Mijn verhaal: De ouders van Mieke werden het slachtoffer van CO-intoxicatie

Mieke (34): “Ik was met mijn jongste dochter nog een laatste spelletje aan het spelen voor bedtijd toen mijn gsm ging. Het was de beste vriend van mijn vader. Ze hadden die dag met elkaar afgesproken en mijn vader had hem gevraagd om hem even op te bellen voordat hij langskwam. Zo zou hij zeker niet voor een gesloten deur staan. Maar de vriend kreeg maar geen gehoor. ‘Er is hoogstwaarschijnlijk niets aan de hand,’ zei hij, ‘maar zou jij misschien eens kunnen checken of alles oké is met je ouders?’ Dus probeerde ook ik hen te bereiken. Tevergeefs. Mijn man was niet thuis, dus ik had geen auto. En mijn fiets stond nog bij mijn ouders. Zelf een kijkje gaan nemen was moeilijk. Dus belde ik mijn nicht die naast mijn ouders woont.

‘Ze zijn gewoon thuis, hoor’, belde mijn nicht me even later door. ‘Maar ze liggen te slapen in de zetel. Ik hoor je papa snurken.’ Ik vroeg haar om toch verder de woonkamer in te gaan en hen wakker te maken. ‘Als ze boos zijn, geef je mij maar de schuld’, grapte ik nog. Mijn nichtje vond mijn ouders zo goed als bewusteloos. Ze hadden overgegeven. Toen ik een ambulance belde, vroeg de ambulancier me of er een kachel in de woonkamer van mijn ouders staat. Ja, dus. Maar die werd elk jaar schoongemaakt, daar maakte ik me weinig zorgen over. Maar het ging wel degelijk om CO-vergiftiging. CO is een geur- en kleurloos gas dat ontstaat bij onvolledige verbranding van gas, kolen of stookolie. Een te hoge concentratie CO kan leiden tot onmiddellijke ademhalingsstilstand.

In paniek reed ik naar mijn ouderlijk huis. Al van ver zag ik een ambulance en brandweerwagen staan. De hele straat stond buiten. Mijn mama lag al in de ambulance, mijn papa lag buiten op het gras, wachtend op de tweede ambulance. Ze hadden allebei een zuurstofmasker op. ‘Alles komt goed’, probeerde een brandweerman me gerust te stellen. Pas toen begon ik te huilen. Zo pijnlijk om je ouders plots zo kwetsbaar te zien. Ze werden meteen naar de spoed gebracht, enkele uren later kregen ze hun kamer op de intensieve zorg. Papa had toen zijn ogen alweer open en brabbelde verward, mama was nog steeds niet bij bewustzijn. Ik had duizend-en-één vragen. Ik wist dat mama en papa daar al een tijdje bewusteloos lagen. Op dinsdagavond zijn ze gevonden. Maar op maandag hadden ze blijkbaar de rolluiken niet opgetrokken, en het boekje van de televisie lag ook open op maandag. Lang, dus. Ik mocht niet denken aan de mogelijke gevolgen. Mijn opluchting was dus groot toen ze allebei twee dagen na hun ziekenhuisopname weer bij bewustzijn waren. Ik zag hen ook elke dag beter worden. De arts had me wel verteld dat het zou kunnen dat we pas na enkele weken zouden merken dat ze er neurologisch toch iets aan overgehouden hebben. Chronische hoofdpijn bijvoorbeeld, of lichte concentratiestoornissen. Ook dat zou wel meevallen dacht ik.

“Mama weet zelfs niet meer hoe de douche of de tv werkt… Alsof ze van de ene op de andere dag dement geworden is”

Na een week ziekenhuis mochten ze terug naar huis. Ze wandelden buiten alsof er bijna niets aan de hand was. Totdat mama enkele dagen later bij me op bezoek kwam. Ze was haar gsm vergeten. Dit was nog nooit eerder gebeurd, mama ging nooit het huis uit zonder gsm. Toen ik haar vroeg hoe het voorbije weekend geweest was, antwoordde mama alsof ik haar vragen over die dag stelde. En toen ze naar huis wilde vertrekken, liep ze niet naar de hal, maar recht mijn berging in. De volgende dag kreeg ik van haar een berichtje waarin geen zinnen maar onsamenhangende letters stonden. Ik reed meteen naar mijn ouders. ‘Alles oké?’, vroeg ik mijn vader. Mama stond nog onder de douche en kwam even later naar beneden. Ze wist niets van dat berichtje. ‘Ik denk dat ik gek aan het worden ben,’ zei ze, ‘ik wist ook niet meer hoe ik de douche moet aanzetten.’ Ze had haar kamerjas verkeerd aan. Ze wist niet meer waar de lichtschakelaars in huis zaten. Of hoe de televisie werkte. We maakten ons echt zorgen en reden met haar naar spoed.

Mama werd zo’n drie weken geleden weer in het ziekenhuis opgenomen. Ze namen scans en zagen meteen dat er duidelijke hersenschade was door de CO-vergiftiging. Schade die zich kan herstellen, maar dat moeten we afwachten. Niemand durft een prognose te doen. Momenteel kan mama zo goed als niets alleen. Ik bakte een cake voor haar en moest zelf een stukje cake in haar handen steken en haar aanmanen om erin te bijten. Zelf heeft ze die reflex niet. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn moeder kwijt ben. Alsof ze van de ene op de andere dag plots dement is. We missen haar zo. Gelukkig sta ik er als enig kind niet alleen voor. Ik ben mijn familie en de vrienden van mijn ouders dankbaar voor alle hulp en steun. In september willen mijn ouders graag een feest geven voor hun vijfenveertigste huwelijksverjaardag. ‘Nu we nog gezond zijn’, zeiden ze. Nu ziet het plaatje er totaal anders uit. Ik hoop echt dat dit feest gewoon door kan gaan, en dat mijn ouders dan weer de oude zijn. Kwieke zestigers die samen weer volop van het leven genieten.”

(Tekst: Barbara Claeys)