SOS relatie: “Ik stond er vooral alleen voor in ons gezin. We leefden op den duur naast elkaar”

Lien (35) en Gregory (36) zijn al drie jaar uit elkaar. In die tijd woonden hun dochter en zoon voornamelijk bij Lien. Maar nu wil Gregory zijn kinderen vaker zien.

Wat zegt Lien?

“Ik vind het vreemd dat zijn vaderlijke gevoelens nu ineens de kop opsteken. Volgens mij is hij jaloers op mijn relatie”

Lien: “Ik ken Gregory al sinds de middelbare school. Op mijn achttiende was ik schoolmoe en ging ik werken voor een poetsdienst, wat ik tot op vandaag met plezier doe. Het geeft me de mogelijkheid goed voor mijn gezin te zorgen. Gregory studeerde boekhouden en ging werken voor een baas. We kregen kinderen, bouwden een huis, het ging allemaal goed. We waren een gewoon gezinnetje. Tot Gregory besliste zelfstandige te worden. Een eigen zaak was iets waarvan hij altijd al droomde, maar wat ik niet goed zag zitten. Ik wist dat ik er vooral alleen ging voor staan in ons gezin en dat er nog weinig tijd zou zijn voor andere dingen.

Zo is het ook gegaan. We leefden op den duur wat naast elkaar. Gregory leerde tijdens een opleiding een jongere vrouw kennen, iemand met net zoveel ambitie als hij. Hij is van de ene op de andere dag vertrokken, zonder uitleg. Dat was voor mij een donderslag bij heldere hemel. Ik heb heel diep gezeten, maar kon me gelukkig optrekken aan de kinderen. Je hoort dat wel vaker. Ze zijn de reden waarom je dagelijks moet opstaan, voor eten moet zorgen, verder moet doen. Omdat ik altijd alleen voor de kinderen heb gezorgd, vond ik het niet meer dan normaal dat ze bij mij zouden blijven.

Gregory liet ook echt àlles achter, ging in een nieuw huis wonen met zijn vriendin en was geen vragende partij om de kinderen meer te zien dan dat ene weekend om de twee. Nu, drie jaar verder, merk ik dat de kinderen daar veel baat bij hebben. Ze voelen zich thuis bij mij en ik wil dat zo houden. Sinds een paar maanden heb ik een vriend. Hij woont niet bij ons, maar is er wel vaak. We kiezen bewust voor een latrelatie, want hij heeft ook twee kinderen. We hebben het samen goed. Zo gingen we onlangs op vakantie naar Tenerife en dat viel enorm mee. Ik schrok toen Gregory aangaf de kinderen meer te willen zien en aanstuurde op een volledige co-ouderschap. Ik vind het vreemd dat zijn vaderlijke gevoelens nu ineens de kop opsteken. Volgens mij is hij jaloers op mijn relatie. Hij begint zich ook ineens te bemoeien met dingen waarnaar hij vroeger niet omkeek. De aankoop van kleding voor de kinderen, de vakanties of iets wat ik veranderde in het huis dat vroeger van ons samen was. Heel vreemd.

Ik wil geen andere regeling voor alle duidelijkheid. Ik geloof ook niet dat Gregory tijd heeft voor onze kinderen, hij werkt nog altijd heel hard en leidt met zijn vriendin een soort van vrijgezellenbestaan. Daarin passen geen kinderen. Ik vind dat hij vooral wat rekening mag houden met hen en niet enkel bezig moet zijn met zijn wisselende behoeftes. Ze leven nu in een stabiele situatie, en het gaat goed met hen, waarom zouden we dat veranderen? Hebben de kinderen nog niet genoeg meegemaakt?”

Wat zegt Gregory?

“Mijn zaak is nu zo goed als uitgebouwd, mijn huis is afgestemd op hen en ik ben bereid om bewust tijd voor hen te maken”

Gregory: “Lien en ik hebben een lange geschiedenis en ofwel groeien mensen dan uit elkaar of net naar elkaar toe. Bij ons was het duidelijk het eerste. Omdat wij zo lang zijn samen geweest, voelt Lien aan als familie. Vooral toen de kinderen kwamen, had ik het gevoel dat we als broer en zus samenleefden. Ik heb Lien altijd gewaardeerd voor alles wat ze deed voor ons gezin, maar binnen onze relatie was ik ongelukkig en voelde ik het al lang niet meer. Dat had met veel dingen te maken. Ze trok me al een hele tijd fysiek niet meer aan, ze was in mijn ogen veranderd van het leuke buurmeisje in iemand met behoorlijk wat overgewicht. Ook de manier waarop we naar de toekomst keken, kwam niet meer overeen. Voor Lien is haar gezin het belangrijkste, de rest in het leven is daaraan ondergeschikt. Werken is voor haar bijvoorbeeld alleen geld verdienen. Ik heb altijd meer ambitie gehad, ik vind zelfontplooiing, het gevoel iets op te bouwen belangrijk. Wij hadden daarover vaak ruzie, zij vond altijd dat ik er te weinig was.

Ik ben vertrokken omdat het op was tussen ons. De relatie die ik toen begonnen ben was niet de reden, wat Lien er ook over denkt. Het heeft het wel wat makkelijker gemaakt om de stap te zetten. Toen ik zag hoe Lien daaronder leed, voelde ik me schuldig. Hoe je het ook draait of keert, je kiest er niet voor om te scheiden en ergens voel je je toch falen. Al die dingen samen: ik die weg wou, Lien die diep zat en zich volledig terugplooide op de kinderen, mijn nieuwe relatie… maakten dat ik toen keuzes heb gemaakt waarvan ik nu spijt heb. Ik heb veel achtergelaten, zoals het huis, en daarmee kan ik leven. Het is de regeling voor de kinderen die ik in vraag stel.

Ik voel steeds vaker hoe graag ik tijd met hen doorbreng. Mijn zelfstandige zaak is nu zo goed al uitgebouwd, ik heb een huis dat afgestemd is op hen, ben bereid om bewust tijd voor hen te maken. Ik wil als vader ook een rol spelen in hun leven, er voor hen kunnen zijn. Nu is dat allemaal vrij oppervlakkig. Ik besef dat ik bij onze scheiding te vaak heb toegegeven onder invloed van mijn schuldgevoel. Maar ook, het lijkt me belangrijk voor het evenwicht van de kinderen dat ze me meer zien. Dat Lien een relatie heeft, heeft er niets mee te maken. Ik vind het een belediging dat ze dit zo probeert uit te leggen. Ik wil dit liefst niet via juridische weg afdwingen, vandaar de stap naar hier. Het belang van de kinderen primeert, ook voor mij, maar een status quo is niet goed voor hen en ook niet voor mij. Ze hebben het recht om hun vader ten volle te kennen en ik heb het recht om ook voor hen te zorgen.”

Hoe moet het nu verder?

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Het zijn niet mijn eerste gesprekken met Lien en Gregory. Ook drie jaar geleden, toen Gregory net had aangekondigd dat hij wou scheiden, kwamen ze een paar keer op gesprek. Toen werd al snel duidelijk dat Gregory geen weg terug zag en de breuk definitief was. Hij stelde zich toen eerder onverschillig op, wilde zo snel mogelijk scheiden. Het leek meer op een vlucht. Ook bij het opmaken van het ouderschapsplan ging hij gewoon akkoord met alles wat Lien vroeg. Een diepgaander gesprek over schuldgevoel, ouderschap, afspraken, veranderde daar toen weinig aan.

Vandaag is de situatie anders. Beiden hebben de scheiding voor een groot stuk verwerkt, er is meer afstand tussen hen. Bij Gregory merk ik duidelijk frustraties over de keuzes die hij toen heeft gemaakt. ‘Als ik daar nu op terug kijk, heb ik toegevingen gedaan om Lien te sparen, vanuit een onterecht schuldgevoel. In een relatie draag je schuld met twee, altijd.’ Lien van haar kant schermt vooral met het welzijn van de kinderen, de stabiele thuis die zij hen biedt. ‘Als hij ze toch zo graag ziet, waarom laat hij alles dan niet bij het oude. Ze hebben het nu al moeilijk met de wissel. Wat als het over nog meer tijd weg van mij gaat?’ Ik bespreek met hen dat er in dit alles geen ideaal scenario is en dat het beste scenario voor de kinderen het scenario is waar beide ouders achterstaan. We praten over hoe kinderen de gevoelens, de angsten, de stress van hun ouders spiegelen. En vooral, dat kinderen onbeperkt loyaal willen kunnen zijn naar hun beide ouders. Beiden beseffen dat, maar zijn er tegelijkertijd van overtuigd dat hun visie de juiste is. ‘Uiteraard is hun vader belangrijk, maar ik vind het ook belangrijk dat ze niet uit een koffertje moeten leven.’ ‘Ik vind stabiliteit ook belangrijk, maar nog belangrijker vind ik het om als vader een volwaardige opvoedrol te hebben in hun leven, zeker nu ze wat ouder worden.’

Omdat hun vraag een bemiddelingsvraag is richting een compromis én er voor al hun standpunten veel te zeggen valt, hou ik het in de bij rustig en uitgebreid aan bod laten komen van wat er leeft aan beide kanten. Zo weet Lien dat als Gregory doorzet, hij de kinderen naar alle waarschijnlijkheid voor de helft van de tijd toegewezen krijgt. Gregory op zijn beurt beseft echter dat het afdwingen van zo een regeling zijn contact met hen niet ten goede zal komen. De opening komt er op het moment dat er aan beide kanten een vorm van erkenning is. Gregory die Lien prijst voor wat ze deed de afgelopen jaren. Lien die begrip opbrengt voor het verlangen van Gregory om de kinderen vaker te zien. Hij wil de weg van de geleidelijkheid bewandelen. Ook bevestigt hij dat hij het er moeilijk mee heeft dat een andere man zijn kinderen nu vaker ziet dan hij, wat Lien begrijpt. Ze spreken af om het aantal dagen voor het de daaropvolgende maanden op te voeren tot 4 en het zo verder te bekijken en binnen zes maanden nog een keer een gesprek in te plannen.”

Uit: Libelle 13/2020 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Als ik begin over een gezin, heeft hij het altijd over ‘later’. Maar ik wil zekerheid”
• SOS relatie: “Toen ik hem met zijn bedrog confronteerde, kwam het hele verhaal eruit. Alsof hij had gewacht om het te kunnen vertellen”
• SOS relatie: “Onze relatie veranderde toen we elkaars kinderen leerden kennen. Zijn dochter wil dat ik vertrek”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!