Kim gaf haar job als psychologe in het brandwondencentrum op om fulltime voor haar kinderen te zorgen. Sinds vorig jaar geeft ze thuisonderwijs aan haar oudste. Ik botste tegen het schoolsysteem in België. Maar een gemakkelijke keuze was het allerminst.
Kim: “Voor ik mama was, werkte ik als psycholoog in een brandwondencentrum. Ik hield van mijn job en van mijn collega’s. Er was geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om ooit te stoppen met werken en thuisblijfmoeder te worden. Toen Bojan er zeven jaar geleden kwam, nam ik zes maanden moederschapsverlof. We hadden een crèche geregeld en na die zes maanden zou ik terug aan de slag gaan, alles was in kannen en kruiken. Tot die datum naderde… Toen begon het bij mij te knagen.
Bojan was een gevoelige baby en hij leek niet klaar voor de opvang. Het was bovendien een grote crèche, en het voelde niet juist hem daar achter te laten en die zorg uit handen te geven. Tegelijkertijd wilde ik zelf nog wat thuis blijven, langer bij hem zijn.”
Toen het einde van mijn verlof naderde, voelde ik veel weerstand. Ik wilde mijn kindje dicht bij me houden
Geen voorbeelden uit de omgeving
“Op dat moment dacht ik al een eerste keer aan thuisblijfmoeder worden, toch werd het niet in een vingerknip beslist. Mijn man zag het initieel niet zitten. Ik hield toch zo van mijn job? En wat zou dat financieel voor ons gezin betekenen? En wat als ik toch een job zou missen? Ook andere mensen uit mijn omgeving reageerden sceptisch: we zouden het eerste koppel zijn in onze vriendengroep waarvan een van de ouders thuisbleef. Zelf was ik ook wat onzeker hoor: dat maatschappelijke standaard plaatje zit er zo ingebakken. Ik had nooit verwacht dat ik thuisblijfmama zou worden. Toch voelde ik heel sterk dat dit was wat ik wilde.”
Nieuwe prioriteiten
“Aanvankelijk besloot ik mijn verlofperiode met zes maanden te verlengen. Ik miste mijn collega’s wel, maar mijn job niet echt. Meer zelfs: ik zag mij er niet meer teruggaan Moeder worden had mij veranderd en deed mij inzien dat er andere prioriteiten waren. Ik volgde mijn buikgevoel en gaf na nog een verlofperiode mijn ontslag. Daarna volgden Adan en Yulia. Ik genoot echt met volle teugen van het moederschap. Ik was nog steeds thuis, want ik wilde dat zij, net als Bojan, niet naar de crèche hoefden te gaan.
Mijn man was initieel geen voorstander van het idee dat ik thuis blijfmama zou worden
Thuisonderwijs
“Hoewel de keuze om thuisblijfmama te worden al niet zo voor de hand liggend was, was het nog minder evident om thuisonderwijs te geven. Dat leek me echt heel ongewoon, iets voor de echte alternatievelingen (lacht). Ik heb trouwens helemaal niets tegen het onderwijs, ik kom uit een onderwijsfamilie: mijn man staat in het onderwijs, mijn mama is lerares en ik heb zelf ook in het onderwijs gewerkt. Het is dan ook een proces van jaren geweest om die knoop te door te hakken, we hebben dat weloverwogen beslist.”
Voor thuisonderwijs kiezen was niet evident. Dat maatschappelijke standaard plaatje zit er zo hard ingebakken
“Bojan is als kleuter wel naar school geweest. Maar het was een moeilijk parcours, de gevoeligheden die hij als baby had, bleven ook toen hij ouder werd. Die schoolstart liep daarom niet van een leien dakje. Vijf dagen in grote klasgroepen met weinig voorspelbaarheid waren moeilijk voor Bojan. Ik botste op het feit dat het schoolsysteem zoals het georganiseerd is in België, niet aansloot op wat Bojan nodig had. Vooral de overprikkeling en te hoge verwachtingen lagen moeilijk. Bojan kwam vaak overprikkeld thuis en ik merkte dat hij er niet gelukkig van werd. Vorige zomer besloten we ervoor te gaan. Een extra reden: we droomden ervan om rustiger en groener te gaan wonen: Bojan in het midden van het schooljaar van school laten veranderen, leek ons geen goed idee.”
Trial en error
“Ik wist niet heel goed hoe ik aan dat onderwijs moest beginnen. Er zijn niet echt richtlijnen over hoe je het moet aanpakken of welke werkboeken je best volgt. Ik googelde de leerplannen en einddoelstellingen en zocht op wat Bojan allemaal hoorde te kennen. Ik vond gelukkig een gezin dat mij wat wegwijs maakte: welke boeken moest ik kopen, waar kon ik die kopen? Zo’n dingen zijn allemaal niet zo evident.
Initieel probeerde ik een beetje de schoolcontext na te bootsen: ik kocht allerlei boeken, hield me aan de pauzes, we zaten samen aan tafel te werken… Gaandeweg ontdekte ik dat dat helemaal niet nodig is. Bojan heeft veel behoefte aan spelen, zelf ervaren en naar buiten gaan. We zitten weleens achter een schoolschriftje, maar dat moet voor hem niet te lang duren. En dat begrijp ik. Het is allemaal trial en error.
Ik maak me op zich geen zorgen of hij al dan niet de doelen zal behalen. Het is vooral belangrijk om hem nu een uitdagende omgeving aan te bieden
Ik maak me op zich geen zorgen of Bojan al dan niet de doelen zal behalen. Ik ben ervan overtuigd dat – zeker op deze leeftijd – nog helemaal niet zoveel nodig heeft. Ik vind het belangrijk om hem een uitdagende omgeving te bieden, en dan komt hij vanzelf wel tot leren. Bojan heeft zelf leren leren en schrijven, ik heb niet heel veel moeten tussenkomen.
Jaar per jaar
Adan is een extraverter kind dan Bojan, dat merk ik heel goed. Daardoor twijfel ik soms natuurlijk, want hij heeft meer nood aan sociaal contact. Vanaf komend schooljaar is hij ook schoolplichtig. We gaan een jaar thuisonderwijs proberen en dan evalueren we gewoon opnieuw. Dat sociaal contact vinden we trouwens heel belangrijk. De kinderen hebben verschillende hobby’s. En Bojan is nu ook op kamp: van ‘s morgens tot ‘s avonds. Een hele week met mensen die hij helemaal niet kent… Hij is ontzettend gegroeid, en zou misschien nu wel het onderwijs in kunnen. Toch ben ik het niet meteen van plan. Ooit gaan mijn kindjes terug naar het reguliere onderwijs, maar ik bekijk het jaar per jaar.”
Benieuwd naar de avonturen van Kim en haar kinderen? Hier kun je ze volgen op Instagram.
Meer getuigenissen van mama’s:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!