SOS relatie: “Hij vindt dat ons seksleven niet is wat het moet zijn. Dat die behoefte weg is, vind ik op onze leeftijd normaal…”

Pierre en Carla zijn 25 jaar getrouwd en sinds kort woont hun dochter in het buitenland. Pierre heeft het moeilijk met het lege nest: hij vindt zijn huwelijk leeg.

Wat zegt Carla?

“Pierre kan zich zo emotioneel opstellen, zo kinderachtig uiting geven aan dingen, ik word er onnozel van. Ik wil een man die zich als een man gedraagt”

Carla (52): “Ik leerde Pierre kennen tijdens onze stages als verpleegkundige. Wij waren elkaars eerste lief, ook al waren wij toen al twintigers. Ik ben de jongste in een groot gezin van zeven kinderen. Het was er altijd een drukke bende, gezelschap verzekerd. Relaties zijn me daardoor pas op latere leeftijd gaan interesseren.

Tot op vandaag betekent mijn familie alles voor mij. Ik heb een uitstekende band met mijn vier zussen. Wij zijn in het weekend vaak bij elkaar, reizen ook meestal samen. Pierre ziet dat nu niet meer zitten, wat ik spijtig vind. Hij wil vaak dingen doen als koppel, maar daar hou ik dan niet van. We zijn altijd als gezin op reis geweest, samen met onze dochter en ook altijd in het gezelschap van minstens een van mijn zussen en haar gezin. Niets gezelliger dan als familie op een zomeravond in het zuiden lekker te eten en bij te praten.

Ook op andere vlakken ervaar ik bij Pierre een druk. Hij vindt dat ons seksleven niet is wat het moet zijn. Ik vind het op onze leeftijd normaal, dat de behoefte aan seks weg is. Ik ben uiteindelijk al een vijftiger, zit in de menopauze. Kan hij daar wat rekening mee houden? Ik heb er ook minder behoefte aan, je kunt zoiets toch niet forceren. Bovendien is dat sinds mijn zwangerschap allemaal wat naar de achtergrond verschoven. Die is heel moeilijk verlopen en zorgt er onder andere tot op vandaag voor dat ik ongemakken heb. Zijn drammerigheid over dat onderwerp vind ik zo ergerlijk.

Dat gevoel van ergernis is er vaker. Pierre kan zich zo emotioneel opstellen, zo kinderachtig uiting geven aan bepaalde dingen, ik word er onnozel van. Ik wil een man die zich wat als een man gedraagt. Ik vind het ook belangrijk dat elk van ons zijn ding kan doen. Oké, hij heeft geen zin om de hele tijd met mijn familie op te trekken, maar dat wil dan niet zeggen dat ik dat niet kan of mag. Ik zou graag hebben dat hij een eigen invulling voor zijn tijd zoekt. Hij spreekt ervan om vroeger te stoppen met werken en dan samen dingen te gaan doen, maar dat is helemaal niet mijn idee van onze toekomst.

Wij hebben in ons huwelijk altijd elk ons ding gedaan. Naast mijn werk, zorgde ik ook veel voor onze dochter Annelies. Ze speelde volley in competitie en ik begeleidde haar daar telkens bij. Daarna heb ik haar veel ondersteund bij haar studies. Vandaag woont ze in de States, ze is er volop carrière aan het maken. We bezochten haar al een paar keren en dat was telkens erg aangenaam. Het toont dan ook aan dat ik me toch vooral goed voel in het gezelschap van meerdere mensen, zoals ik dat thuis altijd gewoon ben geweest en niet in het één-op-één-contact met Pierre. Ik kom naar hier omdat hij dat wil en ik hoop dat hij hier ook eindelijk zal begrijpen hoe het voor mij is.”

Wat zegt Pierre?

“Ik probeer al lang met haar als koppel te leven, maar ze wijst mij meestal af. Samen dingen doen met Annelies of met haar familie, verder gaat het nooit”

Pierre (53): “Toen ik Carla leerde kennen woonde ik al tijd alleen. Ik ben op mijn achttiende het huis uitgegaan en er nooit meer terug gekeerd. Ik was zo blij dat ik op kot kon, weg van de spanningen. Ik kom niet uit een warm gezin, mijn ouders hadden een slechte relatie en waren niet in staat om voor hun kinderen te zorgen. Mijn moeder had ernstige psychische problemen en was heel onvoorspelbaar in haar gedrag. Ik heb als oudste altijd voor iedereen gezorgd. Mijn vader was de grote afwezige. Hij kon niet om met de situatie, werkte heel veel en was ook gedurende langere periodes in het buitenland.

Hij was bovendien heel negatief tegenover mij. Ik kon nooit iets goed doen. Hij kleineerde me voortdurend, kon het niet hebben dat ik goed studeerde. Toen ik Carla leerde kennen, werd ik direct opgenomen in haar familie. Dat voelde zo goed, dat ik uit het oog verloor dat er tussen ons niet zoveel was. Ik was niet echt verliefd op haar, maar voelde me wel veilig, we deelden dezelfde toekomstvisie.

Seksueel klikte het al nooit echt tussen ons. Ze was heel kritisch. Vrijen was nooit ontspannend. Ik ademde te zwaar, maakte te veel lawaai tijdens het klaarkomen, ik rook niet zoals ze het wou, ik mocht haar borsten niet aanraken. Vrijen leek altijd meer op een strijd. Na de geboorte van Annelies was haar zin in seks volledig weg. Ze zegt dat het pijn doet. Mijn behoefte aan affectie, aan nabijheid is echter bijzonder groot en dat wordt almaar meer een probleem waarmee ik niet verder kan. Ik probeer al heel lang met haar als koppel te leven, maar ze wijst mij daar meestal op af. Samen dingen doen met of voor Annelies, met haar familie, verder gaat het nooit.

Ze is de laatste jaren ook almaar kritischer geworden. Ik kan niets goed doen. Ik doe meer dan mijn deel in het huishouden, maar volgens haar doe ik het niet juist. Er is altijd wat. Ze verwijt me dat ik haar teveel opeis, maar hoe zou dat nu kunnen? We doen gewoon niets samen. De moeilijkste momenten bij ons zijn aan tafel. Ze sluit zich volledig af, wil niet praten over ons leven, alleen over het weer of wat de familie gepland heeft. Het is dus vaak stil, zodat we de televisie aanzetten. Ik vind dat het zo niet verder kan, dat het tijd is om aan onze relatie te werken. Ik wil ook niet constant alleen met de familie op stap gaan. Op zich zijn die samenkomsten wel leuk, maar elk weekend meerdere keren samenkomen en tijdens de week constant familie in huis is voor mij van het goede te veel. Het is voor Carla een vluchtroute weg van mij. Als ik haar daarmee confronteer haalt ze haar schouders eens op. Ik hoop via deze weg ons huwelijk op het goede spoor te krijgen.”

Hoe moet het nu verder?

“Voor Carla is het duidelijk: Pierre heeft een probleem, zij niet. Pas als hij woedend wordt, komen er barstjes in haar afwijzende houding”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Afstandelijk en schijnbaar emotieloos, zo lijkt het contact tussen Carla en Pierre. Als Pierre zijn verlangen naar meer relatie uit, reageert Carla defensief. Daarbij heeft ze vooral kritiek op het gedrag van Pierre. ‘Pierre kan zich zo irritant flauw gedragen. Slechter dan een kind dat aandacht zoekt.’

Uit alles blijkt dat voor Carla de aanval de beste verdediging is. Op die manier zorgt ze ervoor dat niet het gemis aan verbondenheid in hun relatie aan bod komt, maar dat het altijd over Pierre gaat. Dat duwt hem in de verdediging, waardoor zij nog duidelijker voor de aanval kiest. ‘Ik vind het zo moeilijk. Wat ik ook zeg of doe, zij is altijd boos. Over gevoelens praten is voor haar onmogelijk.’ We hebben het over hun seksleven. ‘Niet alleen vrijen we nooit meer, Carla raakt me nooit aan en slaapt ook apart.’ ‘Pierre snurkt en ik heb mijn slaap nodig.’ Volgens Carla is hun probleem dat zij rationeel is en Pierre emotioneel en de verschillen niet te overbruggen zijn. ‘Hij wil meer emoties zien, er de hele tijd ook over praten, ik word daar moe van. Wel, ik wil minder emotie, meer rationaliteit, dat is toch even gerechtvaardigd?’

Ik bespreek met hen dat iedereen emotioneel is, maar dat we allemaal op een andere manier met emoties leren omgaan. Bij Carla thuis was het uiten van kwetsbaarheid een groot taboe. ‘Wij doen samen dingen, zijn er voor elkaar, dat is toch genoeg.’ Voor Carla is het duidelijk, Pierre heeft een probleem, zij niet, en Pierre is ook het probleem. We komen uit bij het thema dat een relatie per definitie iets is tussen twee mensen en hoe ze samen die relatie maken tot wat ze is. Die gedeelde verantwoordelijkheid is voor Carla een moeilijke horde. Doordat Pierre altijd het boetekleed aantrok, zich verantwoordelijk voelde voor alles wat er in de relatie gebeurde, kon ze die houding makkelijk aanhouden en dat blijft ze doen. ‘Ik denk dat het duidelijk is wie hier een probleem heeft.’ Daarop wordt hij kwaad, op een manier die ze niet kent. ‘Zo kan dit voor mij niet meer, zo wil ik niet meer leven. Dat is eenzamer dan eenzaam.’ Dit brengt haar uit haar evenwicht, zorgt voor een barst in haar afwijzende houding.

Voor het eerst voel ik dat er een vorm van connectie is tussen hen en blijkt ook duidelijk dat Carla haar huwelijk, Pierre niet kwijt wil. Na acht sessies komen we op het punt waarop beiden bereid zijn naar hun aandeel in de relatie te kijken en daarmee aan de slag te gaan. Die opbouw spreidt zich over een periode van twee jaar en verloopt moeizaam met veel vallen en opstaan. Ze blijven ook erna maandelijks op gesprek komen. Voor hen zijn de gesprekken de momenten waarop ze het makkelijkst dichter bij elkaar komen en waardoor ze hun huwelijk verder kunnen zetten.”

Uit: Libelle 50/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Opnieuw drie jaar borstvoeding geven, is geen optie. Toen ik dat aan hem vertelde, werd hij boos”
• SOS relatie: “De voorspelbaarheid in onze relatie is groot. Vaak besluipt me een gevoel van ‘is dit het nu?'”
• SOS relatie: “Dat ze nu alleen wil gaan wonen, vind ik pijnlijk. Ik voel me letterlijk bij het huisvuil gezet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!