Mijn verhaal: De dochter van Tinne slikte maandenlang het verkeerde medicijn
Tinne (49): “Het eerste jaar universiteit was voor mijn dochter Hannah best spannend geweest: voor het eerst op kot, een zware studie én een nieuwe studentenjob. Maar het tweede jaar in Gent was ze er klaar voor en begon ze vol goede moed aan de blok voor haar examens in januari. Om zich beter te kunnen concentreren schreef haar huisarts haar in november dexamfetamine voor, een stimulerend medicijn dat ze mag nemen omdat ze een lichte concentratiestoornis heeft. Het studeren ging aanvankelijk goed. Maar toen ze met de kerstperiode naar huis kwam, schrokken we ons dood. Hannah was opvallend dikker geworden. Haar gezicht was helemaal opgezwollen. Dit klopte niet.
Enkele dagen later klopte ze weer bij de huisarts aan. Hij nam bloed en vermoedde dat er iets aan de hand was met haar schildklier. Hij schreef haar daar iets voor voor, maar vroeg haar ook om nog eens terug te komen voor een tweede test, want ook haar cortisolgehalte bleek niet in orde. Hannah vertrok weer naar Gent, ze wilde eerst haar examens tot een goed einde te brengen en dan een nieuwe afspraak maken. Maar toen ze tijdens die examenperiode een dagje naar huis kwam, wisten we niet wat we zagen. Haar gezicht was nog meer opgezwollen, ze had zelfs een dubbele kin. Het was echt akelig om te zien. Ik belde meteen naar de apotheek. ‘Blijf dat schildkliermedicijn toch maar nemen’, raadde hij aan, ‘het vraagt misschien gewoon wat tijd.’ Hannah vertelde ons ook dat haar concentratie tijdens het studeren weer ver te zoeken was. Ze had ook constant honger. En ze bleef maar opzwellen.
“In twee maanden tijd kwam ze 12 kilo bij, haar hele lichaam zwol op, de huid in haar gezicht stond op barsten. Er waren mensen die haar niet eens meer herkenden”
Ik herinner me een foto waarop ze lachte. De huid in haar gezicht stond op barsten. Ze had drie dubbele kinnen en een bult in haar nek. Op twee maanden tijd kwam ze maar liefst twaalf kilogram bij, niks paste haar nog. En ze was zo ongelukkig. Ze schaamde zich dood om haar lichaam, durfde bijna niet meer buiten te komen. Sommige mensen herkenden haar niet eens meer. Ik weet nog dat we een familiefeestje hadden georganiseerd en dat ik iedereen vooraf even opbelde om te laten weten dat er iets mis was met Hannah. Of ze extra voorzichtig wilden zijn met opmerkingen als ze haar zagen?
Het werd zo erg dat haar vriendinnen haar op een dag dwongen om naar de huisarts in de straat van haar kot te gaan. Die wist niet wat hij zag toen Hannah hem haar medicatie toonde. ‘Wat ben jij aan het slikken!?’ riep hij uit. ‘Jij neemt geen dexamfetamine maar dexamethasone, de zwaarste cortisonepillen!’ Hannah belde me in alle staten op. Ze bleef maar huilen.
Al snel werd alles duidelijk: de apotheek had het verkeerde middel gemaakt. In een straffe hoeveelheid. Twee keer na elkaar had de apotheker het voorschrift verkeerd gelezen – het eerste was handgeschreven, maar duidelijk, het tweede elektronisch doorgestuurd – twee keer had hij het verkeerde medicijn meegegeven. Met alle gevolgen vandien…
Die week had Hannah nog vier examens. Ze heeft ze afgelegd maar was uiteindelijk over de hele lijn gebuisd. Wat wil je? Ze voelde zich al die tijd slecht in haar vel, had ook niet de medicatie gehad die haar moest helpen bij het studeren. Een specialist stelde een afbouwplan op om langzaamaan te stoppen met de cortisone. Pas in mei, maanden later, zag ze er weer normaal uit. Maar met blijvende gevolgen: dikke rode striemen op haar buik, haar heupen, haar rug.
Maar dat was nog niet alles… Omdat onze zoon Anton dezelfde concentratiestoornissen heeft, neemt ook hij dexamfetamine. Ook hij ging met een juist voorschrift het medicijn halen, bij een andere apotheek. En wat bleek? Ook hij kreeg dexamethasone mee! Drie keer dezelfde fout in hetzelfde gezin. Dan kan het toch niet anders dan dat dat ook in andere gezinnen gebeurt?
We zijn nu een paar maanden verder. Hannah is weer bijna de oude. Vakantie zal ze niet hebben deze zomer, te veel herexamens. Ook haar vakantiejob moest ze afzeggen. Wel zien we opnieuw een gelukkige Hannah en dat is een grote opluchting. Maar als ouder voelde ik me zo machteloos. Ik zag mijn kind lijden en kon er weinig aan doen. Dat was een verschrikkelijk gevoel. Maar ik bewonder Hannah. Ze heeft zo geworsteld en toch bleef ze studeren. Met een moonface, het typische cortisonegezicht, naar een mondeling examen? Ze deed het toch maar. Dat vind ik zo dapper. We wensen haar voor het volgende academiejaar een topjaar, met alles erop en eraan. Zonder onverwachte wendingen. En met prachtige studieresultaten. Laten we het voorbije rampjaar maar snel vergeten. Want Hannah verdient een frisse start nu meer dan ooit.”
Tekst: Barbara Claeys