Bekentenis: “Ik durf niet te telefoneren”

Een lezeres en haar goed bewaard geheim: Linda (36):

”Op het werk zien ze me als een vastberaden vrouw. Iemand die knopen kan doorhakken, niet wegloopt van een discussie en best vlot is in de omgang. Dat het angstzweet me uitbreekt bij elk simpel telefoontje dat ik moet doen, is iets dat niet in dat plaatje klopt.

Tegen mijn baas zeg ik dat ik niet goed ben in regelen. ”Vergaderingen beleggen, informatie opvragen,… Daar haal ik geen voldoening uit.” Maar in werkelijkheid is het niet het regelwerk op zích dat me zo afschrikt, vooral de telefoontjes zuigen alle energie uit mijn lijf; die koptelefoon opzetten, het nummer intikken, de telefoon horen overgaan en vurig hopen dat er niemand opneemt. En dan is het gesprek nog niet begonnen. Hoewel ik in het gewone leven een vlotte babbelaar ben, kom ik veel minder goed uit mijn woorden aan de telefoon. Ik durf geen stiltes te laten, begin te stamelen en heb meteen alweer spijt van wat ik heb gezegd. En dan zijn er de speculaties: misschien stoor ik die ander wel? Bel ik beter een ander moment terug? Kon ik zijn gelaatsuitdrukking maar zien. Wat zou hij van mijn vragen denken?

Ik heb mezelf er al bij neergelegd dat ik een tolerantie heb voor maximum drie telefoontjes per dag. Dan ben ik leeg. Dan gun ik mezelf rust. Het is een regel die ik met mezelf heb afgesproken zodat ik die drie telefoontjes zeker doe. Het is niet veel, maar het is beter dan niets.”

Heb jij ook een kleine of grote bekentenis? Hier kan het anoniem. Mail je verhaal kort naar hallo@libelle.be en wie weet verschijnt je verhaal binnenkort online.