Mijn verhaal: Hilde overwon haar jarenlange alcoholverslaving
Hilde (54): “Ik ben een alcoholist. Dat zeg ik nu, twee jaar na mijn laatste glas, nog altijd. Ik ben een alcoholist en zal dat altijd blijven. Ik weet van mezelf: één glas en ik ben weer vertrokken. Natuurlijk kijk ik soms verlangend naar een glaasje wijn op een feestje. Ik denk soms: ‘één glas kan geen kwaad, gewoon om te proeven.’ En dan moet ik heel luid ‘stop’ zeggen tegen mezelf. Want dát is het moment dat het allemaal weer mis kan gaan. Ik ben eigenlijk pas laat beginnen proeven van alcohol. Ik ben streng opgevoed, thuis werd er niet gedronken. Pas toen ik op kot ging, dronk ik weleens een pintje of een wijntje. Het waren de leuke jaren van veel feestjes, veel katers en daarna heel hard blokken om het jaar toch maar te halen. Maar het lukte me, keer op keer.
Ik studeerde af als advocate en kon meteen aan de slag bij een groot bedrijf. Toen werd drinken ‘functioneel’. Ik moest vaak uit lunchen, of ‘netwerken’ ’s avonds. En altijd was er drank. Iedereen dronk, niemand dacht er bij na. Ik denk dat ik toen al elke dag een halve fles wijn binnen kreeg, maar een probleem was het nog niet – of zo zag ik het toch niet.
Pas toen ik acht jaar geleden werd ontslagen door een reorganisatie ging het helemaal mis. Ik had zo hard gewerkt, was loyaal geweest aan het bedrijf. Ik had kansen om elders door te groeien laten liggen omdat ik zo trouw was. En opeens was het voorbij. Mijn man moedigde me aan een sabattical te nemen. Even gewoon niets doen. We hadden twee opgroeiende kinderen, het zou hen ook deugd doen dat ik er na school gewoon was. Ik had het verdiend om even te genieten.
En daar hoorde een glaasje bij. Een aperitiefje, ik was immers aan het genieten. Zo hard, dat ik andere dingen begon te verwaarlozen: de zoektocht naar een nieuwe job, het huishouden, de financiën, de kinderen… Alleen mijn volgende glas leek nog te tellen. Zelf dacht ik nog altijd dat ik het in de hand had, maar op een gegeven moment veroorzaakte ik een ongeluk. Ik had gedronken, het was tien uur ’s morgens… Mijn man zei me dat hij zich al lang zorgen maakte en ik wist dat hij gelijk had. Ik beloofde dat ik zou stoppen met drinken en dat alles beter zou worden. En toen ging ik stiekem drinken. Want natuurlijk kon ik niet zomaar stoppen. Ik had alcohol intussen echt nodig. Zonder drank beefden mijn handen, kon ik me niet concentreren, was ik onmogelijk om mee samen te leven.
Iedere keer opnieuw werd ik betrapt, hoe goed ik de drank ook verstopte. Iedere keer opnieuw zag ik de teleurstelling in de ogen van mijn man en kinderen.
“Elk feestje waar ik met een cola in de hand sta, zie ik mijn kinderen glunderen. Daardoor wéét ik dat ik zal volhouden”
Ik haatte mezelf meer en meer en dus dronk ik mijn miserie meer en meer weg. Ze zeggen vaak dat mensen iets doen aan hun verslaving doordat er iets heel ergs gebeurt. Bij mij was het mijn dochter die dronken thuiskwam, ze was amper vijftien. Ik werd boos op haar uit bezorgdheid, maar ze keek me met haar wazige ogen aan en zei dat ik mijn mond moest houden. ‘Jij hebt mij het voorbeeld gegeven.’ Die nacht nog ben ik gaan surfen naar hulpmiddelen om te stoppen met drinken, de volgende dag heb ik me aangemeld bij een afkickcentrum waar ik uiteindelijk twee maanden bleef. Toen was ik ‘verlost’ van de drank, maar eigenlijk moest het gevecht nog beginnen. Het gevecht tegen drank, die in onze maatschappij altijd en overal voorradig is. Het gevecht voor mijn gezin, want zij geloofden niet meer in mij. Mijn man bleef me controleren. Mijn kinderen hielden afstand, leken me te straffen voor de periode dat ik er niet was geweest. Als ze met iets zaten, gingen ze ermee naar mijn man. Dat deed verschrikkelijk veel pijn en ik moet eerlijk zijn: ik heb toen vaak gedacht dat ik het niet zou volhouden. Alcohol was altijd mijn manier geweest om pijn te verdoven. En toch bleef ik weerstaan. Ik had mijn gezin acht jaar in de kou laten staan, ze mochten mij nu ook acht jaar in de kou laten.
We zijn nog niet eens halfweg, maar we zijn als gezin intussen zo mooi gegroeid. Elke keer wanneer ik bij een etentje vraag om water als ik een glas wijn krijg aangeboden, zie ik de ogen van mijn man glanzen. Elk feestje waar ik sta met een cola, zie ik mijn kinderen glunderen. Ze pakken me al eens vast, vertellen me een geheimpje. Daardoor wéét ik dat ik het volhou. Toen ik een nieuwe job vond, maar na mijn proefperiode niet mocht blijven, voelde ik de spanning thuis. Iedereen leek te denken: dit is het breekpunt, nu grijpt ze weer naar de fles. Op een avond heb ik iedereen samengeroepen. Ik heb hen gezegd dat ik hun bezorgdheid en angst begrijp, maar dat ik er alles zal aan doen om hun vertrouwen terug te winnen en hen weer trots te maken. Het is geëindigd in een avondje snotteren met zijn vieren. Voor mij was dat een mijlpaal. Hét moment waarop ik wist: ik hoor weer bij mijn gezin. Ik heb het alcoholmonster overwonnen.”