SOS relatie: “Onze relatie veranderde toen we elkaars kinderen leerden kennen. Zijn dochter wil dat ik vertrek”

Katie (33) en Jo (46) zijn twee jaar samen en hebben elk twee kinderen uit een vorige relatie. Sinds ze samenwonen, maakt Helena, de oudste dochter van Jo, het hen niet gemakkelijk.

Wat zegt Katie?

“Hoe langer hoe meer voert Helena een strijd tegen me. Wat ik ook doe, ze blijft vechten tot ik vertrek”

Katie: “Ik leerde Jo kennen op een lezing over gezonde voeding. We wisselden mailadressen uit, spraken uiteindelijk eens af en van het een is het andere gekomen. Aanvankelijk ging alles heel goed, als wij samen zijn, waren er nooit spanningen. Dat veranderde toen we elkaars kinderen leerden kennen. We deden dat tijdens een weekendje Ardennen, op een vakantiedomein met veel kinderactiviteiten. Helena wou aan niets deelnemen, kleefde als het ware aan Jo en week niet. Ze keek als het ware door mij heen, alsof ik lucht was. Ik besprak het toen al met Jo, maar hij vond dat ik het uitvergrootte, hij had met Helena altijd al een sterke band gehad, ze had wat tijd nodig. Ik legde me daarbij neer, prentte mezelf in dat ik gewoon wat geduld moest hebben, het zou milderen.

Dat doet het niet tot op vandaag, integendeel. Het is verergerd, zeker sinds we samenwonen. Hoe langer hoe meer voert ze een strijd tegen me. Wat ik ook doe, ze blijft vechten tot ik vertrek. Ze is ook openlijk aanvallend, vergelijkt me de hele tijd met de ex van Jo, haar mama. Zij en haar mama zijn blond en ik donker, en papa ziet liever blond. Mijn spaghettisaus trekt op niets, is om van te kotsen. Ze maakt dan braakgeluiden, wat de rest grappig vindt, maar niemand wil nog eten. Jo lacht dan vaak mee en zegt dat ik overgevoelig reageer, dat het kinderen zijn.

Onze laatste vakantie samen was verschrikkelijk. Zo besliste Jo dat we het beste twee huisjes huurden, elk apart met de kinderen, want Helena wilde het zo. Ze is ook jaloers op mijn kinderen. Ik heb het financieel goed, rijd met een mooie wagen, mijn kinderen dragen merkkleding. Jo heeft het minder breed. Ik maal daar niet om, maar wil ook niet afgewezen worden. Zo wou ze onlangs niet mee op uitstap omdat ze vond dat mijn dochter en ik er veel te chic bijliepen, ze wilde niet in ons gezelschap gezien worden. Jo ging daar opnieuw in mee.

Na het tigste conflict een paar weken geleden gaf hij aan dat we elkaar misschien alleen kunnen zien op de momenten dat zijn kinderen er niet zijn. Ik heb het gevoel dat ik dan op de wachtlijst sta: als hij zijn kinderen heeft, hoor ik hem helemaal niet, zelfs geen telefoontje. Vreselijk vind ik het. De druppel die de emmer bij mij deed overlopen was een confrontatie afgelopen vrijdag. Jo en ik waren die week samen geweest en toen ik vertrok, kwam zijn dochter me expliciet een slipje en wat make-up geven. Die was ik volgens haar vergeten. Voor mij is het duidelijk, zolang Helena er is, krijg of heb geen plaats in hun gezin. Jo geeft aan dat hij verder wil met mij, maar ik kan het op deze manier niet. Ik verwacht dat hij toch ook eens mijn standpunt inneemt, niet gewoon altijd de kaart van zijn dochter trekt. Dat is toch niet te veel verwacht. Wat is een relatie anders?”

Wat zegt Jo?

“Helena stelt zich aan en zegt al eens kwetsende dingen, maar daar kijk je als volwassen vrouw toch doorheen”

Jo: “Toen ik Katie leerde kennen was ik bewust al een aantal maanden alleen. Ik had een moeilijke relatie achter de rug, met veel conflicten, en had het een beetje gehad met relaties. Katie leek anders te zijn, een zachtere vrouw. Ik vond haar ook bijzonder aantrekkelijk, vrouwelijk en mijn ego was gestreeld dat zo’n mooie, veel jongere vrouw, met ook nog eens veel middelen, voor mij viel. Aanvankelijk leek alles goed te gaan, ik hield de kinderen er bewust nog wat buiten, want wist uit mijn vorige relatie hoe moeilijk dit kan zijn. Ik weet ook dat Helena enorm aan mij gehecht is en moeite heeft om me te delen met iemand anders. Door het contact geleidelijk aan op te bouwen dacht ik conflicten te kunnen vermijden, maar dat bleek valse hoop.

Al van bij het eerste contact tussen Helena en Katie was er wrijving. Ik probeerde de gemoederen wat te bedaren, vooral door Katie gerust te stellen. Ik begrijp ook niet waarom ze zich zo bedreigd voelt door Helena. Net zoals in een vorige relatie zit ik tussen twee vuren. Ik begrijp dat niet. Helena is 14, hoe kan zij nu een bedreiging zijn voor een volwassen vrouw? Waarom laat Katie het niet gaan, wetende dat het pubergedrag is? Ja, Helena stelt zich aan en zegt al eens kwetsende dingen, maar daar kijk je als volwassene toch doorheen. Ik wil ook niet openlijk tegen Helena ingaan, dat maakt het alleen maar erger.

Ik zie mijn dochter graag, ze heeft me nodig. Bij haar moeder loopt het allemaal al bijzonder moeilijk, ik wil dat ze hier bij mij toch wat rust en zekerheid ervaart. Haar ma heeft gekozen voor een andere man, nog tijdens onze scheiding. Ze trok bij hem in, paste zich op alle vlakken aan, waardoor de kinderen het gevoel hadden niet van tel te zijn, geen plaats te hebben daar. Ze moeten daar ook een kamer delen, met zijn kinderen.

Al de conflicten die er de laatste tijd zijn, ik begrijp er niets van. Ik heb nu de hele tijd het gevoel dat er spanning is als we allemaal samen zijn, en denk om die reden dat het beter is de dingen wat uit elkaar te trekken, tot iedereen zich beter voelt. Katie ziet ook spoken. Ze beschuldigt Helena van allerlei dingen waarvan ik denk dat ze nooit zo bedoeld zijn. Ze eist nu ook op een onredelijke manier dat ik positie kies, openlijk voor haar ga, Helena terechtwijs in haar bijzijn, maar dat kan ik toch niet. Wie kan dat nu verlangen? Mijn liefde voor mijn dochter is toch iets anders dan mijn liefde voor haar? Ik probeer mijn tijd en aandacht nu een beetje te verdelen, maar ook dat werkt helemaal niet. Katie voelt zich constant tekort gedaan, eist allerlei dingen van mij die ik moeilijk kan waarmaken. Ze verwijt me ook dat ik niet duidelijk ben tegenover Helena, dat ik en mijn ex nooit meer zullen samenkomen, en dat ik echt voor Katie kies en met haar verder wil gaan. Ik kies wel voor Katie, maar als het betekent niet kiezen voor Helena, dat kan niet.”

Hoe moet het nu verder?

“Jo worstelt met loyaal zijn in zijn relatie als partner en loyaal zijn als papa ”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Al van bij de aanmelding is het duidelijk dat Katie heel gefrustreerd is. Doordat Jo dit gevoel als onredelijk wegzet, voelt ze zich permanent afgewezen en zoekt ze wanhopig naar een vorm van erkenning. Jo op zijn beurt wil voor iedereen goed doen, maar door nooit openlijk te kiezen of een standpunt in te nemen, komt hij constant in het oog van de storm terecht. Hij worstelt met loyaal zijn in zijn relatie als partner en loyaal zijn als papa.

We hebben het over de relatie tussen Jo en zijn kinderen. “Eigenlijk zijn wij beste vrienden. We shoppen samen, gaan dan iets drinken of uit eten. We delen veel en ik denk dat Katie daar wat jaloers op is.” “Ik ben helemaal niet jaloers, maar vind het niet kunnen dat zij mij de les spelt, geen respect toont. Gisteren zei ze dat ik een te dik gat heb voor een witte broek, dat haar mama daar beter mee staat en Jo altijd van hyperslank heeft gehouden.” Daarop reageert Jo schouderophalend. “Dit bedoel ik dus. Hoe kan ze zich zo op stang laten jagen door een puber? Ik zie de kinderen maar om de week en heb dan geen zin in dit soort van strijdtonelen.”

Ik heb het met hen over de verhoudingen tussen ouders en kinderen na een scheiding, hoe kinderen automatisch een wat andere positie innemen, er meer gedeeld wordt. Jo erkent dit. “Ik heb in Helena inderdaad een vertrouweling gevonden, al blijft ze mijn dochter.” Als ik hen vraag een tekening te maken van de verhoudingen binnen hun nieuw samengesteld gezin, zet Jo alle gezinsleden op een rij, met naast hem aan de ene kant Katie en aan de andere Helena. Katie tekent een stamboompje met naast Jo, Helena en zij wat verderop, alleen. Als ik suggereer dat ik geen van hun beider posities benijdenswaardig vind, komt er vanalles naar boven. “Ik zit inderdaad vaak tussen twee vuren, terwijl ik alleen maar rust wil.” “Ik voel me zo vaak eenzaam en alleen, alsof ik niet meetel en er niet bij hoor, wat ik ook doe.”

We hebben het over partnerschap, hoe belangrijk het is dat een partner naast je kan en mag staan en je kinderen in de stamboom de onderste rij bevolken, dat ze kind van hun ouders mogen zijn. “Moet ik Helena dan afwijzen? Dan zie ik haar nooit meer!” Ik geef aan dat het vooral over duidelijkheid, grenzen, maar ook over bevestiging gaat en we bespreken hoe dit concreet kan. Ze proberen het de daaropvolgende week. Helena mag niet langer in de auto naast papa voorin zitten, maar achterin bij de andere kinderen en Katie zit naast Jo. Dat zorgt voor een fikse ruzie, maar ook voor een open gesprek, met zowel Helena als Katie. Dat eerste succesje geeft Jo en Katie de moed om verder te proberen.

De daaropvolgende maanden zijn er talrijke situaties waarbij Helena zich recht tegenover Katie positioneert. Soms raakt de situatie ontmijnd, soms ook niet. Zodra Helena zelf een vriendje heeft, komt er wat meer rust. Bovendien plant Jo maandelijks met haar een apart uitstapje, als een extra bevestiging van hun papa-dochter-band. Langzaam maar zeker gaat daardoor de strijd liggen en vinden ze als nieuw samengesteld gezin een beter evenwicht.”

Uit: Libelle 9/2020 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Seks is voor hem pure ontspanning, maar voor mij is het echt een opdracht”
• SOS relatie: “Ik wil verder met ons leven, maar als ik onze toekomst ter sprake breng, haakt hij af”
• SOS relatie: “Hij vindt dat ik moet afvallen, dat het allemaal wat strakker mag. Dat maakt me zo onzeker”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!