Zomercolumn: Over het leven van een single mama
Normaal zou ik nu prosecco drinken in de zon aan de rand van een zwembad in Sicilië. In plaats daarvan zit ik in Antwerpen aan een tafel voor mijn computer te schrijven. Ik besloot onze vakantie naar Italië te annuleren omdat het niet goed gaat met mijn dochter. Voor kinderen met ASS zijn vakantieperiodes vaak erg stressvol. Het wegvallen van de structuur en routine van de school zorgen ervoor dat ze hun houvast verliezen. Want in de vakantie zijn geen twee dagen hetzelfde en weten ze niet wat ze moeten verwachten. Daardoor worden ze angstig en onzeker en in het geval van Alix onhandelbaar.
Ze had nochtans heel erg uitgekeken naar de grote vakantie. Ze wil zo graag doen wat andere kinderen doen. Gaan zwemmen, naar de Efteling gaan, een dagje naar de zoo, met vriendinnetjes in de speeltuin spelen. Maar de waarheid is dat al die leuke dingen kortsluiting veroorzaken in haar kleine hoofdje. Te veel prikkels maken haar bang, waardoor ze zich nog meer dan anders aan mij vastklampt. Zelfs de eerste weken van de
vakantie, toen we gewoon thuis bleven, waren moeilijk voor haar. Het vooruitzicht van een vliegreis naar een onbekende bestemming bezorgde mij uiteindelijk zoveel stress dat ik met pijn in het hart besliste de vakantie af te lassen.
Gelukkig heeft Alix een hele lieve peter. En de ouders van die hele lieve Peter hebben een appartement aan zee. Het zijn ook hele lieve ouders, want wij mogen van hen zo vaak als we willen in hun appartement logeren. En dus ging ik vorige week met Alix een paar dagen uitwaaien aan zee. Ik hoopte dat de zeelucht haar goed zou doen en dat ze tot rust zou komen in een vertrouwde omgeving. Op die manier had ik toch een klein beetje vakantie. En uiteindelijk is Knokke het Sicilië van Vlaanderen. Vol goede moed pakte ik wat kleren en speelgoed bij elkaar en laadde mijn dochter in de auto. Al aan het einde van onze straat voelde ik een kalmte over me heen komen. Het zou ons goed doen even weg te zijn met ons tweetjes. Alleen zij en ik. Geen klanten die haar mama aanspreken als we door het café naar boven moeten, geen personeel dat onderaan de trap staat te roepen dat ze iets nodig hebben. Even geen e-mails, geen bestellingen, geen lawaai, enkel het ruisen van de golven op het strand. Ik zou Alix mijn onverdeelde aandacht geven. En dat deed ik ook. Ik reed met haar in karretjes over de dijk, speelde 1-2-3-piano op het gras, maakte tekeningen, kocht ijsjes in alle kleuren van de regenboog. Ik ging zelfs met haar naar Plopsaland en deed alsof ik het even geweldig vond als zij.
Op het einde van onze minivakantie was ik compleet uitgeput. Alix vond het super aan zee. Zo super dat ze ’s nachts om vier uur besloot dat het tijd was om op te staan en leuke dingen te doen. Ze genoot zo van mijn onverdeelde aandacht dat ze mijn hand vijf dagen lang niet wilde loslaten. Als ze sliep, kwam ze bovenop mij liggen. En als ze wakker was, wilde ze dat ik haar op mijn rug droeg en non-stop met haar speelde. Toen ze op de terugweg naar huis een hysterische aanval kreeg omdat de gordel van haar autostoel kriebelde en de benzine van het tankstation te hard stonk, ben ik gecrasht. Ik heb de hele weg van de zee naar Antwerpen gehuild en heb thuis haar papa gebeld. Die is haar de
volgende ochtend komen ophalen. Ik heb de dringendste mails beantwoord, een paar bestellingen geplaatst en mijn personeel gebriefd en ben in m’n eentje terug naar Knokke gereden.
Daar ben ik met een fles cava en een pak chips op het strand gaan zitten om naar de zonsondergang te kijken. Rondom mij kinderen met vliegers, koppeltjes die hartjes in het zand tekenden, krijsende meeuwen en een man met een te kleine zwembroek en te veel haar op zijn rug die tai chi deed. Het was een perfecte avond. Ik zat op het strand en deed niks. Ik moest even geen mama zijn, geen zaakvoerder, geen zus, dochter of vriendin. Ik moest niet bellen of sms’en, niet praten of luisteren. Ik moest gewoon zitten en kijken. Eindelijk was ze daar: de rust waar ik al een hele week naar verlangde. Ik zat dan wel niet in Italië, maar het was een ideale vakantie.
Ans Vroom (38) is alleenstaande mama van Alix, een vierjarig meisje met ASS
(autisme spectrum stoornis). Ans heeft in Antwerpen haar eigen zaak, café Kamiel.