Zomercolumn: Over het leven van een single mama

Voor ik zwanger werd, was ik zo naïef om te denken dat ik van nature een goede mama zou zijn en dat mijn buikgevoel mij altijd de weg zou wijzen. Dat bleek een groot misverstand. Net zoals het idee dat weeën een uitvergrote versie van menstruatiepijn zijn, dat baby’s vanzelf stoppen met huilen als je hen liefdevol heen en weer wiegt, en dat je het gedrag van kleuters kunt sturen met redelijke argumenten. Naïef dus.

Zou het niet geweldig zijn als opvoeding een exacte wetenschap was? Iedereen zou op school een handboek vanbuiten moeten blokken met het antwoord op vragen als: wat zeg je tegen een vierjarige die vraagt hoe een baby in de buik geraakt? Hoe reageer je wanneer je kind hysterisch huilt omdat het geen gele maar groene snoepjes wil? Vanaf welke leeftijd laat je meisjes met ASS op zomerkamp gaan? En hoe consequent moet je zijn als ze na één dag niet meer terug willen? Vooral die laatste kwestie houdt mij bezig. Ik begin al in januari na te denken over de invulling van de grote vakantie voor Alix. Vorige zomer nam ik zoveel mogelijk verlof en zorgde ik voor opvang bij mammie’s, vriendinnetjes en babysits. Aan het eind van augustus was Alix op zoveel plaatsen gaan spelen en logeren dat ze amper nog wist waar haar echte huis was.

“Ik verwachtte een dramatisch afscheid: Alix zou me huilend smeken haar niet achter te laten. Niets was minder waar”

Deze zomer zou ik het dus anders aanpakken. Ik zou voor de structuur en routine zorgen die Alix zo nodig heeft. Van de mama van een schoolvriendinnetje hoorde ik over een crea-yogakampje. Ik bekeek de website en las woorden als ‘kleinschalig’, ‘ontspannend’ en ‘buiten spelen’. Na een telefoongesprek met een lieve mevrouw besloot ik Alix al in te schrijven voor de paasvakantie. Als het haar beviel, had ik meteen een oplossing voor een stukje van de zomer.En dus zette ik mijn vierjarige dochter op een maandagochtend in april aarzelend af in een turnzaal tussen twintig onbekende kinderen en één vriendinnetje. Ik was ervan overtuigd dat ik mij moest voorbereiden op een dramatisch afscheid van een kind dat mij met betraande ogen vol paniek zou smeken om haar niet achter te laten. Niets was minder waar. Alix ging zonder verpinken bij de andere kindjes zitten om haar drinkbeker te personaliseren met glitterstickers. Ze keek zelfs niet meer om toen ik vertrok. In de auto voelde ik een mix van ongeloof en opluchting. Dit was toch te makkelijk om waar te zijn?

Toen ik aan het eind van de dag een dolenthousiast meisje ging oppikken, smolten mijn laatste twijfels als sneeuw voor de zon. Ik arriveerde vijf minuten te vroeg, zodat ik Alix ongemerkt kon observeren op de speelplaats. Ik zag een vrolijk, sociaal meisje. Er viel een gigantische last van mijn schouders. Ik zou Alix deze zomer zonder schuldgevoel kunnen inschrijven! Hoera! Optimisme en hoop voor de toekomst! Op dinsdagochtend zou dat pedagogisch handboek mij goed van pas gekomen zijn… Ik had erin kunnen opzoeken of ik mijn koppige, huilende kleuter (‘Ik wil niet naar het kampje, ik wil bij jou blijven!’) moest pushen om uit haar comfortzone te komen en een superleuke week te beleven, of haar in haar vertrouwde omgeving moest laten om dingen te doen die ze altijd doet. Ik volgde mijn buikgevoel en koos voor optie een.

Alix had de tijd van haar leven. Maar ik had een hele week een knoop in mijn maag. Ik ben ervan overtuigd dat het goed voor haar is om nieuwe ervaringen op te doen, maar ik weet ook dat ze zich in een vreemde omgeving forceert, en dat kindjes met ASS goed zijn in het ‘faken’ van hun gevoelens en zich aanpassen aan wat er van hen verwacht wordt. Na de paasvakantie was ze zo uitgeput dat ze amper naar school kon gaan. Het heeft weken geduurd voor ze weer normaal kon functioneren. Maar ze kent nog alle yogaposes die ze geleerd heeft en haar knutselwerkjes hangen te pronken in de keuken. En dus gaat ze volgende week opnieuw naar het yogakamp. En nu maar duimen dat haar enthousiasme deze keer langer dan één dag blijft duren. Wordt vervolgd…

Ans Vroom (38) is alleenstaande mama van Alix, een vierjarig meisje met ASS (autisme spectrum stoornis). Ans heeft in Antwerpen haar eigen café: Kamiel.