bekijken en voor onszelf dan zeker een soort van plan B hebben.”