Zomercolumn: Over het leven van een single mama

‘Mama, als ik later even groot ben als jij word ik ook een mama.’
‘Dat is leuk. En wie wordt dan de papa?’
‘Er is geen papa.’
‘Geen papa? Alleen een mama?’
‘Ja, Emma van mijn klas heeft toch ook alleen maar een mama? En Boris heeft er zelfs twee!’
‘Dat is waar. Soms heb je geen papa nodig.’

Mijn dochter is duidelijk een kind van haar tijd. En van een geëmancipeerde moeder. En ook al is ze verbaal hoogbegaafd, ik ben voorlopig niet van plan om aan een vierjarige uit te leggen dat er bij het maken van een baby wel degelijk technische ondersteuning van een papa nodig is. Alix rust namelijk niet voor ze alle details krijgt. Ik laat haar dus nog even in de waan dat mama’s gerust kindjes kunnen krijgen zonder hulp van een papa. Toeval of niet, maar in mijn vriendenkring zijn er opvallend veel alleenstaande mama’s. Sommigen van hen hebben daar bewust voor gekozen, anderen hadden het liever anders gezien. Ze voelden hun biologische klok tikken en besloten het heft in eigen handen te nemen. En dan is er nog de categorie waar ik mezelf toe reken, namelijk de strong independent women tegen wil en dank. Zij die samen met een partner aan het ouderschapsavontuur begonnen zijn, maar elkaar ergens onderweg zijn kwijtgeraakt. In mijn geval was dat al heel vroeg in het leven van mijn dochter, waardoor ze het nu misschien net iets te evident vindt dat haar mama geen hulp nodig heeft.

Vroeger vond ik feminisme een lelijk woord, een oubollige term uit een ver verleden. Nu niet meer. Begrijp me niet verkeerd, ik hou nog steeds heel veel van onze mannelijke medemens. Maar sinds ik single mama ben, voel ik mij meer dan ooit verbonden met andere vrouwen en wordt het mij steeds duidelijker dat wij elkaar nodig hebben. Als ik een moeilijke dag heb, is er niks wat mij er beter bovenop helpt dan een babbel met een mede-mama. Vorige week kwam ik ’s morgens op straat mijn vriendin A. tegen. Ik had Alix bij de opvang afgezet na een moeilijke, slapeloze nacht. Dat ging zoals meestal gepaard met het nodige drama. Op de fiets naar huis voelde ik de stress al opborrelen, terwijl ik nadacht over mijn todolijstje voor de werkdag. Tot ik in de verte de fiets van A. zag verschijnen.

“Ik laat Alix in de waan dat mama’s kindjes krijgen zonder papa. Dat er technische ondersteuning van een man nodig is, hoe ze nog niet te weten”

A. is ook een alleenstaande mama, eentje van het bewuste soort. Zij heeft ondertussen een prachtige tienerdochter waar ze al die jaren alleen voor heeft gezorgd. Ze wringt zichzelf in duizend bochten om financieel rond te komen en ervoor te zorgen dat haar dochter niks tekortkomt. Ze offerde zelfs relaties op omdat haar kind op de eerste plaats komt. En dat alles met de glimlach. A. is een inspiratie. In de vijftien jaar dat we elkaar kennen, heb ik haar nog nooit één keer zonder knalrode lippenstift gezien. Af en toe kruisen onze wegen elkaar onderweg naar een nieuwe dag. En iedere keer als ik haar dichterbij zie komen met haar vrolijke fiets vol bloemen, verdwijnt de knoop in mijn maag. Want dan weet ik weer dat ik niet alleen ben.

Het is pas wanneer je mama wordt dat je de blik van wederzijds begrip in de ogen van andere mama’s herkent. Dat gevoel van samenhorigheid als je elkaar ’s morgens in de gang van de school tegenkomt en weet hoeveel moeite het heeft gekost om daar op tijd te geraken. Of je nu mama bent van één of vijf kinderen, single of getrouwd, hetero of lesbisch, biologische mama of pleegmama, niemand begrijpt die mix van onvoorwaardelijke liefde, levenslange bezorgdheid en ja, ook soms aan uitputting grenzende vermoeidheid beter dan een moeder. Waarmee ik geen afbreuk wil doen aan de unieke band die een vader met zijn kinderen heeft. Ik weet dat mijn dochter zielsveel van haar papa houdt.

Ooit komt de dag dat ze beseft dat ze een jongen zal nodig hebben om zelf mama te worden. Maar daar is geen haast bij. Voorlopig gelooft ze nog dat mama’s alles alleen kunnen. En wie ben ik om haar tegen te spreken?

Ans Vroom (38) is alleenstaande mama van Alix, een vierjarig meisje met ASS
(autisme spectrum stoornis). Ans heeft in Antwerpen haar eigen zaak, café Kamiel.

Bekijk ook:

• Hartverwarmende video: Zoon krijgt liedje van zijn supermoeke
• VIDEO: Blinde muziekleraar inspireert kinderen met autisme
• Een ode aan onze grootste held: 50 lezeressen over hun vader