Dominique raakte verlamd na een hartstilstand

Tekst: Lies Van Kelst

Dominique (45): “Op de dag van mijn hartstilstand heb ik niets gevoeld. Geen hoofdpijn, vermoeidheid of last van mijn hart. ’s Morgens had ik mijn huishouden nog wat op orde gebracht, de kinderen naar school gedaan en was ik naar mijn werk vertrokken. Vier dagen later werd ik wakker.

Ik had een hartstilstand gekregen, toen ik met mijn baas de koeltoog van de beenhouwerij in orde aan het brengen was. Minutenlang heeft hij me gereanimeerd, terwijl een van de collega’s de hele tijd in contact stond met de ambulance. Pas na vijf elektroshocks kregen de verplegers mijn hart weer aan de praat. Vijf weken later mocht ik het ziekenhuis verlaten en werd ik overgebracht naar een revalidatiecentrum.

De realiteit leek niet tot me door te dringen. Dus deed ik koppig mijn eigen ding. Nee, ik wilde niet mee gaan wandelen in mijn rolstoel. Nee, ik ging niet in die beugel boven de loopband hangen. En nee, ik zou hier geen maanden blijven zitten. Ik? Ik ging over een paar weken weer naar huis en alles zou weer worden zoals vroeger. Maar al snel begon de realiteit door te dringen. Dat ik nooit meer zou kunnen lopen, werken of fietsen. Dat ik niet meer het huishouden kan doen. Want hoe doe je dat met maar één arm en één been? Dat besef was hard. Heel hard.

Maar al snel begon de realiteit door te dringen. Dat ik nooit meer zou kunnen lopen, werken of fietsen.

De ommekeer kwam er toen een begeleider me in mijn nieuwe, knalblauwe badpak naar het zwembad bracht voor revalidatieoefeningen. De kinesist zag me aankomen in mijn rolstoel, stak zijn duim omhoog en begon te fluiten, zoals een bouwvakker op voorbijlopende meisjes. Daar, op dat moment, draaide ik de knop op. Plots besefte ik dat ik niet alleen slachtoffer was. Ik was een vrouw, met een man en kinderen. Ik wilde een toekomst met hen. Ik wilde beter worden, zelfstandig kunnen zijn. Van toen af stortte ik me vol overgave op mijn revalidatie.

Meer dan een half jaar na mijn hartstilstand mocht ik eindelijk naar huis. Eerst een weekend, even later voorgoed. Het werd een feest: aan onze gevel pronkte een ‘welkom thuis’-doek en iedereen was blij me weer in zijn armen te kunnen sluiten.

Plots besefte ik dat ik niet alleen slachtoffer was. Ik was een vrouw, met een man en kinderen.

Intussen is het vier jaar geleden dat ik die hartstilstand kreeg. Het was een lange weg. Er zijn momenten geweest dat ik twijfelde aan mezelf, dat ik dacht dat ik het niet kon. Maar ik ben hard geworden, heb leren doorzetten. Het leven is niet lief voor me geweest, en al zeker niet voor mijn man en kinderen. Maar ik heb een tweede kans gekregen en die grijp ik met beide handen. Ik geniet nu van het leven. Er gaat geen dag voorbij dat ik mijn man en kinderen niet zeg dat ik hen graag zie, nooit vertrekken ze thuis zonder zoen. Want met een hart dat het zo zwaar te verduren kreeg, weet je nooit wanneer het over kan zijn. Dus geniet ik van elke dag die ik hier mag spenderen, samen met mijn gezin.”

Herken hartproblemen bij vrouwen

Hou je hart gezond en wees er op tijd bij.