Mijn verhaal: Fabiennes vriend liet zijn vrouw én haar staan voor een ander
Fabienne (42): “Ik ontmoette Bram op het werk. We zagen elkaar niet vaak, hij werkte op een andere afdeling, maar elke week eindigde steevast in een vrijdagnamiddagborrel met alle collega’s. Bram en ik bleven vaak als laatste hangen. We konden het goed met elkaar vinden. En toen kwam na enkele maanden die eerste kus. Totaal onverwacht. Misschien wel na iets te veel wijn. Verdwaasd reed ik naar huis. Ik was niet verliefd, waarom liet ik me dan zo gaan? Met een klein hartje vertrok ik de maandag na die kus naar het werk. Bram stond me in de hal op te wachten. Of we samen gingen lunchen? Ook hij vertelde me dat hij niet wist wat hem bezielde. ‘Ik hou van mijn vrouw’, zei hij. En ik stelde hem meteen gerust. Dit zou ons nooit meer gebeuren.
Tot de volgende vrijdag na het werk. En de vrijdag daarna. Het bleek sterker dan onszelf. En het bleef niet bij kussen na het werk. Bram kwam ook steeds vaker bij me thuis langs. Was ik verliefd? Niet meteen. Ik voelde me gewoon op-en-top vrouw bij Bram, en dat deed me goed na al die jaren als single. Pas toen hij twee weken met zijn vrouw op vakantie ging, voelde ik hoe erg ik hem miste. Ook hij zei dat hij aan de Franse kust alleen maar aan mij kon denken. Sindsdien was er geen houden meer aan. We werden smoorverliefd. Dat ging vier jaar goed. Tot ik nog maar eens met kerst alleen zat en ik enkele dagen later in mijn eentje het glas hief op het nieuwe jaar. Ik kon het niet meer aan. Maar ook dan bleef hij me zeggen hoe graag hij me zag, dat alles in orde zou komen. Ik was zo verliefd dat ik hem geloofde. Ooit zouden we samen door het leven gaan.
“Hij zou de stap zetten, beloofde hij. Hij zou zijn vrouw verlaten. En dat deed hij ook, maar niet voor mij…”
En toen vertelde hij me op een dag dat zijn vrouw zwanger was. Hij barstte in tranen uit. De zwangerschap was niet gepland. Een ongelukje. Ik was er kapot van, en meer dan ooit vastberaden om definitief een punt achter onze relatie te zetten. Maar ook dat hield ik niet langer dan vier maanden vol. Nog voor zijn dochter geboren werd, zagen we elkaar terug en begon alles weer van vooraf aan. Bram bleef me maar zeggen dat zijn liefde voor mij in geen enkel opzicht te vergelijken was met wat hij nog voor zijn vrouw voelde. Hij vroeg me om geduld. Tot zijn dochtertje iets ouder was.
Bram en ik bleven elkaar zien. Intussen had hij een andere baan, maar dat maakte ons niets uit. We zagen elkaar na het werk, tijdens het weekend, soms zelfs op de middag, in een of ander hotelletje in de stad. Ik genoot. En toch voelde ik na een tijd dat hij afstand nam. ‘Stress’, verontschuldigde hij zich als ik vroeg of er iets was. Ook toen hij voor het eerst onze afspraak vergat, had hij het over te druk met zijn nieuwe baan en te veel spanning thuis. Bram zag er moe uit. Ik had met hem te doen en vroeg hoe ik hem kon helpen.
‘Geef me wat tijd’, zei hij steeds vaker. En dat deed ik. Ik belde hem minder vaak op, hij kwam minder langs. Gewoon een moeilijke periode, dacht ik. ‘Ooit gaan we samen door het leven’, zei hij toch altijd? Ooit zou Bram de stap zetten. En dat deed hij uiteindelijk ook. Bram verliet zijn vrouw. Zijn stem trilde toen hij me opbelde met het grote nieuws. Ik wist niet wat ik hoorde. Eindelijk, dacht ik. Mijn hart klopte in mijn keel. ‘Waar ben je?’ vroeg ik. Ik wilde zo snel mogelijk naar hem toe. Maar Bram antwoordde niet. Het bleef stil. ‘Ben je er nog?’ vroeg ik. Ik hoorde hem zuchten. En toen vroeg hij me om hem even met rust te laten. Een langere periode. Hij had tijd voor zichzelf nodig. En voor Maya. Zijn nieuwe liefde. Alles werd zwart voor mijn ogen. Bram had zijn vrouw verlaten, maar niet voor mij. Hij koos uiteindelijk voor de vrouw met wie hij al een jaar een derde relatie had. ‘Ze is de liefde van mijn leven’, ging hij verder. Wat hij voor haar voelde, had hij nog nooit voor iemand gevoeld. Zo diep en puur. Maya woonde in Frankrijk. Hij had haar leren kennen op een congres. Met haar wilde hij écht verder. Ik verbrak het gesprek. Huilend liet ik me op de grond zakken. Hoe kon hij? Wat had ik al die jaren voor hem betekend? Zeven jaar lang. Pas enkele uren later probeerde ik Bram te bellen. Dit was maar een bevlieging. Ik moest hem dat zo snel mogelijk duidelijk maken. Maar Bram nam niet op. Ook de volgende dag niet. Ik werd gek.
Bram verdween uit mijn leven. Ik hoorde via een collega dat hij naar Frankrijk zou verhuizen. Ik kreeg een burn-out. Een jaar lang kwijnde ik weg van verdriet. Net veertig was ik, en ik bleef alleen achter. Ik miste Bram zo erg dat ik op den duur niet meer functioneerde. We zijn nu een jaar verder. Het gaat iets beter met me. Maar Bram gaf me een blijvend litteken. Nooit meer stel ik mijn hart voor een ander open. De angst om dit nog eens mee te maken is te groot. De liefde van mijn leven liet me in de steek, van de ene dag op de andere. Ook ik heb nu tijd nodig. Zo verliefd als op Bram kan en zal ik nooit meer zijn.”