Column Marcel: Over niet proberen te huilen op tv

Niet om te pochen, maar ik ben weleens op televisie geweest. Ter promotie van een boek en dat soort zaken. Ik geef toe dat het niet de meest hoogstaande programma’s waren. Dat bedoel ik niet denigrerend, maar het waren toch vooral de wat ‘lichtere’ tv-shows. Van die programma’s waarin gezellig gekeuveld wordt en waar het niet gaat om hard nieuws. Logisch, want voor dat soort programma’s word je als lifestyle journalist niet snel uitgenodigd. In nieuwsprogramma’s wordt tijdens het verslaan van een natuurramp niet snel duiding gevraagd over wat voor kleding de gewonden droegen en of hun kapsels nog wel up-to-date waren. En terecht. Ik vind dat niet erg, trouwens, dat ik mij aan de softere kant van het journalistieke spectrum begeef. Ik schrijf graag over dingen die wél leuk zijn. Niet direct hoogdravend en je zult er niet snel een prijs mee winnen, maar dat maakt me niet uit. Ik vind het prettig zo. Ik steek mijn hoofd graag een beetje in de grond, af en toe, al was het maar omdat het boven die grond vaak zo naar is. Er is genoeg ellende, en ik schrijf dus graag over de mooie dingen in het leven. Zoals Sammie en Carlijn.

Toch zat ik onlangs in zo’n nieuwsprogramma. Een talkshow. Primetime, zoals ze dat zeggen, aan tafel bij een van de meest gewaardeerde presentatoren van Nederland. Die presentator, Humberto Tan, had namelijk op aanraden van zijn redactie mijn boek gelezen, ‘Gelukkig Hebben We De Foto’s Nog’. Het gaat over de zelfgekozen dood van mijn broertje Mark en is mijn eerste boek dat niet over vrolijke dingen gaat. Humberto was onder de indruk. Hij bleek zelf ook een broer verloren te hebben en hij vertelde dat hij van elke pagina in het boek waar hij om had moeten huilen het bovenste hoekje had omgevouwen. Er waren veel hoekjes omgevouwen, zei Humberto. Hij wilde dat ik zou aanschuiven in zijn programma, liefst samen met mijn vader. Om te praten over het boek en nog meer over wat de dood van een kind, de dood van een broer, met je doet.

“De tv-presentator zei dat hij het hoekje had omgevouwen van elke pagina van mijn boek waar hij om had moeten huilen”

Ik heb lang getwijfeld. Het laatste wat ik wilde, was stotterend en huilend op televisie verschijnen. Bovendien ben ik dan wel een paar keer op tv geweest, maar ik blijf het een zenuwslopende ervaring vinden. En dat ging dan nog over ‘kleine’ programma’s, met dito kijkcijfers. Dit ging om Humberto Tan, om RTL Late Night, een programma waar met
wat geluk een miljoen mensen naar kijken. Een miljoen! Toch deed ik het. Omdat mijn vader zei: dit doen we. Voor Mark. Omdat Mark het mooi zou hebben gevonden. En omdat mijn vader een goed gevoel heeft bij Humberto. ‘Humberto is empathisch,’ zei mijn pa, ‘ik vertrouw hem.’

Een paar dagen later zat ik met een hoofd vol make-up en twee handen vol zweet samen met mijn vader aan tafel. De andere gasten waren een heel erg bekende presentatrice, een mevrouw die praatte over ouderenzorg en een meneer die zijn platenmaatschappij had verkocht voor honderd miljoen dollar. Mijn vader en ik mochten twintig minuten lang praten over Mark, we lieten foto’s zien, we vertelden over zijn leven, over zijn dood. Het publiek, vertelde Humberto na afloop, was muisstil geweest tijdens ons verhaal. Hijzelf kreeg tranen in zijn ogen toen mijn vader vertelde over hoe catastrofaal het is om een kind te verliezen. Toen het afgelopen was, omhelsde ik mijn vader. Humberto kwam ons bedanken. We hadden niet gehuild. We mochten met Humberto op de foto. We dronken een biertje. Mark zou trots zijn geweest.

Marcel Langedijk is…45 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie

Bekijk hier een beklijvend televisiefragment waarin Marcel en zijn vader geïnterviewd worden over de dood van hun broer en zoon.