Openhartig: 10 lezeressen over de eenzaamheid in tijden van corona

Een veel te vaak vergeten probleem in deze hele coronacrisis is ongetwijfeld de eenzaamheid die zorgt voor onoverzienlijke psychologische problemen bij onze bevolking. 10 lezeressen getuigen over hoe de coronacrisis ervoor zorgde dat ze zich eenzaam gingen voelen.

Eenzaamheid in tijden van corona

Julie (33)

“Tijdens de eerste lockdown woonde ik nog bij mijn ouders omdat ik mijn appartement aan het renoveren was. In juli ben ik met mijn dochtertje verhuisd naar onze eigen stek. Het zijn eenzame avonden. En de weekends dat mijn dochter naar haar papa gaat, zijn moeilijk in te vullen. Vriendinnen die het zelf moeilijk hebben, hoor ik niet. Ook gewoon kleine dingen over het dagelijkse leven delen, is ontzettend moeilijk geworden. Geen sociaal contact als alleenstaande mama valt me zwaar.”

Monique (59)

“Negen jaar geleden ben ik gescheiden. Ik heb twee fantastische kinderen en een schat van een kleindochter van anderhalf jaar. Momenteel werk ik 4/5 als verantwoordelijke in de zorg en neem ik ook de zorg voor mijn moeder van 87 op mij. En toch voel ik me soms eenzaam. Het beperken van mijn vrijheid en de geplande reizen die geannuleerd werden, hakken er stevig in. Mijn dochter woont in Amsterdam en mijn zoon vlakbij. Ayla, mijn kleindochter, is mijn knuffelcontact. Maar wie mag er dan nog komen? Mijn zoon? Of toch mijn dochter? Ik hoop dat dit snel overgaat.”

Nelly (64)

“Mijn beide dochters werken in of met het onderwijs en mijn man is een risicopatiënt. Hij heeft al twee keer kanker gehad, dus besloten de kinderen dat we elkaar niet meer zouden zien. Dat doet pijn. De kleinkinderen kwamen regelmatig eten, maar ondanks dit gemis probeer ik de rollen nu om te draaien en breng ik geregeld pannenkoeken of wafels aan de deur. Op afstand, met een mondmasker. Dat sust mijn enorme (groot)moederhart toch een beetje.”

Chris (75)

“In januari ben ik mijn echtgenoot verloren, we waren 54 jaar samen. Maar ik ben nogal realistisch ingesteld en had mezelf voorgenomen om niet bij de pakken te blijven neerzitten. Ik was samen met wat vrienden lid van verschillende verenigingen, maar al die activiteiten zijn door de coronamaatregelen weggevallen. Dan sta je daar plots helemaal alleen en voel je je door iedereen in de steek gelaten. Je kunt wel naar mensen bellen of op een afstand langsgaan, maar dan heb je het gevoel te bedelen om aandacht. Het blijft moeilijk.”

Mireille (72)

“Sinds december 2018 ben ik weduwe. Ik was van plan om veel te reizen en dat heb ik in 2019 ook gedaan. Alleen kwam het coronavirus al snel roet in het eten strooien. In de lente was het nog mooi weer en kon ik met mijn hond genieten van een dagelijkse wandeling, maar nu in de herfst heb ik er geen goed gevoel bij. Ik vrees voor een depressie, aangezien we geen vooruitzichten hebben. Ook de wintermaanden en feestdagen zullen somber verlopen, vrees ik.”

Brigitte (63)

“Ik ben al 31 jaar alleenstaande, maar meer geëmotioneerd dan ooit tevoren. Ik besef dat de maatregelen noodzakelijk zijn, maar toch hakt het erin. Ik kan mijn familie niet bezoeken, niet op reis gaan, mijn vriendinnen mag ik niet zien, enz. Maar de angst om Covid-19 op te lopen, is nog véél groter aangezien ik zwakke longen heb.

Sinds mei ben ik met pensioen, maar ik had me die periode toch héél anders voorgesteld. En toch besef ik maar al te goed dat ik bij de gelukkigen ben. Ik heb geen financiële problemen, genoeg eten en drinken, een dak boven mijn hoofd en mijn familie is gezond. Wat wil ik nog meer? Niets. Af en toe begin ik plots te wenen, dat lucht op. En niemand die het ziet. Hopelijk kunnen we volgend jaar met een nieuwe lei beginnen. ‘We shall overcome’, zoals Joan Baez het ooit zong. Wel voor een andere reden, maar toch.”

Lily (59)

“Hoe moet het met de feestdagen? Ik heb wel kinderen, maar zij alleen kunnen mijn eenzaamheid niet wegnemen. Ze hebben zelf ook hun beperkte contacten. Ik ben zeker niet alleen in deze situatie, maar het vooruitzicht om alleen verder te moeten, spreekt mij helemaal niet aan. Hopelijk wordt 2021 toch iets beter.”

Rosita (65)

“Ik ben negen jaar weduwe, heb drie gehuwde kinderen en zeven kleindochters. Sinds zo’n vijf jaar heb ik een lat-relatie met een schat van een vriend. Alleen: hij woont in Oost-Vlaanderen en ik in West-Vlaanderen. Mijn (klein)kinderen zie ik al een tijdje niet door het besmettingsgevaar. Mijn vriend zit in hetzelfde schuitje. We zien elkaar nu niet echt veel.

Die keuze is hartverscheurend, maar we zijn bang om elkaar te besmetten. Ook al is hij mijn enige knuffelcontact, toch vrees ik dat we elkaar een hele periode niet zullen zien. Alles valt weg. Ik was een bezige bij: bijles geven aan anderstalige kinderen, leesclubje in de bibliotheek, vertelsessies … Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld en ik ben daarnaast nog verschrikkelijk bang ook.”

Stephanie (46)

“Dertien jaar geleden ben ik met mijn dochter van Spanje terug naar België gekomen. Maar ik ben Spanje en mijn vrienden en leven daar altijd blijven missen. Ondertussen heb ik hier wel een fijne kennissenkring opgebouwd, maar het is toch niet hetzelfde als mijn vriendschappen in Spanje. Normaal gezien gaan we minstens drie keer per jaar terug naar Spanje, maar door het coronavirus is dit gereduceerd tot één weekje eind juli. Ik mis het contact enorm. Natuurlijk is er zoiets als sociale media, maar er gaat niets boven afspreken met vriendinnen om even bij te kletsen.”

Ann (69)

“Meer dan twee jaar geleden verliet mijn man mij na twintig jaar huwelijk voor een jongere vrouw. Ik had het heel moeilijk om die periode door te komen, maar uiteindelijk kreeg ik mijn leven weer min of meer op de rails. Ik deed administratief vrijwilligerswerk, volgde een workshop keramiek en op woensdag ving ik de kleinkinderen op. Tot corona kwam. De eerste lockdown ben ik redelijk oké doorgekomen, maar nu het winter wordt, ben ik heel bang voor de eenzaamheid.”

Herken je deze gevoelens? Wij vroegen aan psychologe Anouk Verweyen enkele tips die je helpen om te gaan met eenzaamheid.

VRAGEN OF ONZEKERHEDEN?

Voel je je eenzaam, onzeker of onrustig? Of heb je vragen over zelfdoding? Aarzel dan niet om te chatten of te bellen met de Zelfmoordlijn, op het gratis nummer 1813 en op de site zelfmoord1813.be. Ook met Tele-Onthaal kun je chatten of bellen op het gratis nummer 106 of op de site tele-onthaal.be.

LEES OOK ZEKER DEZE ARTIKELS:

• Eenzaam in tijden van corona: zo ga je ermee om
• SOS coronastress: “Angst en somberheid zijn enorme energievreters. Laat ze niet de bovenhand nemen”
• Dip of depressie? De verschillen op een rij

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!