Mijn verhaal: Julia verloor haar man aan een hartaderbreuk
Julia (39): “Ooit dacht ik dat het leven fair was: wie goede dingen doet, krijgt ook goede dingen terug, dat idee. Maar dat geloof verdween toen David stierf. Hij was een prachtige man, die nooit iets verkeerds zou doen. En toch werd hij, net veertig geworden, uit het leven weggemaaid. David en ik waren op dat moment nog niet zo lang samen. Vier jaar eerder hadden we elkaar ontmoet. Allebei een huwelijk achter de rug, allebei twee kindjes. Het is net door onze scheiding dat we elkaar hebben leren kennen. Op een feestje van een gezamenlijke vriendin raakten we aan de praat over hoe blij we waren dat we eindelijk ‘vrij’ waren. Ik had onmiddellijk een ‘maatjes’-gevoel bij David, hij begreep waar ik het over had en hoe ik me voelde. Op het einde van de avond spraken we af om samen iets te gaan eten om verder te babbelen. Dat was zo leuk dat we al snel elke avond aan de telefoon hingen, áls we tenminste niet samen op stap waren. Je raadt het, binnen een maand was ik smoorverliefd op hem – en hij gelukkig ook op mij… We waren weer aan het telefoneren, toen hij opeens zei: ‘Ik heb zoveel zin om je te kussen nu.’ Ik zei hem dat hij dan in zijn auto moest stappen en naar me toe moest komen. En zo werden we een koppel…
“Plots zakte David in elkaar op het voetbalveld, zomaar.
In één seconde was zijn leven voorbij, en het mijne ook”
Vier maanden later gingen we samenwonen. We wilden bij elkaar zijn, zo vaak mogelijk. Onze kinderen hadden elkaar al leren kennen in de tijd dat we vrienden geworden waren, en vonden elkaar leuk. Waarom zouden we nog wachten? Mijn ouders waren bezorgd: zo snel na mijn scheiding, ik kende hem toch niet goed genoeg om te weten of het wél zou lukken dit keer? Maar ik legde hun bezorgdheid naast me neer. Mijn ex had ik veertien jaar gekend, die lange periode was geen garantie op succes. Ik was nú gelukkig, ik wilde er nú van genieten. Ik herinner me nog onze eerste nacht samen in ons eigen huis. Het was nog een rotzooi, ons bed was het enige dat overeind leek te staan, overal om ons heen stonden dozen. Koken kon nog niet, dus haalde David frietjes, die we heel romantisch in ons eigen tuintje hebben opgegeten. Wat was ik gelukkig… En ik werd nog gelukkiger toen ik een halfjaar later zwanger bleek. Elke ochtend met David ben ik wakker geworden met een glimlach, blij omdat we elkaar gevonden hadden. We kregen een wolk van een dochter. Ik glom van trots en dacht: het is dan ook een échte liefdesbaby.
Twee dagen nadat we ons vierjarig samenzijn gevierd hadden, speelde David mee in een voetbalmatch. Hij hield ontzettend van voetbal, en ook al was ik geen fan, ik was zijn trouwste supporter. Na de wedstrijd zouden we voor drie dagen naar zee gaan om wat na te vieren en samen te zijn. De kinderen waren bij hun respectievelijke mama en papa, onze dochter zou een paar dagen bij oma en opa vertroeteld worden. De bagage stond klaar in de gang en ik stond aan de zijlijn te genieten en me te verheugen op ons weekendje samen.
En toen zakte David in elkaar. Zomaar, vanuit het niets. Niemand die hem raakte, hij had niet eens de bal. Ik voelde meteen dat er iets heel erg mis was. Ik zag de coach het veld oprennen, er kwam een verzorger bij. David lag roerloos. Ik wrong me onder de balustrade door en rende naar hem toe. Ik riep zijn naam, luid en schel. Hij reageerde niet meer. Het leek eeuwen te duren voor de ziekenwagen kwam, en het enige wat
ik kon denken was: ‘Word wakker, alsjeblieft.’ Maar David werd niet meer wakker. Hij kreeg een hartaderbreuk en moet gestorven zijn nog voor hij neerviel. In één seconde was zijn leven voorbij, en het mijne erbij.
Het is nu twee jaar geleden, sindsdien ben ik alleenstaande mama van drie. Davids kinderen zie ik niet meer, hun moeder vindt dat er geen reden meer voor is. Het huis dat we samen huurden, heb ik moeten achterlaten, alleen kon ik de huur niet betalen. Ik leef op automatische piloot. Ik werk, ik zorg voor mijn kinderen, ik ga mee kijken naar hun sport, ik zie vrienden, ik lach, ik dans. Maar vanbinnen is het leeg, hol. Ik ben mee doodgegaan met David. Mijn liefde voor hem, mijn geluk was zó groot. Vrienden zeggen me dat ik me moet openstellen voor een nieuwe liefde, dat ik nog zo jong ben. Maar dat doe ik nooit meer. Wat ik de afgelopen twee jaar heb doorworsteld, wil ik nooit meer meemaken. Het was zo plots, zo onaangekondigd. Zo houden van iemand en dan zien hoe het lot alles zo wreed kapot maakt, dat kan ik geen tweede keer aan…”
Meer info over hartproblemen op www.liguecardioliga.be