Zomercolumn: Over het leven van een single mama

Op 14 februari was het exact drie jaar geleden dat de vader van mijn dochter en ik een punt achter onze relatie zetten. Die ietwat ongelukkige datum heb ik zelf gekozen. Het ging al lang slecht tussen ons, maar op Valentijnsdag werd ik me ervan bewust dat het niet meer beter zou worden. De confrontatie met verliefde koppeltjes en zeemzoete lovesongs drukte me keihard met mijn neus op de feiten: we pasten niet bij elkaar.

En dus ben ik nu al drie en een half jaar alleen. Drie en een half jaar zonder affectie, zonder onvoorwaardelijke steun van een partner, zonder romantiek, en uiteraard zonder seks. Uit vrije wil. Voor dat laatste zijn er altijd wel ergens kandidaten te vinden. Of dat wordt toch gezegd. Maar aangezien seks-zonder-liefde niet echt mijn ding is, spreek ik niet uit ervaring.

“De positieve Facebookstatussen van mijn gescheiden vrienden gaven me hoop. Er zou vast snel iemand nieuw in m’n leven komen”

Het leek zo makkelijk als ik de Facebookstatussen en Instagramfoto’s van mijn gescheiden vrienden en kennissen mocht geloven. Hun relatie begon te wankelen, het ging van kwaad naar erger. Ze besloten uit elkaar te gaan, het deed pijn, ocharme de kinderen, praktische beslommeringen, een paar maanden verdriet, en dan… Uit het niets doken ze op: foto’s met nieuwe partners, vergezeld van een veelzeggende hashtag (#newlove of #loveofmylife of #everyendingisanewbeginning). De liefde spatte van het smartphonescherm. Nog een paar weken later stond hun nieuw samengestelde kroost mee op de foto tijdens een boswandeling of een weekendje aan zee (#familytime). Die positieve berichtgeving over het leven na een scheiding gaf hoop in de maanden na mijn eigen breuk. Ik moet gewoon door deze donkere periode en dan komt er iemand nieuw in mijn leven die alles weer goed maakt.

Drie en een half jaar later ben ik welgeteld op nul dates geweest en ben ik één keer gekust. De kus in kwestie kwam geheel onverwacht en was eerder gênant dan romantisch. Het feit dat ik een dochter heb die extreme nood heeft aan routine, helpt mijn liefdesleven ook niet vooruit. Als niet ik maar een babysit Alix in bed stopt, kan ik misschien wel een
avondje op stap, maar moet ik dat de rest van de week bekopen met slapeloze nachten.

Op aanraden van mijn hippe kapster (drie keer gescheiden, drie kinderen van drie mannen en toch een bloeiend liefdesleven) heb ik op een eenzame zaterdagavond een Tinderprofiel aangemaakt. Het koud zweet brak mij uit bij het zien van al die wanhopige vrijgezellen met hun smekende blikken. ‘X heeft superlike voor jou gebruikt!!!’ Help, wat is superlike? En moest ik nu naar rechts of naar links swipen om iemand af te wijzen? Wat als ik per ongeluk fout swipete en die kalende gast met zijn rode neus mij een bericht stuurde? En wat als ik iemand leuk vond, en hij mij ook leuk vond en we moesten beginnen te chatten? Wat moest ik dan zeggen? En wat als hij vroeg om af te spreken? Ja, ik wil graag eens koffie met je drinken. Ik heb elke maandag tijd tussen 11 en 11.30 uur in de voormiddag. Tot zover het Tinder-experiment.

Ik ben nochtans de eigenaar van een horecazaak waar wekelijks honderden mannen over de vloer komen. Eigenlijk hoef ik dus niet eens buiten te komen om toekomstige huwelijkskandidaten te ontmoeten. De vijver ligt vlak voor mijn deur. Mijn broer, die mede-eigenaar is, kreeg ondertussen zijn eerste kind van een vrouw die op een doodgewone dag door de deur van onze koffiebar stapte. Ik daarentegen moet de eerste aantrekkelijke, intelligente en bovenal beschikbare klant nog tegenkomen die zin heeft om op date te gaan met een uitgeputte alleenstaande moeder/cafébazin die ieder weekend werkt van 7 uur ’s morgens tot 9 uur ’s avonds.

Ik denk dat ik volgend jaar op Valentijnsdag gewoon aan het raam van mijn café ga zitten wachten. Op die ene knappe, galante ridder zonder Facebook- of Tinderprofiel die mij rechtstreeks aanspreekt en vraagt of ik toevallig volgende maandag om 11 uur tijd heb om met hem een koffie te drinken.

Ans Vroom (38) is alleenstaande mama van Alix, een vierjarig meisje met ASS (autisme spectrum stoornis). Ans heeft in Antwerpen haar eigen zaak, café Kamiel.