Burn-out in de kijker: 3 pakkende getuigenissen uit de zorgsector
In de Libelle van deze week focussen we op het risico op burn-out in de zorgsector. Maar liefst 1 op de 8 werknemers zit in de gevarenzone. Wij verzamelden 11 openhartige getuigenissen.
Laura (42) – begeleidster van volwassenen met een licht verstandelijke beperking
“Sinds mijn 21ste werk ik als begeleidster binnen de sociale sector. Na ongeveer vier jaar kreeg ik mijn eerste burn-out. Toen was daar nog weinig over bekend en was er ook uitermate weinig begrip voor.”
Wat is de oorzaak? Ligt het aan de inhoud van je job, aan het systeem?
“Gewoon jezelf herpakken, dat was toen de remedie. Ik ben van werkplek veranderd en dat is op zich een goede beslissing geweest: ik werk nog altijd op de ‘nieuwe’ plek, maar de voorbije jaren heb ik nog wel verschillende periodes gehad waar ik op het punt stond te hervallen. Mijn ervaring is dat het dan heel belangrijk is om op tijd op de rem te gaan staan, eventueel tijdelijk iets anders te doen, maar zeker ook om uit te zoeken waar die burn-out vandaan komt. Gaat het over de inhoud van je job, over het systeem waarin je werkt?”
“We worden steeds vaker een ‘fabriek’, met een heel strak systeem, veel administratie, registratielijsten. Daardoor komt het ‘zorgen voor en samenleven met’ in het gedrang, met alle gevolgen van dien voor werknemers en cliënten.”
Anne (34) – verpleegkundige
NAtuurlijk willen mensen snel geholpen worden, maar soms gaan hun eisen echt te ver
“In het begin dacht ik: dit is de job van mijn dromen. Maar stilaan vraag ik me af of ik werkelijk dit beroep heb gekozen, en waarom dat ook alweer was. Zowel families als patiënten worden extreem mondig. Ze willen altijd dat hun familielid zo snel mogelijk wordt geholpen, dat begrijp ik wel, maar soms gaan hun eisen echt te ver. Stilaan zegt mijn lichaam dat het genoeg is geweest. Ik ben helemaal leeggezogen, en heb het gevoel dat het voor niemand ooit goed genoeg zal zijn.”
Veerle (41) – zorgkundige
Ik doe mijn werk met hart en ziel, maar dat er soms op dat hart getrapt wordt, doet veel pijn
“Ik werk dagelijks met en bij mensen thuis. Ik doe hun boodschappen, kook, was en strijk, ik was hen… In de voorbije twintig jaar zag ik dat ze steeds mondiger werden. Je moet zoveel mogelijk werk verrichten op korte tijd, voor een akkefietje hangen ze al aan de lijn met de dienst: dat de strepen van de keukenhanddoeken niet in dezelfde richting liggen in de kast bijvoorbeeld. En wij, wij moeten maar zwijgen… Ik doe mijn werk met hart en ziel, maar soms wordt er op dat hart getrapt, en dat doet enorm veel pijn. Zelf heb ik nog geen burn-out gehad, maar het gevaar loert om de hoek.”
Bron: Libelle 19/2017 – Beeld: Getty Images